Kara Kalpli Defter

Âhım Sende Kalsın

İçimde sana uğrayan duraklar olsa da, sana gelmek de kolay değil, sana uğramadan, seni görmeden gitmek de.. Anlattığım yol hikayelerinden yola çıkarak söylesene bana; aradığın ben değilsem ne arıyorsun sen benim içimde? Niye bu ömür işgali, niye bunca çekilen acı?.. Vuslat yoksa sonunda duyulan bu özlem niye sevgili? Eşkiya gönlümün uysallığından mı güç aldın, aklımın kırıntılarından mı yoksa vicdanımın kısık sesinden mi bilmiyorum ama bu hükümranlığın artık sona ermeli. Hadi toparlan sevgili, gidiyorsun. Sigara söndürdüğün sinir uçlarımdan tut da, aklımın çıkmaz sokaklarına kadar, uykuyu çaldığın gözlerimden tut da, yarına hapsolan düşlerime kadar her yeri terkediyorsun. İstediğin ne varsa al yanına, âhımı da unutma. Ziyanı yok, ben yine yaşayacak bir şey bulurum kendime. Bir dostun tesellisine sığınırım belki ya da benden habersiz bana edilen gönülden bir duaya... En iyi yaptığım şeyi yaparım belki de, sensiz içtiğim kahvelerin tadında, senin yokluğunu yazarım. Kahrını çektiğim her ânı bırakıp, çekip gittiğin o ânı düşünürüm. Resimlerine b/akarım sonra. Yakarım, baktıkça onlara, bakmasın diye bir şey olmamış gibi. Her şeyimdi onlar hatırlar mısın, sanki hiç bir şeyim kalmamış gibi sahip çıktığım, yokluğuna adanmış, güzelliğinle yıkanmış bir tutam yalandı; özlemi küstürüp hasreti çıldırtan.
Hem zaten onlar değil miydi, bana gülüyorsun zannedip, bana olur olmaz hayaller kurdurtan?..

Her şeyi yarım bu sevginin, tek sağlam kalesiydi umut.. Şimdi onu da yıktın ya, işgal edilen eşkalimi unut. Yazdıklarımı unut, yazmadıklarımı unut. Zorladığın sabrımı, utangaç tavrımı unut. Her şeyi yalan bu sevginin, tek gerçeğiydi umut. Ona da inanmadın ya, artık tüm hayalleri unut. Seni sevdiğimi unutma, beni sevdiğini unut...

Yollar uzasa da önünde, ben uzatmak niyetinde değilim. Ama her şeye rağmen, acının rengine bürünsem de şimdi, sevgin hep tertemiz kalacak bu bedende. Hadi git sevgili, âhım sende kalsın, sevdan ise bende...

Ahmet Çabuk / Kara Kalpli Defter