SADİST +16 #wattys2016 (RAFLARDA✔)

Bölüm 1

Multimedia Meyranın Dövmesi

Adımlarımı hızlandırırken arkamdaki yabancının daha da yaklaştığını hissedebiliyordum.Yüzüme çarpan yağmur suyundan kapişonumu olabildiğince aşağıya çektim.Evimi gördüğümde rahatlasam da,yabancının peşimi bırakmayışı rahatlamamı fazlasıyla gölgeliyordu.

Köşeyi dönüp yerde oluşan su birikintilerine aldırmadan adımlarımı hızlandırdım.Ah...Bunu aşmam lazımken paranoyaklaşmam her saniye artıyordu.Doktormu dinleyip ilaçlarımı almalıyım belki de.

Ona dönüp derdinin ne olduğunu sormak gibi çılgınca bir fikir belirdi kafam da.Derin nefesler alıp,kendimi sakinleştirmeye başladım.Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki sesini yabancı bile duyabilirdi.Kafamda cümlelerimi oturtup arkamı dönecekken,kapişonumun çekilmesiyle sokağı dolduran bir çığlık koptu ağzımdan.

''Şşş,sakin ol benim Poyraz.''dedi elini ağzıma kapatmış,tedirgin şekilde bana bakarak.Korkudan gözlerimi o kadar büyülmüştüm ki,yuvalarından çıkacağını hissettim.Kendime geldiğim de sertçe eline vurup,ağzımdan çekmesini sağladım.

''Bilerek mi yapıyorsun Poyraz?''dedim sinirle.

''Sana her yaklaştığımda daha da hızlandın Meyra.Adınla seslenemeyeceğimi biliyorum.Benekli diye bağırsam sen sevmiyorsun.'' tek nefesle.Bıkkınlıkla nefesimi verip koluna girdim.

''Bana evime kadar eşlik eder misin bebeksi?''

''Memnuniyetle benekli.''dedi sırıtarak.Gözlerimi devirip tek elimle kapişonumu tekrar başıma geçirdim ve hızlı adımlarla ilerlemeye başladık.

Poyraz Duman.Hayatımda ki yeri hiçbir yere sığmayan gerçek dostum.Başıma gelen olaydan sonra beni hiç bırakmayan tek insan.Yakışıklı kavramını taşıyan erkek.Yeşil gözleri,sağa yatırılmış hafif dağınık saçları ve bebeksi yüzüyle benim bebeksimdi işte.

Sessiz yürüyüşümüzün ardından evin önüne gelmiştik.Kolundan çıkıp basamağa adımımı attım ve tekrar ona döndüm.

''Yarın yeni okul günü.''dediğinde umursamazca omuz silktim.

''Sadece mezun olmaya bakacağım.''

''Ve yeni kız arkadaşlar edinmeye.''

''Bir iki tane de erkek.

''Vururum seni.''dediğinde sırıtmam gülümsemeye dönüşmüştü.

''Kızları sanki benim için istiyorsun.''

''Tabiki de senin için.Bir tanesi de benim.''

''Sen bebeksisin nasıl sevgilin olmaz?''

''Kader kısmet beneklim.Bu arada çıkışta seni almaya geleceğim,bayadır doktora gitmiyosun beraber gideceğiz.''

''Peki babacığım.''

''Aferim beneklime.Ben kaçtım,iyi geceler.

''İyi geceler.''deyip kapıyı açtım ve ölüm sessizliğine sahip olan evime girdim.

Ne 'Nerede kaldın kızım?'diye söylenen bir annem,ne de benim için endişelenen bir babam vardı.5 yaşındayken evde nasıl çıktığı bilinmeyen yangında kaybetmişim onları.Annem ve babam beni çıkarken görmedikleri için,tekrar eve girdiklerinde dumandan zehirlenerek ölmüşler.Onların ölümünden sonra amcamın himayesine girmişim.

Altan Kaya.45 yaşında harika bir eş ve baba profili çizen,yakışıklı,başarılı ve Kayalar aile şirketinin başında duran amcam.Eskiden babamla birlikte şirketi yönetirken,vefatıyla tüm sorumluluğu tek başına üstlenmişti.Babamın tüm hisseleri bana geçmiş,şimdiden şirkette söz sahibi biri olmuştum.Daha lise öğrencisi olduğum için amcam işlere karışmamı pek istemiyordu ki meraklısı da sayılmazdım.