Cehennemden Koro#Wattys2015

-2

İçeriye sızan güneş ışıkları yüzünden gözlerimi açmak zorunda kaldım.Bir an nerede olduğumu idrak edemesem de sonra otlede olduğum aklıma gelmişti.Bir süre boş tavanı izledim.Daha fazla zaman kaybetmemek için yataktan kalktım.Banyoya girip işlerimi hallettim.Sonra valizimden giyecek bişeyler çıkartıp hazırlandım.İşlerim bitince odadan çıktım.

İş bulmak için bir büfeden gazete almaya karar verdim.Güneş her yeri ısıtıyordu.Sahile inmek istedim o an.Şansıma sahil uzakta değildi.Yürüyerek 5 dakikada ulaşmıştım.Kendime simit ve ayran alıp denize en yakın olan banka oturdum.

Deniz havasını içime çektim.Dalga sesleri...Bi anlıkta olsa içime huzur veren şeylerden birisi.
Simitimi yerken bir süre dalga seslerini dinledim.

Sonra aldığım gazeteden iş ilanlarına bakmaya başladım.Bakıcılık...Elin çocuklarına bakamam kendi çocukluğumu yaşayamamışken.Onun üzerine büyük bir çarpı işareti attım.Temizlik...Aslında bu işime yarardı ama temizlik yapmayı bilmiyordum.Ah bu çok utanç verici.Onunda üzerine bir çarpı işareti..

Yaklaşık 10 dakika ilanlara baktıktan sonra bir cafede garsonlukta karar kıldım.Adresin yazdığı yere doğru ilerledim.Bir çok insanın aksine yürümeyi severdim.15 dakikalık bir yürüyüşten sonra cafeye geldim.2 katlı şirin bir yerdi.Derin bir nefes alıp içeri girdim umutla.Müdürüyle konuştuğumda ise zaten birini bulduklarını ve artık bir çalışana ihtiyaçları olmadığını öğrendim.Üzüntüyle çıktım cafeden.

Üzüntü...Artık bu duyguya alışmalıydım.Bir parka oturdum ve önümde neşeyle oynayan çocukları imrenerek izledim.Hiç bir zaman çocukluğum onlarınki gibi olmamıştı.Başka bir ülkede dillerini bilmediğim insanlarla yaşamıştım.Bu küçük bir çocuk için çok zordu.Ailem desem bir tek annem ve babam vardı.İkisi de çalışmaktan bana zaman ayıramıyorlardı zaten.Şimdi ise onlar da yoktu.Tek başımaydım koca dünyada.Başarmalıydım...
Kendime iyi bir gelecek kurmak için elimden geleni yapacaktım.Güçlü duracaktım.Eskisi gibi sevgiye muhtaç bir kız olmayacaktım.Bu düşüncelerle boğulurken sol tarafıma birinin oturduğunu hissettim...
••••••••••••••••••~••••••••••••••••••
Yalnızlık...Kim isterki tek başına olmayı?Hiç bir zaman yalnız olmak istemedim.Ama insanın her istediği olmazmış.Olmadı...Hep yalnızdım ben.Silik bir kızdım hep.Kimsenin farketmediği,konuşmadığı saçma sapan bi kız.Alışmıştım küçükken yalnız olmaya.O yüzden gitmiyordu zoruma artık.Kimse benim yanıma gelmezdi,bende kimsenin yanına gitmezdim.

Şimdi kimdi bu yanıma oturan?Kim benim gibi silik bi kızı farketmişti?Başımı sol tarafıma çevirdiğimde yanımın boş olduğunu gördüm.Alayla güldüm kendime.Saçma sapan bi düşünceye kapılmıştım.Yanıma birinin gelip beni dinlemesini istediğim için öyle düşünmüştüm.Aptaldım işte...

Sinirle oturduğum banktan kalktım ve karşımdaki çocukların kahkaha atarak eğlenmelerine kaşlarımı çatarak baktım.Parktan hızlı adımlarla uzaklaşmaya başladım."Aptal bücürler.Gülün,eğlenin şimdi siz.Siktiğimin hayatı size koyunca görücem ben sizi!"diye sinirle söylenirken kafamı sertçe bir ağaca çarptım.Bu çok acıtmıştı.Elimi şişen alnıma koyup hırsla yere oturdum.Ağaca yaslanıp, dizlerimi karnıma çekip,kafamı da dizlerime gömdüm ve hıçkırarak ağlamaya başladım.Canımın acımasından değil kalbimin acımasından ağlıyordum.Tutamamıştım işte sözümü,ağlamıştım...

3 gündür zorla tuttuğum gözyaşlarımı içimden hıçkırarak attım.Kimseye aldırmdan hıçkıra hıçkıra ağladım.Ne yapıcaktım ben tek başıma?Kendi başımın çaresine nasıl bakacaktım?Babam kalmıştı hayatımda bi tek.Ama o beni hiç düşünmeden neler yapmıştı bana öyle?O gece aklıma gelince ağlamam daha çok şiddetlendi.

Yüzümü gömmüş ağlarken bir elin omzuma dokunmasıyla irkildim."Hey,iyimisin?"dedi tok bir ses.

Başımı yavaşça kaldırdım.Burnumu çeke çeke ağlamaktan kızarmış gözlerimle karşımdaki çocuğa baktım.Alnımı görünce bir şey dememe izin vermeden dizlerinin üzerine çöküp"Alnın biraz kötü durumda.Çok canın yanıyorsa hastaneye git".
Evet.Canım yanıyordu ama bunun alnımla hiç bir alakası yoktu.
Bir süre yüzüne ifadesizce baktım ve sonra hırkamın koluyla gözyaşlarımı sildim.Ağaca daha çok yaslandım ve dizlerimi daha çok karnıma çekip"gerek yok".dedim ağlamaktan kısılan sesimle.
Uzun bir süre yüzüme baktı ve alayla "bu kadar acıdığını düşünmüyorum.Başka bir şey mi var,yoksa canın fazla mı kıymetli?"dedi soğuk sesiyle.
Burnumu çekerek ayağa kalktım ve karşımdaki çocuğa kaşlarımı çatarak "sen ilgilendirmez".dedim sert çıkarmaya çalıştığım sesimle.
Dudağını alayla büküp"peki."dedi yalandan bir üzüntüyle.

Sadece ağaca çarptığım için ağladığımı düşünüyordu.İnsanlar ve onların aptal ön yargıları...
Gözlerimi devirerek önüme döndüm.Gitmek için bir kaç adım atmıştım ki sesiyle durdum"ismin ne?Nazlı falan mı?"dedi alay kokan bir şekilde.Dişlerimi sinirle sıkarak"Buda seni ilgilendirmez."diye tısladım.
Pskolojim zaten kötü durumdaydı bir de bununla uğraşınca daha çok ağlamak istemiştim.Gözyaşlarım akmaya başlayınca hızla önüme döndüm,yine saçmalardı görseydi.Hiç bişey bilmeden hayatıma burnunu sokan ucubenin biriydi...
İlerlemeye devam ettim.Gözyaşlarım istemsizce akıyordu.Hırkamın kollarıyla çabucak sildim yaşlarımı.Düşünmeden olduğum yerde durdum."Rüya!"dedim arkama dönmeden duyabileceği kadar sesimi yükselterek.
Bişey demesini beklemeden adımlarıma devam ettim.Bir kaç adım atmıştım ki arkadan tok sesi geldi"Poyraz!"diye.Kısa bir süre olduğum yerde durdum sonra omuzlarımı silkip yoluma devam ettim.

Hava kararmaya başlamıştı.İstanbul'un kalabalık caddelerinde yorgunca yürüyerek sonunda otele vardım.Başım feci ağrıyordu.Odaya girince üzerimdeki hırkayı çıkartıp rastgele bir yere fırlattım ve banyoya doğru ilerledim.
Aynadaki yansımam berbattı.Ağlamaktan kızarmış ve şişmiş iki çift göz,kıpkırmızı bir burun,şişmiş ve kabuk bağlamış bir alın ve birbirine karışmış uzun saçlar...
Zavallı bir kızdım.Sözümü tutamamış ve ağlamıştım.Hemde herkesin içinde.Aynadaki görüntüme alayla güldüm.Kendime acıyordum,daha ne kadar kötü olabilirdim ki?
Daha fazla aynaya bakmamak için sıcak bir duş aldım.Sonra ise kafamda bitmek bilmeyen düşüncelerle birlikte uykuya dalmaya çalıştım...