(Vanuit Ilse)
"Dat meisje is echt ziek..." Zei Bart die avond. We zaten samen op de bank en Ana lag al in bed. "Ja..." Zuchtte ik. Ik had er alles aan gedaan om Ana te laten eten en haar gerust te stellen, maar ze was echt heel ziek. Niets of niemand kon haar overtuigen. "Maar ze lijkt me niet gemeen." "Ze is ook niet gemeen." Zei ik. Nee, dat was Ana echt niet, al had ze me natuurlijk best veel aangedaan. "Ik hoop maar dat alles goed komt." Zuchtte ik. Bart trok me naar zich toe en sloeg zijn arm om me heen. "Dat komt het wel, geloof me." Zei hij. Ik keek hem aan en hij gaf me een kus.
De volgende dag ging Ana weg. We hadden veel gepraat en ze vertelde me dat ze misschien aan de media wilde zeggen dat zij het verhaal over mij verzonnen had zodat mensen weer anders naar me gingen kijken. Ik vond het lief van haar, maar ik wilde niet dat alle mensen haar gingen haten, want dat verdiende ze nou ook weer niet. Vanavond had ik een afspraak met RTL Boulevard en van Ana mocht ik zeggen dat alles haar schuld was. Ik twijfelde. Ik wilde het eigenlijk niet. Ja, dan was ik van mijn problemen af, maar wilde ik dan echt dat Ana alle schuld kreeg? Niemand kende haar verhaal. Wat moest ik doen?
COMMENTS?
TIPS?
JE LEEST
You
FanfictionWat doe je als je zoveel talent hebt dat iedereen van alles van je verwacht? De beste zangeres zijn, de mooiste vrouw zijn, het beste rolmodel zijn en ook nog gewoon blijven? Kan dat wel?
