HERŞEY ÇOK GÜZEL OLACAK.

BİZDEN UZAK DUR.

Medyadaki Demir Polat Gözlerimi kapattım. Ama bayılmıyordum. Sıralarımız tekti,beni birisi sıramdan çıkardıktan sonra kucağına aldı beni. Ayaklarım yerden kesildi. Mırıldanmaya başladım. Beni tutan kişi sanırım arkamdaki kişiydi.
O beni kucağına aldığında sınıf birden coştu. Kesin bu Beni kucağına aldığı çocuk sınıfın, havalı tiplerinden.
Kolidora çıktık sanıyorum. Baygın değilim ama baygın gibiyim. O nasıl oluyor anlamıyorum. Herhalde koşuyorız. Çünkü beni tutan kişi nefes nefese kalmıştı. Noluyo be. Revir zannettiğim yere götürdü beni. Gözlerimi yarım şekilde açıktı. Tam şekilde açamıyordum.
Her yer bulanık. Noldu bana dediğimde ayağa kalkmaya çalıştım. Ama başaramadım. Bulanık her yer. Kalktığımda yere düşicekken. Belinden o çocuk tuttu. Çocuk bana bakarak yatağa yatırdı. Ardından hemşire zannettiğim kadın geldi. Benim yanındaki, ama ismini öğrenmediğim çocuğa tip tip bakmaya başladı. Kadına sinir oldum. Benimle ilgileneceğine o çocukla ilgileniyordu. Donra kadın bana bakarak; Evet canım neyin var. N er yimmi var. Ben bu kadını döverim. Başım döndü. Bayılır gibi oldum, sanırım bayılmadım. Bilmiyorum. Dedim. O çocuk bana tip tip bakıyordu. Ardından kapıdan Arda çıktı. Sanırım benim okula kadar koştu. Çünkü nefes nefes içindeydi. Kapıda belirince gözlerim büyüdü. Arda hemen bana sarıldı. Heralde yine öyle olacağımı zannediyprdu. Ben küçükken hep Arda yla oyun oynardım. Sonra bayılmalarım oldu. Arda da bundan çok korkuyordu. Çünkü her zaman bayılıp duruyordum. Hastaneye gittiğimizde, gizlice doktoru annemle konuşurken duydum. Yanlarında Arda da vardı. Dinlemeye başladım. Heyecanla bayılıyormuşum. Yada korktuğumda. Bu çok sık olursa çok riskli ola bilirmiş. Arda bana sarıldı bende ona. Ne oldu sana Elisa dedi. Bende ona: Abartılıcak birşeyim yok dedim. Ardından hemşire konuştu. Önemli birşey değil sadece tansiyonu düşmüş. Kendine dikkat et küçük hanım dedi. Arda elimi bırakmıyordu. Yanımdaki çocuk dışarı çıktı. Çocuğa bile teşekkür edemedim. Hemşireye teşekkür ettikten sonra hemşire de odadan çıktı. Arda sandalye alıp yanıma koydu ve oturdu. Hadi bakalım uyu bücürüğüm. Dedi. Tamam. Diye güldüm. Sonra gözlerimi kapattım. Uyumuşum. Gözlerimi açtığımda hala burdayfım. Okul bitmişti. Her yer karanlık. Hayır karanlık olamaz. Ayağa kalktım. Nefesim kesiliyordu. Karnım ağrıyor. Hayır bayılamam. Hayır nefes alamıyorum. Işığı bulamadım. Tam bayıldım derken birisi ışığı açtı. Arda nerdeydi? Işığı açan kişiye birden sarıldım. Kim olduğunu bilmiyordum. Sonra kendimden ayırdım. Nefes almaya çalıştım. Erkekti yüzüne baktığımda o ocuktu. Sınıfa ilk geldiğimde gözlerimi birden açtığımda onu gördüğüm çocuktu. Hemen ayrıldım. Gözlerimi pörtlettim. Sonra gözümü yavaş yavaş açıp kapatıyordum. Senin ne işin var burda dedim şaşırtıcı ifadeyle. Çünkü şaşırmıştım. Ve Arda nerde dedim. Çocuk bana bakarak elini uzattı ve artık tanışmanın vakti geldi de mi. Dedi. Bende ona baktım ve adını bekledim. Benim adım Demir. Buranın yani bu okulun havalı çocuğu dedi. Yemişim havalılığını. Banane kardeşim havalılığından. Demir. Demek adın Demir. Dedim. Peki sen kimlerdensin dedim. Cevap verdi: Biz Polatlarız dedi. Ona bakarak tanıştığıma memnun oldum dedim. Demir denen şahsiyet benim kulağıma gelip fıdıldadı: Bizden uzak dur. Senin iyiliğin için. Yoksa aksi taktirde çok kötü olur. Dedi ve gitti.