Beautifully Insane (Harry Styles AU)

~Ξαπλωσε μαζι μου~

Συνηλθε και σηκώθηκε νιώθοντας το κεφάλι της βαρύ,τα αυτιά της να βουιζουν. Το βλέμμα της έπεσε αμέσως στο σωμα στο πάτωμα. Ούρλιαξε. Πανικός την κατεκλεισε, έτρεξε και γονατισε δίπλα του.
Έπιασε το κεφάλι του στα χέρια της. Το πουκάμισο του γεμάτο αίμα. Πάγωσε. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου το ύφασμα του πουκάμισου του τυλιχτηκε γύρω απο το πληγωμένο χερι του.

Ηταν η τελεια ευκαιρια,μπορουσε να φυγει,να καλεσει την αστυνομια,να τον αφησει να πεθανει. Μα το μονο φως στην μουντη ζωη της βρισκοταν μπροστά της,αργοπεθαινοντας. Είναι περίεργο το ποσο γρήγορα δενομαστε με κάποιον. Τον παρακαλούσε με δάκρυα στα ματια να ξυπνήσει. Να την κοιταξει. Να της μιλήσει. Να την φιλήσει. Μα τιποτα,μονο σιωπη.

Φοβοταν την σιωπή,άφηνε τους δαίμονες της να ακούγονται .

Jane's POV

"Χάρρυ!!" κλαίω με αναφιλητα "Χάρρυ...ξυπνα..."
Δεν μπορεί να είναι νεκρός. Δεν πρέπει να είναι νεκρός. Πιάνω τον σφυγμο του,είναι αδύναμος,αλλά σταθερος. Δόξα τω θεο.

Κανω το πρωτο πράγμα που μου περναει απο το μυαλό.

Τον βλέπω να σαλευει αφού του εριξα το παγωμένο νερό στο προσωπο. Παγωμένο νερό. Κλισέ,το ξέρω,αλλά δουλεύει.

"Jane.." ακουω την αδύναμη φωνη του,και αναπνέω  ξανά.

"Χαρρυ...Το χερι σου.."

"Ναι..το παρατηρησα" γελαει λίγο. Διαολε,γελάει.

"Θα καλεσω ασθενοφόρο...."
"Όχι" με διακόπτει "Όχι"
"Μα...".

"Απλα βοήθησε με να σηκωθω" δισταζω

"Σε παρακαλώ" συμπληρώνει και σηκωνομαι αμεσως για να φερω οτι χρειάζεται για να περιποιηθεί την πληγη

Βγάζει ενα επιφώνημα πόνου καθώς τον βοηθαω να σταθεί στα πόδια του.
Τον οδηγώ στην κρεβατοκάμαρα. Δεν θέλω να  τον βλέπω να υποφέρει.
"Ξα-ξαπλωσε μαζί μου" τραυλιζει. Γνεφω. Δεν θα εφευγα,έτσι κιαλλιως.

"Ποιος σε χτυπησε?"ψελλιζω,αν και ξέρω την απάντηση.
"Σςςς" ψυθιριζει "Ελα εδώ"
Φέρνω το σωμα μου κοντά στο δικο του και αγκαλιάζει την μέση μου.Οι σφυγμοι μου επιταχύνονται. "Είσαι ασφαλής" λέει μέσα στα μαλλια μου "Θα σε κρατήσω ασφαλή"    Απο τι? Θέλω να ρωτησω,αλλά σωπαινω.
Μα το έχω καταλάβει,ο Χαρρυ δεν είναι αυτός για τον οποίο θα έπρεπε να ανυσηχω.

Νιώθω ασφαλής στην αγκαλιά του.

Μερικες ακτιδες φωτός μπαίνουν στο δωμάτιο και ανοίγω απρόθυμα τα ματια μου. Το πρωτο  που βλέπω είναι το γλυκο του προσωπο, με τις μπούκλες του να πέφτουν ατιμελητα και ενα αχνό χαμόγελο. Μοιάζει με άγγελο. Χαμογελαω στην σκέψη και απομακρυνω απαλά μια μπούκλα απο το πρόσωπο του. Το χερι μου χαϊδεύει μαλακά το μάγουλο του. Το μυαλό μου ταξιδευει στην χθεσινή μέρα. Τα γεγονότα επαναφερονται στην μνήμη μου και ανατριχιαζω. Γιατί ο Λουίς χτύπησε τον Χάρρυ και όχι εμένα?
Εννοώ,ηταν φανερο,εμένα θα σκότωναν.

"Ξερω πως με κοιτάς" ακούω την βραχνή φωνή του και τιναζομαι λιγο ξαφνιασμένη. Ανοίγει τα ματια του και με κοιταζει  οταν απομακρυνω το χερι μου.

"Μην σταματας" ψυθιριζει και κλείνει τα ματια του ξανά. Χαμογελαω και συνέχιζω αυτό που έκανα.

''Τι πρωινό θελεις?". Ρωτάει όταν μπαίνουμε στην κουζίνα. Είναι παράξενα. Εννοώ...τι είμαστε?
"Εεμ...οτιδήποτε" απανταω "Τηγανιτες?"

  προτείνει και βγάζει βούτυρο απο το ψυγείο. Έχω να φάω τηγανητες απο τοτε που ήμουν...δεν ξερω,7 ή 8
"Φυσικά!" λέω ενθουσιασμένη και γελάει λίγο.

Τρώω την τελευταια μπουκιά της τηγανητας μου όταν σηκώνεται απότομα απο το τραπέζι. "Πρέπει να φύγω"  λέει απλα. Τον ακολουθώ στο σαλόνι "Που πας?" ανυσηχω για εκείνον.
"Δεν σε αφορα". Αουτσ. Γνεφω καπως πληγωμένη και του γυριζω την πλάτη για να φυγω μακρυά του.

Πιο γρήγορα αποσο θα μπορουσα να φανταστώ,αρπάζει το μπράτσο μου και φέρνει το σωμα του κοντά στο δικο μου. "Δεν θα αργησω" λέει βραχνα και με φιλάει.

Δεν χρειάζεται να μου πει να μην φύγω,θα εμένα έτσι κιαλλιως.
Βγαίνει απο το σπίτι χωρίς να πει τίποτε άλλο.