(Vanuit Ilse)
Het was een week later en ik liep door de stad. De situatie was nog niet echt verbeterd en ik was nog steeds ontzettend verdrietig. "Ilse." Hoorde ik ineens achter me. Ik keek om en kreeg zowat een hartverzakking. "Ana... Wat doe jij dan hier?!" Zei ik. Ana glimlachte breed. Ze deed me nog steeds duizelen. Haar zwarte haar leek nog zwarter dan de eerste keer dat ik haar zag. "Hallo Ilse, ik hoorde je zielige verhaaltje op tv. Ben je bang?" "Eigenlijk wel ja." Zuchtte ik. Jezus, ik wist niet dat ik me zo liet behandelen door een puber. Ik was toch volwassen? Ana glimlachte en zei:"zo, hoe voelt het om door iedereen gehaat te worden?" "Verschrikkelijk, waarom deed je dit?" Vroeg ik. Ana haalde haar schouders op. "Het is nog niet voorbij Ilse, reken daar maar op." Zei ze en ze was weg. Even dacht ik dat ik het me verbeeld had, maar Ana was hier echt geweest. Waarom? Om het nog een keer te vertellen? Nog een keer te zeggen dat dit nooit meer goed komt? Beduusd ging ik naar huis. Dit kon toch niet waar zijn? "Ilse, er zijn weer nieuwe roddels opgedoken." Zei Bart met een verdrietig gezicht toen ik thuis kwam. Ik schrok. "Wat dan?" Vroeg ik. Bart gaf me de privé en ik schrok. "Nee... Niet weer..." Was het enige wat ik uit kon brengen. Daarom was Ana dus op zoek naar mij vandaag. Om me te laten merken dat ze echt nog niet klaar met me was. Fijn dit...
COMMENTS?
TIPS?
JE LEEST
You
FanficWat doe je als je zoveel talent hebt dat iedereen van alles van je verwacht? De beste zangeres zijn, de mooiste vrouw zijn, het beste rolmodel zijn en ook nog gewoon blijven? Kan dat wel?
