VAMP

3. Je weet dat het ernstig is wanneer iemand lange hoektanden heeft

Ik kon die nacht niet echt goed slapen. Het was volle maan en daar had ik altijd last mee gehad. Ik voelde me zulke nachten altijd licht en zweverig. Daarnaast was het iets van een miljoen graden of zo, dus ik ging kapot. Kapot, zeg ik je. Terwijl ik half indommelde hoorde ik voetstappen. Ik was echter niet in staat op te kijken. Gelukkig hoefde dat ook niet. Jack kwam geruisloos op de rand van het bed zitten. Ik was in een keer klaar wakker, maar bleef stil liggen. Hij hing half over me heen en fluisterde ‘sorry’ in mijn oor. Heel zachtjes streek hij met een koele vinger over mijn wang. Ik probeerde niet te rillen.

“Het spijt me echt, geloof me,” fluisterde hij. “Ik wou dat ik je alles kon vertellen.” Ik deed nog steeds niets maar voelde zijn hele wezen alsof hij tegen me aan lag in plaats van bij me zat. Hij was ongelooflijk op een manier waarvan ik niet zeker was of het goed of… minder goed was. Met zijn rechterwijsvinger streek hij langs mijn arm naar beneden, over mijn pols naar de muis van mijn hand. Ergens was het aangenaam, maar tegelijkertijd kreeg ik kippenvel van zijn aanraking. Zijn vingers waren vreemd koud. Kouder dan een koelkast. Dat was wel fijn eigenlijk, want de hitte in de kamer was te extreem. Blijkbaar had iemand een kachel aangezet. Oké, ik hou me nu in, dus ik zal het eerlijk zeggen: het liefste had ik op dat moment hem tegen me aangedrukt zodat zijn koele lichaam het mijne helemaal zou bedekken. Dat klinkt vast heel pervers, maar het was gewoon zo warm dat ik ook wel in een koelkast had willen kruipen. Maar kijk, als ik had mogen kiezen tussen een koelkast en een hottie als Jack dan was ik toch echt zonder aarzeling voor Jack gegaan hoor! Maar hoewel zijn koude huid uitzonderlijk aangenaam was kreeg ik toch kippenvel door de snelle temperatuurswisseling op mijn  arm. Toen er een duidelijke rilling door me heen ging kromp hij ineen.

“Sorry...” mompelde hij nog eens, en vertrok weer. Ik wou niet dat hij weg ging. Eigenlijk wou ik veel liever dat hij bleef, maar ik kon nu moeilijk zeggen dat hij moest blijven. Ik bedoel, wat zou daar de reden voor zijn, behalve dat ik zijn koude huid op de mijne wou voelen omdat ik het zo warm had? En naast het feit dat ik totaal geen goede reden had om hem te laten blijven kon ik ook niet ineens iets zeggen als ‘hé, Jack, wacht even! Ik ben gewoon wakker en heb elk woord volledig meegekregen maar ik dacht, laat ik hem eens aan het lijntje houden!’. Nee, dat was geen optie. Maar aan de andere kant had ik als in een slaapreflex toch wel zijn arm kunnen vast grijpen of zo? God, wat was ik dom. Ik kwam altijd met geweldige ideeën als het moment al lang en breed verstreken is. Hallo, ik ben Tessa en heb een veel te langzaam werkend brein. Na een paar minuten piekeren zakte ik langzaam weg in een onrustige slaap met Jack die constant rondspookte in mijn gedachten.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Ik klom uit mijn bed en pakte een schoon uniform. Toen stapte ik weer over Jack heen en liep toen naar de badkamer. Ik sloot mezelf op en keek in de spiegel. Ik zag er werkelijk belabberd uit. Met kringen onder mijn ogen stapte ik onder de douche, maar die deed me niet veel beter. Eerst verbrande het water me bijna en daarna raakte ik half onderkoeld. Ik zag het als een naar voorteken van deze dag. De dag dat ik met een lullig schoolklasje een gebouw zou infiltreren. Joepie. Verkrampt stapte ik de douchecabine uit. Ik wikkelde me in een zachte hotelhanddoek en hobbelde naar een krukje in de hoek waar ik mijn kleren gedumpt had. Ik merkte dat ik me bijna kapot zweette, ondanks dat de dag nog nauwelijks begonnen was en vroeg me hevig af sinds wanneer Nederland een subtropisch klimaat had. Ik schoot snel in mijn kleren en liep de badkamer weer uit. Ik besloot te gaan ontbijten, misschien zou ik het nog nodig hebben vandaag. Ik liep echter eerst naar het nachtkastje waar ik mijn spul gedumpt had en klikte het armbandje met de sporters om mijn pols. Ik rekte me uit en gooide de deur open. Ik hupte de gang door, de trap af, naar de eetzaal. Ik zag dat ik een van de eersten was. Ik wou net aan een tafel gaan zitten toen een klein meisje op me af kwam lopen. Ze had golvend blond haar en fel blauwe ogen. Ze droeg een vierkant brilletje en had veel sproeten, zo mogelijk nog meer dan ik. Ze was een van de mensen in het groepje wat alleen voor in de bus had gezeten.