I know you (One Direction, Liam Payne) {Voltooid}

Hoofdstuk 1

Pov. Caitlyn

Ik zit op de bank tv te kijken terwijl ik wacht op Mike. Hij ging samen met zijn beste vriend Oliver stappen ergens in het centrum van Londen. Ik vroeg nog of ik mee mocht, maar hij had heftig nee geschud. 'Sorry schat, mannen avond', had hij gezegd. Nu is het ongeveer half 3 s'nachts en hij was rond half 8 vertrokken. Opeens hoor ik een sleutel vallen. Ik loop naar de deur van zijn appartement en doe hem open. Daar staat hij; overduidelijk helemaal bezopen proberend zijn sleutel op te rapen. Als het hem eindelijk is gelukt kijkt hij mij met een grote grijns aan. Voordat ik aan de kant kan gaan loopt hij naar me toe en begint me heftig te zoenen. Ik probeer hem nog weg te duwen maar dat lukt niet. 'Kom, we gaan naar mijn kamer', fluistert Mike. Ik ruik de sterke alcohollucht en weet nu nog zekerder dat hij te veel op heeft. 'Nee!' Roep ik en ik wurm me uit zijn knuffel. Hij kijkt me verbaasd aan. 'Nee', herhaal ik nog een keer. 'Je hebt te veel gedronken, Mike. Ik ga niet met..' *PATS* Voordat ik mijn zin af kan maken slaat hij mij keihard tegen mijn wang. Ik voel de tranen oplopen. 'Je weet niet wat je...' *PATS* Daar is de tweede klap, weer op dezelfde wang. Ik voel een traan over mijn wang lopen. 'OF JE GAAT LUISTEREN OF JE KRIJGT ER NOG EEN, MAAR DIT KEER MET MIJN VOET!' Roept hij dreigend. Ik blijf hem een tel of 5 aanstaren, trap hem dan keihard in zijn kruis en ren dan door de nog openstaande voordeur de trap van het flatgebouw af. Gelukkig woont hij op de tweede verdieping, denk ik bij mezelf. 'BITCH!' Hoor ik hem roepen. Het kan me allemaal niet meer schelen, ik moet hier weg. 'KOM HIER JIJ!' Hoor ik boven me. Ik kijk omhoog en zie dat hij me volgt. Ik probeer nog harder te rennen, maar ik weet dat hij heel snel is. Als ik buiten sta, herinner ik me dat zijn flat in het centrum staat. Er loopt geen mens over straat, dus niemand kan me helpen. Ik ren over de weg naar, ja, waar ren ik eigenlijk naartoe? Als ik wil vluchten moet ik wel ergens kunnen schuilen. Ik besluit dat dat nu even niet belangrijk is en dat ik hem gewoon af moet schudden. 'BLIJF STAAN!' Hoor ik weer achter me. Ik ren zo snel als ik kan door. Over het kruispunt. Als ik opzij kijk zie ik dat er 2 lichten met volle snelheid op me af komen. Zonder dat ik het door heb sta ik stil en kijk hoe de lichten steeds dichterbij komen. Binnen 1 seconde is alles zwart.

Pov. dokter

De identiteit van de patiënt is nog onduidelijk. Op de bestuurder, die had gebeld, na, was er maar 1 jongen bij, die overduidelijk meer wist. Veel kon de politie niet uit hem halen; hij was straalbezopen. Hij riep alleen maar: 'ZE WILDE NIET LUISTEREN!' en 'HET IS HAAR EIGEN SCHULD!' Hij werd, samen met de bestuurder, naar het politiebureau gebracht voor verdere ondervraging. Met het meisje (die we zo rond de 20 schatten) gaat het helaas niet zo goed. Ze ligt nu in coma en ik weet niet hoelang dat nog zal duren, maar ik gok zo ongeveer een week. 'Dokter Johnson?' Ik draai me om en zie een politieagent voor me staan. Agent Brown, lees ik. 'Ja, dat ben ik.' 'We hebben informatie over de patiënt van het auto ongeluk om 2:45.' Ik gebaar hem dat hij even moet wachten, pak pen en papier en knik dan weer als teken dat hij verder mag gaan. 'Ze heet Caitlyn Rivers en is 19 jaar oud. Het is de vriendin van de getuige. De reden dat ze over straat rende is niet duidelijk, maar wij vermoeden dat ze op de vlucht was voor haar dronken vriend. We hebben ook de telefoonnummers van haar ouders gevonden, die zijn al onderweg. De jongen houden we op het bureau om hem morgen weer te ondervragen als hij nuchter is. We houden u op de hoogte.' De agent draait zich om en loopt weg. Ik ga naar de kamer van de patiënt en leg het kladblok en de pen op het nachtkastje naast haar, en ga vervolgens op een stoel zitten die in de kamer staat. 'Caitlyn toch', zeg ik tegen haar, ook al kan ze me waarschijnlijk niet horen. 'Heeft je moeder je nooit geleerd om weg te blijven van zulke types?'

Pov. Caitlyn

Ik kijk om me heen. Waar ben ik? Het lijkt op een tunnel.. Aan de ene kant is een verlichte, witte ruimte. Aan de andere kant is het helemaal zwart. Zonder te twijfelen loop ik richting de witte ruimte. Vlak voor de ingang sta ik stil. Ik hoor iemand snikken. Een hele bekende, lieve stem zegt iets waar ik maar de helft van snap:'Caitlyn ik van jou! Verlaat niet!' Ik snap er weinig van. Ik kijk naar de witte ruimte en draai me dan om naar het zwarte. Iets in mij zegt me dat ik naar het zwart moet gaan, maar ik twijfel. Ik denk nog even goed na en loop door.

Pov Dokter

Ik zit nu samen met de beste vriendin van Caitlyn in de kamer. Ze had haar naam gezegd, maar ik kan het me niet meer herinneren. Iets met een Z denk ik. Opeens begint het piepje sneller te piepen. Het meisje kijkt me geschrokken aan, ik zie dat ze tranen in haar ogen heeft. Ik loop snel naar Caitlyn en duw het meisje een beetje opzij. 'Ze wordt wakker!' Roep ik terwijl ik op een knop druk. Meteen komen er 2 zusters binnen gerend. Ik zie dat Caitlyn langzaam haar ogen open maakt. 'Caitlyn!' Roept Zoë, waarvan ik me de naam opeens weer van herinner.

Okay.. Dit is mijn eerste fanfiction, wat vinden jullie ervan? Waarschijnlijk leest niemand dit maar boeiuh☺ Ik ga zo snel mogelijk (waarschijnlijk vandaag zelfs) weer een nieuw deel uploaden, dus jahh. Hopelijk vinden jullie dit leuk! (One Direction komt nog in het verhaal hoor, maar ik moest ff een inleiding ofz hebben)

XOXO, Ann

Ps wat vinden jullie van het nieuwe album? I LOVE ITTT♥♥♥