H μάχη του έρωτα

Κεφαλαιο 29

Δεν μπορούσα ακομα να το πιστεψω. Είμασταν στο αμάξι και πηγεναμε στο νοσοκομείο και η κίνηση το εκανε ακομα πιο δύσκολο. Ηταν σαν επίτηδες καθε φορα έμπαινε κάποιος μπροστα μας και μας καθυστερούσε. Ο jc οδηγούσε γρήγορα και πολλες φορες κοντέψαμε να τρακάρουμε.
-ελα μωρο μου ηρεμησε δεν ειναι πολυ μακριά" του λεει η μιριαμ απο το πισω κάθισμα.
-μιριαμ ξερω απλα πρεπει να κάνουμε γρήγορα"ειπε ενω σκούπισε τα ματια του.

Οταν επιτέλους φτάσαμε πεταχτικαμε απο το αμάξι και μπήκαμε τρέχοντας στην είσοδο. Εκει μας περίμενε ένας γιατρός.
-είστε συγγενείς του Tyler ?"μας ρώτησε και εκεινη την ωρα μπήκαν και οι γονεις του.
-ναι"απαντήσαμε ολοι και ο γιατρός γέλασε
-ελατε μαζι μου ξύπνησε χθες αλλα σημερα μπόρεσε να μιλήσει και τα σχετικά,"λεει και σταμάτησε να περπατάει και γύρισε προς τα εμάς "ειναι καμία απο εσάς η Οφηλία;"ρωταει
-ναι εγω"λεω αμεσως
-σε ζητούσε συνέχεια και ρωτούσε αν εισαι καλα"λεει ο γιατρός και αρχίζω να κλαίω για ακομα μια φορα. Ο jc με πιάνει απο το χερι και προχωράμε. Οταν εχουμε σταματήσει εξω απο ενα δωμάτιο επιτέλους τον βλεπω! Ειναι ξαπλωμένος με όρο και εχει πολλες μελανιές και χτυπήματα.
-θα μπείτε ένας ένας την φορα"λεει ο γιατρός και κουνάμε το κεφαλι
-Οφηλία νομιζω πρεπει να μπεις εσυ πρωτα"λεει ο Dylan
-ενταξει"λεω και δινω τα πράγματα μου στη μιριαμ. Ανοίγω την πορτα σιγα σιγα και γυρνάει να δει ποιος μπήκε. Με το που με είδε τα ματια του φωτίστηκαν και αμεσως μετα άρχισε να κλαίει. Τον αγκάλιασα αμεσως και με έσφιξε πανω του.
-ψυχή μου"λεει μεσα στο λαιμό μου.
-εδω ειμαι ηρεμησε"απάντησα ενω ακομα είμασταν αγκαλια. Εκανε πισω για να με βλέπει. Χαμογελασε και κοίταξε εξω. Οταν είδε τα παιδια άρχισε να κλαίει ξανα και έκρυψε το πρόσωπο του στα χέρια του. Κάθησα στο κρεβατι και τον αγκάλιασα ξανα.
-δεν το πιστεύω οτι εισαι εδω"μου λεει και με φιλαει
-ειμαι γιατι ήσουν εσυ"απανταω."τι εγινε Tyler καταλαβες"ρωταω
-το μονο που θυμάμαι ειναι κάποιος να φωνάζει κατι και τρόμαξα και μπήκα μπροστα σου. Θυμάμαι να φεύγεις μεσα απο τα χέρια μου και μετα που ανοιξα τα ματια μου χθες"λεει
-είμασταν στο μνημόσυνο σου σημερα. Ηταν για τα άτομα που χάθηκαν και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο οτι εισαι καλα και"έλεγα ενω έκλαιγα
-ηρεμηςε ειμαι εδω ειμαι καλα ξεχνατο"λεει και με αγκαλιάζει όσο πιο σφικτά μπορει. Ο γιατρός μπαινει μεσα και κλείνει την πορτα πισω του.
-λοιπον το καλο ειναι οτι είστε καλα και οι δυο."λεει και μετα με κοιταει "ο νεαρός εκανε δυο επεμβάσεις μια στο στομάχι του και μια στον ώμο του. Τωρα ειναι ενταξει εχει διαφύγει καθε κίνδυνο και μεσα στη βδομαδα θα μπορει να γυρίσει και στο σπίτι"λεει και χαμογελάω μετα απο τόσες μέρες.
-ενταξει γιατρέ ευχαριστούμε"απανταω και φεύγει
-βγαινω για να ερθουν και οι άλλοι να σε δούνε"λεω και με τραβάει απο το χερι
-ειναι απαραίτητο ;"ρωταει
-ναι μωρο μου ειναι"λεω και βγαινω και μπαινει μεσα ο Dylan με τους γονεις του