Didn't know justin bieber is my brother

Didn't know justin bieber is my brother deel 16

Destiny:

Hier zit ik dan, het meest zielige meisje ter wereld. Nee even serieus ik zit op de grond van mijn badkamer, mijn make-up helemaal uitgelopen en mijn ogen zo rood als de ogen van de vampiers in twilight. Je wilt weten hoe dit komt? Wel dan begin ik beter bij het begin.

10 uur eerder:

ik staar uit het raam terwijl de huizen voorbij zoeven of hoe je het ook zegt. De regen knettert tegen de ramen, maar ik vind het niet erg. Ik heb altijd al iets gehad met regen, ik vind het leuk om erdoorheen te lopen en gewoon te denken.

"... dus dat is wat we vandaag gaan doen" Ik draai mijn hoofd zodat ik nu naar Justin kijk. Hij draait ook zijn hoofd en zodra hij het vragende gezicht van mij ziet zegt hij, "heb je gehoord wat ik zei?" Ik open mijn mond om iets te zeggen maar merk dat de auto nu stilstaat voor een motel.

Justin stapt uit en ik volg zijn voorbeeld. We lopen naar de deur en lopen het gebouw in.

"Ok eerst komt er een binnen scene dus moeten we naar kamer 52."

Ik volg hem naar studio 52 zoals hij net al zei en loop achter hem naar binnen. Het staat er vol met camera's, lampen en er lopen overal mensen in het zwart gekleed rond. Hoe passen al deze spullen en mensen in deze kamer? Jup dat was het eerste waar ik aan dacht. Ik merk pas na een paar minuten dat er tegen de muur van de kamer een groot bed staat met daarrond verschillende camera's.

Omg dit is niet goed.

Waarom heb ik zo een raar gevoel in mijn maag? Een gevoel dat ik nooit eerder heb gehad. Ik veeg al mijn gedachtes weg en ga zitten op de bank aan het andere deel van de kamer. Justin is zich nu aan het omkleden dus heb ik niks om te doen.

Een paar minuten gaan voorbij en de deur van de kamer gaat terug open. Een heel mooi meisje loopt de kamer binnen. Het enige wat ze aan heeft is een heel kort shortje en een blouse. Ze loopt naar een van de mensen - in het zwart gekleed- en begint een gesprek.

"Dus wat moet ik doen?" vraagt ze best wel zenuwachtig aan de man.

Ze klinkt anders, ze heeft een ander accent. Ze is vast niet van hier.

Mijn hart zinkt naar mijn voeten en mijn maag draai zich om als ik hoor wat de man zegt.

"Jij en Justin gaan een motel scene doen. Maar maak je maar geen zorgen het komt allemaal goed. Oh en zorg wel dat het er een beetje sexy uit ziet."

G-E-W-E-L-D-I-G ik ga over een paar minuten zien hoe mijn crush ligt te zoenen -en weet ik veel wat nog meer- met een of ander buitenlands meisje. Het gevoel dat ik der straks had komt weer terug, het is een mix van woede en verdriet. 

Komop Destiny stel je niet aan, jij en Justin zijn GEEN koppel en dat zullen jullie ook nooit worden. So man up and deal with it.

De stem in mijn hoofd -hoe irritant en gemeen hij ook mag zijn- heeft een punt. 1/0 voor mijn brein. Ik kan Justin beter vergeten en door gaan met mijn leven.

"Waar is Justin?" vraagt het meisje.

"Hij is buiten nog wat scenes aan het opnemen."

Ik sta op en loop de deur uit, ik buig over de reling van het "balkon" en daar staat hij. Justin ziet er zo goed uit. Hij draagt een jeans jas met een zwarte hoodie en een lichte jeans met gaten in. De hoodie is over zijn hoofd en zijn donker blond/bruin haar valt langs zijn gezicht.  De regen zorgt er alleen maar voor dat hij er nog beter uitziet.

Ik kijk hoe ze buiten de opnames maken en het is letterlijk geweldig. Dit word zo een goede clip en ik ben blij dat Justin nu echt terug is. De beliebers gaan dit geweldig vinden, de clip lijkt een beetje op die van as long as you love me.

"Nu gaan we de scènes binnen opnemen!"schreeuwt een man.

Ik besluit om nog even buiten te blijven en te genieten van de frisse lucht. Ook weet ik niet wat ze op dit moment binnen bezig zijn en ik wil het ook niet weten. Ik blijf nog een half uur staren naar de voorbij rijdende auto's en loop dan terug naar binnen. Het lijkt wel alsof het universum me haat want net als ik naar binnen loop zijn Justin en dat meisje in het midden van een make-out sessie. 

Wel ik wist nooit dat een gebroken zo pijn deed. Maar echt fysieke pijn, mijn maag draait zich om en het lijkt alsof mijn hart uit mijn borst is gerukt. Het liefst wil ik hier zo snel mogelijk vandoor gaan en gewoon thuis gaan slapen, maar om de een of andere reden kan ik mijn ogen niet van hun afhouden ookal doet het pijn.

Heel, heel veel pijn.

"En cut!"

Ik word uit mijn gedachten gehaald door de regisseur die in mijn oren staat te schreeuwen. Bedankt daarvoor ik denk dat ik nu permanent doof ben. 

Ze moeten de scène opnieuw doen. Ik wil het echt geen tweede keer zien. Dus ben ik vertrokken.

En nu ben in hier. Alleen aan het wenen. Maarja wat moet ik anders doen? Ik zou gewoon willen dat het allemaal anders was.

Ik zou willen dat hij niet mijn broer was.