MECAZ KIZ

GÖZYAŞI

Annemin bir kızı vardı ve beni bırakıp  o kızı büyütmüştü. Adamın kolumda sürükleyerek araba bindirmesine izin verdim ve kimsenin görmesini istemediğim gözyaşlarımı silerek defalarca annemin kızım deme anını aklımda canlardım.

Nefret'ten
Ne düşünmem gerektiğini bilmiyordum ve yaşadıklarım birikiyordu  damla damla birikirken taşmıştı .  Istenmeyen  biriydim beni istemeyen annem ve babam yeni hayatlar kuruyordu . Annemin bir kızı vardI onu seviyordu bana nefretle bakan o gözleri ona sevgiyle bakıyordu .
Beni arabaya yönlendirmeye çalışan adamın yönlendirmeleriyle hareket ediyordum . Kız anneme benzemiyordu ben onun kızıyım diye bağırmak istiyordum istenmediğim halde sevmekten vazgeçmiyordum .

Yazardan
Doğan Hastanedeki cenaze işlerini hallederken karşısında çökmüş Adam'ı görmeye dayanamıyordu . Kardeşlerdi onlar acıları birdi kalbi parçalanıyordu ama yine sessizdi Dışa vurarak yasayan biri değildi Polat içini parçalardı .
Polat ise sadece annesi ve onu gözünün önünden geçiriyordu . Bir kişi daha gitmişti hayatından aklına bir anda Nefret gelmişti belki şuçlu değildi ama beyni o şuçlu inan diye bağırıyordu . Kafasını çevirdiğinde Doğan birisiyle konuşuyordu konuşmayı dinlemeye çalıştığında duyamamıştı fakat Doğan'ın yüz ifadesi hoş değildi canını birşey sıkmıştı .
Telefonu kapatıp Yanıma geldiğinde "Nefret ortalarda yokmuş onu yanına almadın mı ?"
- Annemin ölmesine neden olan birisini arabama almamam gayet doğal
-Annenin ölümü gayet doğal kızı şuçlaman sadece Kaçış, işimiz bitti hadi çıkalım son imza işini halledip .
Polat halsiz Omuzları düşük bir şekilde yürümeye başlamıştı . Annesini son kez görmek için geriye döndü . Doğan ne olduğunu anlamaya çalışıyorken peşinden ilerliyordu doktorun odasına birden girdi
"Annemi görmek istiyorum ."

'Bu şuan için mümkün değil yani Morga girmeniz' adam ne yaptığını bilmeden tüm masaya elleriyle doktorun üzerine ittirdi yere dökülenlerin sesi odada yankılanmıştı. Doğan arkada sadece bekliyordu yaşadıkları ağır şeylerdi çok büyük bir tepki vermediği halde karışmayacaktı.

'Bana bak lan seni öldürürüm götür beni morga hemen!'

Oda kalbi paramparça olan bir adamın sesiyle yankılanıyordu. Kendini salmıştı ve gözlerinden yaşlar dökülürken bir yandan esiyle odayı inletiyordu. Doktor daha fazla dayanamamıştı odadan çıkıp Doğan ve Polat'ın gelmesini bekledi . Polat doktoru takip ederken arkasından birisi omzuna elini uzatmıştı. 

'Benimle gelmek zorunda değilsin .'

'Şaçmalama ve yürü kardeşim bu gune kadar birlikte gelip şimdi bırakmak adamlığa sığar mı?'

Onlar iki arkadaş , iki dost değillerdi ki onlar kardeşlerdi onlar birlikte Yaren öldükten sonra sessizce ağlayan hatta Polat ,Doğan'a Yaren'e aşık olduğunu  söylediğinde bile kavga etmişler en sonunda  Doğan'ın 'iyi oldu bu içim rahatladı ama eğer kardeşime birşey yaparsan ölürsün' diye son bulmuştu onlar herşeyi birlikte yaşamışlardı.

Morgun önüne geldiklerinde Polat derin bir nefes aldı , Doğan ,Polat'ın sırtını sıvazladıktan sonra doktorun açtığı kapıdan içeri girdiler doktor bir dolap tarzı olan yeri açıyordu ve birkaç saniye sonra annesi karşısındaydı,ona sevgiyi ,umut etmeyi,güçlü olmayı öğreten kadın önünde hareketsiz yatıyordu.

Adamın ilk aşkıydı annesi yeşil gözleri sipsiyah şaçlarıyla çok güzel bir kadındı davranışları yaptıkları örnek alınıcak biriydi ikinci sevdiği kadını uğurlamıştı ve anlamıştı ki Yaren'de yaşadığı acılar hiçbirşeymiş gözlerinden yaşlar dökülmeye tekrar başlamıştı annesi sol gözden dökülürse üzüntü sağ taraftan gözyaşı dökülürse mutluluktan dökülürmüş o nadiren ağlayan bir adamdı fakat bu sefer gözyaşları durmuyordu ve gözyaşı her seferinde sol tarafından akıyordu. Adam annesini bir okyanus olarak görüyordu o ise bir gemi okyanus olmadan gemi nasıl yaşardı nasıl açılırdı o sevdiği derin sulara annesine yaklaşarak göz kapaklarından ve alnından dudakları titreye titreye öptü . Annesi melek gibiydi yüzüne nur indi tanımı tam olarak karşısında duruyordu. Doktor Polat'dan sonra annesini geri o yere kapattı. Doğan , Polat'ı kolundan çekip dışarı çıktı. 

'Cenazeyi ne zaman alıcaz?'

'Ben ilgilenicem 1-2 saat içinde herşey hazır olur şimdi eve gidelim kardeşim hadi.'

  

'Burda kalıcam Doğan.'

'Burda kalman birşeyi değiştirmez ki hadi gidelim hem eve bakalım sonuçta cenaze evi olucak ben talimatları verdim az sonra Can gelip herşeyle ilgilenicek ve cenaze gelicek hatta annenin ailesine yakınlarınıza herkese haber verilicek .'

Can Doğan'ın babasının yardımcılarından biriydi Doğan'ın haklı olduğunu biliyordu fakat gitmek istemiyordu Polat en sonunda dayanamayıp herşeyi hallettikten sonra hastaneden çıktılar.  

 Nefret arabadan indiğinden beri ağlıyordu onun annesine birşey yapmamıştı fakat onu şuçlamıştı içine oturan pişmanlık ve şuçluluk duygusu canını yakıyordu ayrıca çok merak ediyordu fakat aramaya cesareti yoktu. 

Evde yalnızdı ve gözlerinin kıpkırmızı ve şiş olduğuna emindi ayaklarını karnına çekmiş ağlıyordu . Ağlama ruhun kanama  şekliydi kız  bugun yaşadıklarının  ağırlığıyla ağlıyordu sessizce. Telefonun çaldığını duyunca heyecanlanmıştı, telefona baktığında Doğan olduğunu görünce üzülsemi sevinse mi bilememişti fakat bir haber öğreniir diye bir umutla telefonu açmıştı.

Doğan lafı dolandırmadan

'Annesi öldü ve sanırım buray gelmelisin.'

'B-beni şuçluyor benim oraya gelmem onun hoşuna gitmeyecektir .'

Sesi yaralanmış bir hayvan gibi acıyla çıkıyordu sesini düzeltmeye çalışıyordu Nefret

'Denemekten zarar gelmez kardeşim iyi değil buraya gelmelisin lütfen'

'Pekala'

Telefonu kapattıktan sonra elini yzünü yıkadı ve birka çdakika ayna karşısında haline baktı ve ardından bir taksi çağırdı eve geldiğinde derin nefesler alıyordu gözlerinden göz yaşı dökülmemesi iiçin savaş veriyordu.

Doğan onu camda gördüğü için kapıyı açmaya gitmişti. Kapıyı açtığında kızıl kız yavaşça ilerleyerek Polat'ın yanına yaklaştı ve o an içinden geçen tek şeyi yaptı ve kırmızı gözlerle koltukta oturan adama doğru koşarak sarıldı onun ne tepki vermesinden korkuyordu fakat Polat kokusunu aldığında bile annesine benzeyen kızı kollarının arasına aldı ve son gözyaşlarını kızın omzuna akıttı.