Unforgettable Love [ Sequel to You changed me n.g]

Chapter 12

"Τα πήρες όλα;" με ρώτησε ο Conor
"Ναι ότι χρειάζομαι τα έχω βάλει στην βαλίτσα. Τα υπόλοιπα τα εχω πακετάρει και σε καμία βδομάδα θα μου τα στείλεις με τα έπιπλα." Του είπα και τον αγκαλιασα σφιχτά.
"Η πτήση 542 για Ελλάδα αναχωρεί σε δέκα λεπτά ,παρακαλούνται οι επιβάτες να προσέλθουν στη Πύλη 7 για να επιβιβαστούν. Ευχαριστώ"
"Ήρθε η ώρα να φυγω" του χαμογέλασα.
"Ώστε αυτό ήταν. Δεν θα σε ξανα δούμε." Είπε στεναχωρημένος.
"Θα με ξανα δεις Franta." του είπα ενώ του ανακατεψα τα μαλλιά και του γέλασα.
"Ναι καλά." Είπε και σταύρωσε τα χερια μπροστά του σαν μικρό παιδί.
"Θα ξανα έρθω για να πάρω το πτυχίο και θα μου υποσχεθεις πως Και εσύ θα έρθεις το καλοκαίρι στην Ελλάδα να το περάσουμε μαζί."
"Εντάξει" είπε χαμογελώντας αχνα. Τον φίλησα μια τελευταία φορά και πήγα προς την πύλη για να φύγω για την Ελλάδα. Είμαι αποφασισμένη, δεν μπορω να κάθομαι άλλο εδώ. Αρκετά.

*Nash's POV*

Πρέπει να την βρω να της μιλήσω ,να της εξηγήσω.
Χώρισα με την Taylor, της εξηγήσω ότι δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω την Βάσω. Πρέπει να την κερδίσω με κάθε κόστος.
Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί της από το πρωί αλλά δεν λέει πως αριθμός δεν χρησιμοποιείται πλέον, τώρα είμαι στο δρόμο για το σπίτι της. Όταν έφτασα είδα τα πάντα κλειστά. Σαν να μην έμενε κανείς εκεί. Δεν καταλαβαίνω. Ίσως ο Johnson γνωρίζει κάτι. Πηγαίνω στο διαμέρισμα του.

"Που είσαι φίλε;" λέει χαμογελαστά και κάνει στην άκρη για να περάσω μέσα.
"Τι έχεις;" ρωτάει όταν καταλαβαίνει ότι η διάθεση μου δεν είναι στα καλύτερα της.
"Που είναι η Βάσω J;" τον ρωτάω χωρίς να χάσω χρόνο.
"Τι εννοεις;" λέει με απορία στο βλέμμα του.
"Πήγα από το σπίτι της να την βρω, χώρισα με την Taylor θέλω να τα ξανά βρω μαζί της αλλά δεν είναι εκεί, είναι όλα κλειστά." Λέω και ριχνω το σώμα μου στον καναπέ.
"Πριν λίγες μέρες μου είχε πει ότι ήθελε να φύγει αλλά δεν πίστευα ότι θα το έκανε." λέει σκεπτικός και σχεδόν απογοητευμένος από κάτι.
"Τι εννοεις να φύγει Johnson;" Να πάει που;"
"Στην Ελλάδα Nash. Να πάει πίσω στους δικούς της." μου λέει και τώρα με κοιτάει στα μάτια.

*My P.O.V*
Μόλις έφτασα στην Ελλάδα.
"Πόσο μου έλειψες;" είπα και έπεσα στην αγκαλιά του αδελφού μου.
"Και μένα μικρή." Είπε και με έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο. "Το πήρες απόφαση τελικά ,θα γυρίσεις οριστικά στην Ελλάδα;"
"Από ότι φαίνεται."
"Καλύτερα ,σε χρειαζόμαστε πιο πολύ απο ποτέ τώρα."
"Γιατί τι έγινε;" δεν χρειαζόταν να πει τίποτα άλλο από το βλέμμα του κατάλαβα ότι επρόκειτο για την αδελφή μας.
"Νόμιζα πως όλα ηταν καλά." είπα και τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς να μπορώ να τα συγκρατήσω.
"Όλη αυτό νόμιζα με. Αλλά ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση." Δεν είπαμε περισσότερα κατευθυνθήκαμε προς το νοσοκομείο.
"Πόσο καιρό το γνωρίζεται;" τον ρώτησα.
"Σχεδόν δύο μήνες." Λέει και κατεβάζει το κεφάλι του.
"Και εγώ γιατί δεν το γνώριζα." Ο θυμός βράζει μέσα μου.
"Μας ζήτησε να μην σου που με τίποτα ,για να τελειώσεις την σχολή πρώτα." Όταν γύρισε να με κοιτάξει τα μάτια του ήταν γεμάτα ενοχές. Ξέσπασα σε κλάματα σχεδόν αμέσως. Με έσφιξε στην αγκαλιά του "Θα γίνει καλά Έτσι δεν ειναι;" έλεγα ενώ όλα ήταν θολά απο τα δάκρυα μου.
"Ναι ΘΑ γίνει καλά." με καθησύχασε. Και μόνο στην σκέψη ότι θα την χάσω ,χάνω τα πάντα. Τώρα είναι που δεν μετανιώνω που γύρισα στην Ελλάδα , η οικογένεια μου με χρειάζεται πιο πολύ απο τον καθένα. Πρέπει να σταθώ δίπλα στην αδελφή μου τώρα που με χρειάζεται και πρέπει να είμαι δυνατή γι αυτή.

----------------------------------------
Παλιόπαιδα είχα να ανεβάσω καιρό το ξέρω αλλά το διάβασμα μας έφαγε. Ευχαριστώ πολύ για όλα

VOTE

COMMENT

FOLLOW