I know you (One Direction, Liam Payne) {Voltooid}

Hoofdstuk 14

Pov. Caitlyn

Het is al laat en we liggen in bed. Mike slaapt al. Hoe erg ik ook mijn best doe, ik val niet in slaap. Het is 2 dagen geleden dat ik bij Liam was, maar ik kan hem maar niet vergeten. En het ergste is, dat ik niks meer voel voor Mike. Hij heeft me gister meegenomen naar de dierentuin, maar ik bleef maar aan Liam denken. Iedere keer als Mike me probeerde te zoenen, draaide ik mijn hoofd weg en begon ik over een random onderwerp te praten. Vandaag had hij me meegenomen naar een restaurant. Hij doet zo lief, maar ik kan het niet. Gisteravond was precies hetzelfde als vandaag. Toen we naar bed gingen, begon hij me te zoenen. Hij streelde mijn haar en legde zijn hand op mijn kont. Ik zei dat ik moe was en ging slapen. Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud en óf ik het überhaupt uit moet maken. Naar Liam kan ik toch niet, ik heb het verpest. Ik zucht en val na denk ik een halfuur in slaap. 

Ik word wakker en kijk om me heen. Ik ken deze kamer.. Wacht eens even.. Dit is de kamer van Mike! Ik kijk naast me in bed en ja hoor; daar ligt Mike. De Mike die ervoor heeft gezorgd dat ik werd aangereden en dat ik in het ziekenhuis belande. Wat?! Hoe kan dit?! 'Wtf Mike!' Hij schrikt wakker. 'Hey schoonheid. Lekker geslapen?' 'Wat is er mis met jou? Wat doe ik hier?' Dan weet ik het opeens weer. Ik was het allemaal vergeten. Ik was die avond vergeten. Ik was het ongeluk vergeten. Maar het ergste van allemaal; ik was Liam vergeten. O god, wat heb ik gedaan?! 'Jij vieze pedo!' Gil ik. 'Wat? Waar heb je het over?' Mike snapt er duidelijk niks van. 'Je wist dat ik het had uitgemaakt! Je wist van het ongeluk! Je wist dat ik het was vergeten! Waarom heb je godverdomme niks gezegd?!' 'Het spijt me zo, Caitlyn. Ik kon het niet. Ik was zo blij dat je bij me terug was. Ik kon je toch niet weer laten gaan?' Hij legt zijn hand op mijn schouder, maar ik sla hem er meteen weer af. 'Ik ga mijn spullen pakken. Denk maar niet dat je mij ooit weer zult zien. Ik wil je nooit meer zien, Mike Thompson! Dit keer meen ik het!' Ik sta op en loop naar mijn tas. Ik pak er wat kleding en ondergoed uit. 'Omdraaien', zeg ik tegen Mike. Wow, hoe vaak zeg ik dat wel niet tegenwoordig? Hij zucht en draait zich om. Snel kleed ik me aan. Ik loop naar de badkamer en pak mijn spullen. Dan ga ik weer terug naar de slaapkamer om mijn laatste spullen in mijn tas te doen. Ik kijk nog een keer naar Mike die nogsteeds omgedraaid staat. Zonder iets te zeggen loop ik het appartement uit en sla ik de deur keihard achter me dicht.

Ik heb geen tijd om eerst naar huis te gaan, ik moet meteen naar Liam. Ik moet sorry zeggen en maar hopen dat hij het me vergeeft. Als het niet te laat is tenminste... Ik stap de bus in. Na 20 minuten stap ik uit. Ik loop zo snel mogelijk naar het huis van de jongens. Als ik aanbel gebeurt er niks. Zouden ze nog slapen? Ik kijk op mijn horloge. 8:35. Het zou kunnen. Ik bel nog een keer aan. Deze keer langer. Nog steeds niks. Na 3 minuten wachten kan ik er niet meer tegen. Ik druk zo vaak mogelijk achter elkaar op de bel, totdat de deur open vliegt.

Pov. Liam

Ik word wakker van de bel. Laat maar gaan, denk ik bij mezelf. Ik ben deze 2 dagen niet uit mijn kamer te krijgen, alleen om te eten. De jongens hebben alles geprobeerd om me op te fleuren, maar niks werkte. Ik mis Caitlyn gewoon zo vreselijk. Ik mis haar lach, haar stem, haar ogen, alles. De bel gaat nog een keer. Ik kijk op mijn wekker. Wie is er zo gek om ons zo vroeg wakker te maken? Okay, misschien is het niet zó vroeg, maar voor iemand die de vorige avond tot 1 uur s'nachts heeft zitten janken en treuren om een meisje wel. De bel gaat weer. Dit keer niet een keer, maar iets van honderd keer achter elkaar. Die persoon gaat overduidelijk niet weg voordat er opengedaan word. Ik zucht. Als de andere jongens het niet doen, doe ik het wel. Slapen kan zo toch niet. Ik loop naar de voordeur. Zonder te kijken op het schermpje die de camerabeelden van buiten laat zien te kijken gooi ik de deur open. Eerst wil ik boos worden omdat diegene me wakker heeft gemaakt, maar als ik zie wie het is, valt mijn mond open. 'Liam!' Roept Caitlyn. Ik voel een traan over mijn wang lopen. Niet van verdriet zoals de afgelopen 2 dagen, maar van geluk. Van geluk omdat ik Caitlyn weer zie. 'Caitlyn!' Ik begin te rennen. Ik ren naar de poort en maak hem open. Als de poort open is, neem ik haar in een knuffel. De tranen beginnen harder te stromen. 'Liam, het spijt me zo! Ik kan er niks aan doen, ik was het gewoon allema..' Ik onderbreek haar door mijn lippen op de hare te plaatsen. Ik tik met mijn tong op haar lip en haar mond gaat open. Onze tongen draaien rondjes om elkaar. 'Het is goed, ik ben niet boos. Je kan er inderdaad niks aan doen', zeg ik als we even later gestopt zijn met zoenen. Ze glimlacht. 'We hebben niks gedaan, mijn ex en ik. Hij wou wel, maar ik niet. Ik bleef maar aan je denken, ookal dacht ik dat het fout was. De hele tijd met Mike voelde ik niks voor hem. En toen ik vanochtend wakker werd, wist ik opeens alles weer. Ik ben zo boos op hem, maar ook op mezelf. Ik had nooit zo tegen je mogen schreeuwen. Het spijt me.' 'Ik zei toch dat ik niet boos op je ben, darling.' Bij het woord darling begint ze te blozen. Ik glimlach naar haar en druk een kus op haar voorhoofd. Daarna laat ik haar los en pak ik in mijn ene hand haar tas en ik mijn andere hand haar hand. Hand-in-hand lopen we naar binnen.

Heejj hallowtjess!

Yayy, ze zijn weer terug samen! Njah, ze zijn nog niet officieel samen..

Ik heb nogal wat inspiratie, dus dat komt allemaal helemaal goed. 

Weet iemand een leuke shipnaam? Comment♥

Love ya all!♥

XOXO, Ann