I know you (One Direction, Liam Payne) {Voltooid}

Hoofdstuk 13

Pov. Liam

'WIE DE FUCK BEN JIJ?!' Schreeuwt Caitlyn. Ik kijk haar geschrokken aan. 'Caitlyn? Wat is er?' 'WIE. BEN. JIJ!' Schreeuwt ze weer. 'Ik ben het, Liam. Je weet wel, je, ughh..' 'Ik ken je niet en ik weet niet wat gisteravond gedaan hebben maar dat gaat dus sowieso nooit, maar dan ook nooit meer gebeuren! Ik heb een vriend, ja! Mike heet hij, en als hij erachter komt dat ik hier ben..' 'Rustig, Lyn. Ten eerste; We hebben niks gedaan. Ten tweede; Mike is je ex. Je hebt het uitgemaakt.' 'Oh, en dat weet jij beter dan ik? Ik ken je godverdomme niet eens!' 'Caitlyn, luister. Je hebt een tijdje terug een ongeluk gehad en daardoor ben je je geheugen verloren. We hebben elkaar in het ziekenhuis ontmoet en nu zijn we vrienden. Nou ja, eigenlijk wel wat meer dan vrienden denk ik..' 'Tuurlijk, en dat moet ik allemaal geloven? Sorry, Liam, maar ik ga weer terug naar mijn vriend Mike.. Heb ik hier nog spullen of..?' Ik zucht teleurgesteld. Ik wijs naar haar tas die in de hoek van mijn kamer ligt. Ze loopt er naartoe en pakt er een setje kleding en ondergoed uit. Ze draait zich naar me om en zegt: 'Omdraaien.' Ik draai rustig om. Gister zei ze hetzelfde, maar dan zo anders. Toen kende ze me nog wel. Toen was ze niet boos. Toen was ze niet verdrietig dat ze haar zogenaamde vriendje had bedrogen. 'Okay ik ben klaar', zegt ze even later. 'Ik ga weg, doei.' Het klinkt zo emotieloos. 'Dag, Caitlyn..' Als ik even later de voordeur dicht hoor vallen besef ik pas echt wat er net is gebeurt. Ik ben haar kwijt, ze is me vergeten. Ik begon steeds meer voor haar te voelen en volgens mij was dat wederzijds. Maar nu weet ze niks meer van me. Ik zak tegen de muur aan op de grond. Ik voel mijn wangen nat worden. De tranen beginnen steeds harder te stromen en ik kan er niet meer tegen. Ik sta op, loop naar de stoel en til hem op. Ik smijt tegen de muur aan de andere kant van de kamer en kijk toe hoe hij in stukken uit elkaar vliegt. Ik loop naar mijn bed en trap er tegenaan. 'AAGGHHHH!' Schreeuw ik. Niet door te pijn in mijn voet van het trappen, maar door de pijn in mijn hart. Ik zak weer op de grond. De tranen stromen als watervallen over mijn wangen. Opeens voel ik een hand op mijn schouder, maar ik ben te gebroken om op te kijken. 'Liam, wat is er gebeurt?!' Vraagt de stem van Harry geschrokken. Ik blijf stil zitten en zeg niks. 'Liam, vertel me alsjeblieft wat er is gebeurt!' Ik kijk op en zie dat Harry schrikt als hij mijn betraande ogen ziet. 'Z-ze is... Ze is..' 'Wat is ze?' Vraagt hij ongeduldig. 'Ze is weg.' De tranen beginnen weer te stromen nadat ik die zin heb uitgesproken. 'Caitlyn, bedoel je?' Ik knik zwakjes. 'Maar, waarom?' Harry snapt er overduidelijk niks van. 'Ze, uhm, ze is me vergeten. Ze is alles vergeten. Door dat ongeluk was ze haar geheugen verloren en ik weet niet waarom, maar ze is nu dus weer alles vergeten. Alles, Harry, alles! Ze kent me gewoon niet meer! Ze gaat nu terug naar haar ex, omdat ze denkt dat hij haar vriendje nog is. Ik.. Ik ben haar kwijt..' 'Rustig, Liam, het komt goed. Waarschijnlijk herinnert ze alles zich snel weer. Dan komt ze terug en kunnen jullie gewoon weer verder. Geloof me, Li, het komt goed. Ik beloof het.' 'Hoelang gaat dan nog duren dan?' Harry zucht. 'Ik weet het niet Li. Misschien 1 dag, misschien een paar dagen. Maar het kan ook een week duren.' 'Zo lang?!' Ik voel dat mijn tranen nu harder beginnen te stromen. Zo lang kan ik niet zonder haar. Echt niet..

Pov. Caitlyn

Ik sta nu op het busstation. Ik ga zo eerste naar huis en dan naar Mike. Dit was echt de raarste ochtend óóit. Eerst word ik wakker in een vreemde kamer, naast een vreemde jongen. Dan gaat hij allemaal dingen beweren. "Mike is je ex. Je hebt een ongeluk gehad. Je bent je geheugen verloren. We zijn meer dan vrienden." De bus komt aanrijden en ik stap in. Ik ga ergens in het midden zitten en doe mijn oortjes in. Ik heb geen idee waar ik nu ben, maar als het goed is kom ik op de een of andere manier wel thuis. Ik weet niet of ik Mike ga vertellen over vandaag. Ik wil niet tegen hem liegen, maar ik wil ook niet dat hij boos wordt..

Na een kwartier sta ik in mijn appartement. Het huis van de jongen, volgens mij heet hij Liam, is dus helemaal niet zo ver weg. Ik gooi mijn tas op mijn bed. Waarom had ik zo veel spullen meegenomen? Om eerlijk te zijn; Hij was best wel knap. Hij sliep zonder shirt, dus ik kon zijn sixpack zien. Ho, stop! Waarom denk ik weer aan hem? Ik moet hem vergeten, ik heb al een vriendje. Laat ik daar maar eens naartoe gaan dan.

Even later sta ik voor het flatgebouw van Mike. Ik kon mijn sleutel nergens vinden, dus bel ik maar aan. 'Hallo?' 'Hey, Mike! Ik ben het, Caitlyn. Ik kon mijn sleutel nergens vinden.. Mag ik binnenkomen?' 'Uhm, ugh ja hoor.' Hij klinkt een beetje verbaasd maar doet toch de deur open. Ik loop de trap op, naar zijn appartement. Als ik hem in de deuropening zie, merk ik dat ik iets mis; dat speciale gevoel. Ik negeer het en loop op hem af. 'Hi, Mikey!' Ik geef hem een kus op zijn wang. Hij kijkt verbaasd. 'Wat is er?' 'Uhm, niks..' Antwoordt hij. Samen lopen we naar binnen. Als we een tijdje samen op de bank voor de tv hebben gehangen, besluit ik om hem te vertellen over vanochtend. 'Uhm, Mike?' 'Ja?' 'Ik moet je iets vertellen.. Maar eerst moet je beloven dat je niet boos wordt.' 'Okay, beloofd.' Het verbaasd me hoe makkelijk hij dat zegt. 'Nou, ik werd vanochtend dus wakker, maar ik was niet thuis. Ik had geen idee waar ik was en wat er was gebeurt. Toen ik naast me in bed keek, lag er een jongen. Ik had echt geen idee wie het was. Hij zei dat hij Liam heet en dat er niks was gebeurt. Maar hij zei ook nog andere dingen. Best wel rare dingen. Hij zei dat jij mijn ex bent, dat ik een ongeluk heb gehad en dat ik mijn geheugen ben verloren. Natuurlijk geloof ik hem niet, maar ik snap er echt helemaal niks van. Ik kan me echt niks meer herinneren. Wees alsjeblieft niet boos! Er is niks gebeurt!' Er verschijnt een grijns op Mike's gezicht. 'Geen zorgen, ik ben niet boos. Ik ben blij dat je het hebt verteld. En zoals je al zei; er is niks gebeurt.' Hij neemt me in een knuffel en plaats een kus op mijn voorhoofd. Niks. Ik voel helemaal niks. Geen vlinders, geen warm gevoel van binnen. Ik voel me niet veilig en al helemaal niet fijn. Maar ik kan me niet zo maar uit deze knuffel trekken, misschien word hij dan wel boos.

Pov. Mike

Ik lig naast Caitlyn in mijn bed. Ik wou vanavond eigenlijk iets gaan doen (*pedoface*), maar ze zei dat ze moe was. Nu ligt ze heerlijk te slapen. Ik kijk haar grijnzend aan. Okay, ja ik weet het, het is fout wat ik doe. Ik had gewoon de waarheid moeten zeggen over het ongeluk en alles, maar ik kon het niet! Ze is nu eindelijk weer bij me terug en ik weet niet hoelang dat nog zal duren. Ik moet gebruik maken van elk moment samen, nu het nog kan.

Hallowtjes!

Ai ai ai wat is Mike een pedo

Wat vinden jullie tot nu toe van het verhaal? Tips zijn altijd welkom!♥

Ik wil jullie allemaal nog even bedanken voor het lezen, stemmen en reageren! Dankjewel!♥♥

Hopelijk tot het volgende hoofdstuk!

XOXO, Ann