Unforgettable Love [ Sequel to You changed me n.g]

Chapter 7

Όλα είναι μπερδεμενα. Πως να ξεκαθαρίσω τα πράγματα με τον Jc όταν εγώ η ίδια δεν ξέρω τι πραγματικά θέλω. Έχει περάσει μια βδομάδα από τα γενέθλια του Aaron και εκείνη η βραδιά ήταν η καταστροφή μου. Η ματιές του  άνοιγαν τρύπες σε όλο το κορμί μου και το μυαλό μου το είχε κυριεύσει η σκέψη του. Τώρα κάθομαι μόνη μου στον καναπέ, με ένα ποτήρι ζεστό καφέ στα χέρια  και το μυαλό μου δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται τον Nash, όταν άκουσα την πόρτα να χτυπάει, σηκώθηκα απρόθυμα από τον καναπέ και έσυρα το σώμα μου μέχρι την πόρτα. Ποιος είναι τώρα; Όταν άνοιξε την πόρτα με αιφνιδίασε μια ζέστη και σφιχτή αγκαλιά.
"Connor δεν μπορώ να πάρω ανάσα." του είπα παρακαλώντας για λίγο οξυγόνο.
"Συγγνώμη απλά ..." είπε και τώρα που έκρυψε το πρόσωπο στα χέρια του και άκουσα την φωνή του να σπάει κατάλαβα ότι δεν ήταν καλά.
"Connor τι εγινε;" είπα και τον έπιασα από τους ώμους κάνοντάς τον να με κοιτάξει στα μάτια.
"Χωρίσαμε με την Bella." είπε και έκανα στην άκρη για να μπει μέσα. Όταν μπήκε έπεσε στον καναπέ και ξεφυσιξε κοιτώντας με.
"Γιατί χωρίσατε;" είπα σοκαρισμένη. Τα πήγαιναν πολύ καλά. Ήταν μαζί εδώ και 3 χρόνια ,ταίριαζαν πολύ."
"Είχαμε έναν άσχημο καβγά πριν δύο μέρες και σήμερα που πήγα για να τα ξανά βρούμε τσακωθηκαμε ακόμα περισσότερο αλλα γενικα αυτό το μήνα τσακωνόμαστε για χαζα πραγματα. Και είπε πως δεν μπορεί αυτή τη κατάσταση και ότι θέλει να χωρίσουμε, έστω για κάποιο διαστημα." είπε με μια ανάσα. Προσπαθώντας να επεξεργαστώ ότι μου έχει πει ξέχασα τα δικά μου προβλήματα και έμεινα δίπλα στον Connor γιατί με χρειαζόταν. Περάσαμε όλο το απόγευμα μαζί.
"Λέω να φεύγω..." είπε και σηκώθηκε από τον καναπέ. Τον κοίταξα στα μάτια που τώρα είχαν κοκκινισει από το κλάμα και το μέλι χρώμα φαίνονταν πιο ανοιχτό από το κανονικό.
"Μπορείς να μείνεις όσο θέλεις Franta το ξέρεις." ειπα και του γέλασα παιχνιδιάρικα ενώ του ανακάτεψα τα μαλλιά.
"Όχι πάω να κάνω και ένα μπάνιο και να χαλαρώσω λίγο." Μου χαμογέλασε μέσα από όλο αυτό το καταθλιπτικό συναίσθημα που τον είχε καταβάλει και αφού τον αγκαλιασα και τον φίλησα, τον πήγα μέχρι την πόρτα.
"Προσπάθησε να ηρεμήσεις. Ενταξει;" του είπα.
"Εντάξει" απάντησε εκείνος και τον αγκάλιασε το σκοτάδι που υπήρχε στον δρόμο. Έπεσα ξανα στον καναπέ με καθόλου ορεξη και απλά άνοιξα την τηλεόραση για να απασχολήσει το μυαλό μου. Σχεδόν αμέσως άκουσα την πόρτα να χτυπάει και σηκωθηκα για να ανοίξω.
"Τι ξέχασες πάλι;" είπα περιμένοντας να είναι ο Connor αυτός που με περιμένει πίσω από την πόρτα Γιατί πολύ συχνά ξεχνάει τα πράγματα του εδώ, αλλά δεν ήταν αυτός. Ήταν ο Nash.
"Ελπίζω να μην ενοχλω" είπε με ένα από εκείνα τα χαμόγελα που πρόδιδαν ότι αισθανόταν άβολα. Είχε τα χέρια του κρυμμένα στις τσέπες του σκισμένου του τζιν και φόραγε εκείνες τις μπλούζες που έδειχναν πόσο είχε γυμναστεί τον τελευταίο χρόνο, με ένα μαύρο μπουφάν και τα μαλλιά τόσο ανέμελα και τα μάτια του τόσο μπλε που με εκαναν να σκεφτώ ότι είχα να κοιτάξω ευθεία μέσα τους. Τι κάνει εδω; 
"Όχι ,φυσικά και όχι. Συγνωμη απλά νόμιζα ότι ήσουν ο Connor." του χαμογέλασα και εγώ κάπως άβολα.
"Άμα περιμένεις κάποιον μπορώ να φύγω." είπε και έδειξε προς την κατεύθυνση του δρόμου πίσω του.
"Όχι Όχι πέρνα." Και έκανα πιο 'κει για να μπει μέσα.
Εκατσε στον ένα καναπέ και εγώ στον άλλο.
"Τι κανεις;" τον ρώτησα για να σπάσει ο πάγος.
"Όλα μια χαρά." Ειπε και χαμογέλασε κοιτάζοντάς με για λίγα δευτερόλεπτα και ύστερα ξανα κατέβασε το βλέμμα του.
"Πως πάει το Πανεπιστήμιο;" ρώτησε μετά από μια στιγμή απόλυτης ησυχίας που έπεσε στο δωμάτιο.
"Δεν νομίζω πως εδώ ήρθες για να με ρωτήσεις πως πάει το Πανεπιστήμιο." του είπα αυτό που ακριβώς σκεφτόμουν.
"Έχεις δίκιο, δεν ξέρω καν γιατί ήρθα." είπε και σηκώθηκε απότομα, σαν να ήταν υπνοτισμένος και ξαφνικά οι αισθήσεις του γύρισαν και κατάλαβε που βρίσκετε. Με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε προς την πόρτα και πριν την ανοίξει για να βγει από το σπίτι ,ολόκληρο το κορμί του γύρισε για να με αντικρίσει. Τα μάτια μας κλείδωσαν και χωρίς να προλάβω τα λόγια που βγήκαν από το στόμα μου άφησα να μιλήσει το μυαλό μου και όχι η καρδιά μου.

"Σταματά να με καταστρέφεις." ειπα κάτω από την αναπνοή μου ελπίζοντας να μην με ακούσει. "Δεν μπορώ ,γιατί το ίδιο με καταστρέφεις και εσύ." είπε και το κενό μεταξύ μας είχε κλείσει και τα χέρια του χαΐδευαν το πρόσωπο μου ενώ η κολόνια του γέμιζε τα ρουθούνια μου. "Φύγε σε παρακαλώ." είπα. Η αναπνοή μου είχε γίνει πιο κοφτή και τα μάτια μου είχαν κλειδώσει με τα δικά του, ενώ το άγγιγμα του με έκανε να ανατριχιαζω κάθε δευτερόλεπτο, μίλαγα ψιθυριστά γιατί ο τρόπος που με κοίταγε με διαβεβαίωνε πως όλη η προσοχή του ήταν σε εμένα. Δεν μίλησε μόνο μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο και άνοιξε την πόρτα χωρίς να ρίξει δεύτερη μάτια πίσω του και χάθηκε από τα μάτια μου σε λίγα δευτερόλεπτα. Έκλεισα την πόρτα πήγα προς το δωμάτιο μου καταπιεζοντας τον εαυτό μου να μην κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε και αυτό ήταν να τρεξω πίσω του.

----------------------------

Τα δάκρυά ήταν οι μόνοι μου φίλοι εκείνο το βράδυ. Έκλαψα μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με εναν αφόρητο πονοκέφαλο. Αφού έφαγα πρωινό έβαλα αθλητικά ρούχα και βγήκα για ένα πρωινό τρέξιμο. Ίσως λιγη γυμναστική μου κάνει καλό, ίσως με βοηθήσει να ξεχαστώ,
σκέφτηκα. Έτρεξα για δύο ώρες όλο το τετράγωνο σίγουρα εφτά φορές,ακούγοντας μουσική. Μετά από λίγο γύρισα στο σπίτι για να κάνω ένα μπάνιο και να ξεκουραστώ. Όταν βγήκα από το μπάνιο άκουσα το κινητό μου να χτυπάει και το έπιασα πάνω από την πετσέτα. 

''Ναι;'' είπα

''Baby girl που έχεις χαθεί;'' άκουσα την φωνή του Jc. Με όλα αυτά δεν είχα καθόλου το μυαλό μου να πάρω τον Jc να δω τι κάνει. 

''Το ξέρω συγνώμη.'' είπα κάνοντας puppy face ακόμα και αν δεν ήταν εδώ για να με δει. 

''Δεν χρειάζεται να ζητάς συγνώμη, δεν σε πήρα για να στην πω.'' είπε και χωρίς να τον βλέπω ξέρω πως χαμογελάει σαν χαζό. ''Θες να βγούμε;'' ρώτησε ''Αν έχεις όρεξη.'' είπε αμέσως μετά. 

''Βασικά θα μου έκανε καλό να βγω να διασκεδάσω λίγο.'' γέλασα.

''Τέλεια,θα δεις θα περάσουμε πολύ ωραία.'' είπε ενθουσιασμένος. "Θα περάσω να σε πάρω κατά τις οχτώ." 

-------------------------------

Παλιόπαιδα. Είναι λίγο βαρετό ακόμα αλλά είναι αρχή θα δείτε πως πιο μετά θα αρχίσει να είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον.

VOTE

COMMENT

FOLLOW