"Cedric!" i shouted. Hinabol ko si Cedric as fast as possible. I need to explain to him. Fck di ko pa alam kung paano ko to ipapaliwanag, basta ang alam ko kailangan naming magusap tungkol sa nangyari kanina. Kasalukuyan na nyang binubuksana ang kanyang kotse ng maabutan ko sya. "Cedric we need to talk!" he stopped moving after i said that. "Please!?"
He crossed his arms and then he faced me leaning on his car. "Go. Ill give you five minutes" he said in a very cold tone. And I know he's fcking mad/angry etc at me now.
"Cedric Im so sorry! Hindi ko naman alam na si Kevin pala yun eh.. You know Im so drunk that I dont know what i am doing that time"
"Thats it?" he raised a brow.
"Yah, so please forgive me" napupuno na ng luha ang mga mata ko at gusto ko nang umiyak dahil parang di nya tanggap ang sorry ko.
Tumingin sya sa wristwatch nya na parang pinapakita nyang tapos na ang five minutes nya sa akin. "Well i think thats it! Your five minutes is over.." and then he turn and started opening his car again
At bago sya makapasok niyakap ko siya mula sa likod nya. Mga luha ko tumutulo na. I pressed my face to his nape at napapikt sa sobrang lungkot. Ayaw nya akong patawarin and it is killing me softly.
"Cedric I love you!" i cried
"Brent, you know that I love you too, but then you've pampered and neglected ang mga sinabi ko sayo" tinanggal nya ang mga kamay ko sa pagkakayakap ko sa kanya at hinarap ulit ako
"What do you mean?"
"Oh my god!? see? ni hindi mo nga maalala?" im totally confused. "Diba right before kitang iwan sa school kanina sinabihan kitang wag masyadong uminom? tapos anong ginawa mo? binalewala mo lang yun? Ang tanging hiling ko sayo?"
"Andun na nga tayo eh, napainom na ako so sorry.. Hindi ko naman ginusto ang lahat ng yun eh at alam mo namang ikaw lang ang mahal ko"
"Im so sorry Brent but this time, i really dont know what to do.." nanigas ang mga paa ko, parang napako at dumikit na sa lupa. Pakiramdam ko isa na akong estatwa. Gusto kong gumalaw pero hindi ko kaya.
Pumasok na sya sa kotse nya. Inistart ang engine at umalis. Pinagmasdan ko na lang ang kotse nya hanggang sa paliit ito ng paliit at mawala na sa aking paningin.
"Brent" someone shouted mula sa likuran ko, i turned and i saw the three.
"Guys!" puno ng luha ang mga mata ko at di ko mapigilan. Nahilo ako ng sobra at nagdilim ang paningin, unti unti hanggang sa wala na akong makita. Naramdaman kong natumba ako mula sa kinatatayuan ko.
"Brent!" sigaw nila. At tanging boses na lang ang aking naririnig. "Jerome yung kotse bilis!" sigaw ng isa sa kanila. At yun na ang huli kong narinig..
-------------------------
Nagising ako at unti unting idinilat ang aking mga mata hanggang sa luminaw ang vision ko. Narecognize ko yung place at nalamang nasa bahay pala ako. Nakita ko rin si mommy at daddy na nakaupo sa kama ko. Malungkot ang mga mukha nila at ayokong nakikita silang ganun kasi nalulungkot na rin ako.
"Kamusta anak? Mabuti na ba yung pakiramdam mo?" tanong ni daddy sa akin. Right now hindi ko alam kung ano ang isasagot ko, kasi physically ok na ako pero emotionally at mentally andami ko pang iniisip.
"Ok na po ako" i tried to smile para naman hindi na sila maging malungkot dahil alam ko namang nagaalala lang sila sa akin.
"Naku anak, salamat kila stacey hinatid ka nila dito kagabi at sinabi sa amin ang mga nangyari"
"Im so sorry po mom" i cried. Naalala ko nanaman ng mga nangyare at napaiyak na lang. "Im sorry mom, dad." paulit ulit kong sinambit ang mga salitang yun sa kanila. Naramdaman kong niyakap nila akong dalawa at niyakap ko din sila.
"Alam mo anak wala ka namang kasalanan eh, at tsaka hindi ka dapat sa amin humingi ng tawad.. kay Cedric" rinig na rinig ko ang sinabing yun ni mom kahit umiiyak ako at kahit na sobrang hinhin ng pagsasalita niya.
"Tama ang mommy anak. Hindi kami ang galit sayo at hindi kami ang nagawan mo ng mali." dagdag ni daddy . Hinahaplos niya ang ulo ko at naramdaman ko ang pagkokomfort nila sa akin bilang magulang ko.
Pinunasan ko ang mga luha ko at tinanong sila "ano po bang kailangan kong gawin?"
"Anak alam mo kung ano yun.. Nangyare na yan wala ka nang magagawa para baguhin ang nangyare ang magagawa mo na lang ay kung paano itatama ang mali" pagpapaliwanag ni mommy. "O siya maiwan ka na namin dyan huh? Pagisipan mong maigi ang mga bagay bagay". At lumabas na sila ng pinto.
Nakita ko ang phone ko sa may side table ng bed ko kayaa kinuha ko ito at naisipang tawagan si Cedric. Pagbukas ko ng phone ko ay nabasa ko ang text message nya sa akin na hindi na daw siya makaka sama sa vacation trip namin. Nalungkot ako dahil dun kasi yun na lang yung time na makapagsolo kami. Siguro ayaw nya na rin kasi isinama ko si Kevin.
Paano ko ba maaayos to!? Fck! Palakad lakad ako sa loob ng kwarto ko at nagiisip ng paraan. The hell!! God knows kung gaano ako nahihirapan kung paano ko malalagpasan ang problemang to. Siguro nga ito ang nababagay sa akin kasi makasarili ako, hindi ko na namamalayang nakkasakit na pala ako ng ibang tao sa mga ginagawa ko. At hindi lang kung sinong tao, boyfriend ko pa. Hindi ko naman ginusto yung nangyare eh. Tao lang ako, tao meaning nagkakamali rin at hindi ako perpekto.. well none of us in this world is perfect. Pero kahit ganun nakasakit pa rin ako ng ibang tao.
I was wondering kung ano kaya ang ginagawa ngayon ni Cedric. Gustong gusto ko nang pumasok bukas para makita siya at makausap siya.
BINABASA MO ANG
Project: Seduce Him (boyxboy)
Romance"Sa pagkakaalam ko may utang kang halik sa akin!" naaamoy ko ang alak galing sa bibig nya "..and now its time for you to pay darling!" "Lasing ka lang Cedric!" tinutulak ko sya pero di hamak na mas malakas sya sa akin "So is you!" "Wala ka sa sarili...
