O Kadarını Yapmaz Dedim

Annem

Kafamın içindeki bu sorulara bir yenisi daha eklenince aklım iyce karışmıştı.Anneme ne olmuştu? Annemin beni merak etmesi gerekirken ben annemi merak ediyorum. 3 gündür hastanedeydim ve annem beni ziyareti geçtim aramamıştı bile. Kafamda garaip garip şeyler canlandırıyordum ya annem firar ettiyse ya beni terk ettiyse. Aman işte yine ben annem kesin babamın cenazesiyle uğraşıyordu, en azından kendimi böyle avutuyordum.Fakat babam yokluğunu fazlasıyla hissettiriyordu en çokta ona dediğim laflar beni çok üzüyordu yüzüne vurduğum hataları, kusurları beni çok üzüyordu. Keşke bu söylediğim şeyleri unutsaydımda diğerlerini unutmasaydım belkide zihnime kazınmış o anıları asla ama asla unutamayacaktım ben nereye gidersem gideyim ne yaparsam yapayım onlarda benimle gelecekleridi. Belkide sadece bir saatim olsa hemen babamın yanına gider ona sımsıkı sarılır onu çok sevdiğimi söylerdim. Fakat ne bir saat nede babam vardı. Zaman usulca fısıldamıştı bana burak diye fakat geçmiycektiki kafamı her yastığa koyduğumda aklıma gelecekti olanlar.Reva ve babası içeri girdi ne kadar iyi bir kız diye düşündüm altında bir şey aramam gerekiyordu fakat durumum malum işte. Reva dediki sınıf arkadaşların gelecek tam ama derken telofonu çaldı. Neyse artık geleceklerdi bu işin geri dönüşü yoktu. Akşam yemeği yemem için hemşire bana bir tepsi getirdi. Artık hasteneden içim bulanmıştı o dağnık odamı nerdeyse annemin hasteyken yaptığı o sebze çorbalarını bile özledim yemeğimi yedim. Yaklaşık bir saat sonra arkadaşlarım geldi konuştuk muhabbet falan ettik hepsiyle. Beni hatırlamasalar bile beni böyle kabul eden arkadaşlarımın olması beni sevindiriyor. Fakat bundan daha önemli sorunlarımın olduğunu asla unutmadım. Bana annen nerde diye sorduklarında önce cevap veremedim sonra temiz eşya almak için eve gittiklerini söyledim. İnandılar. Saatte epey geç olmuştu. Kalkmaya başladılar hepsi teker teker gitti. Hepsi gidince doktor odaya girdi ve uyumam gerektiğini söyledi. Sırtımı kapıya döndüm ve uyumaya çalıştım tam uykuya dalarken kapı gıcırtısıyla gözlerimi araladım. Seslerinden anladığım kadarıyla Reva ve babasıydı. Babası sordu Sernaz nerede kalacak aman bir yetimhanede kalır işte baba. Kızım annesiz yaşamak çok zor öyle deme dedi. Usulca çıktılar hemen ayağa kalktım. Yoksa annem beni terk etmekten daha kötü bir şey mi yapmıştı.