H μάχη του έρωτα

Κεφαλαιο 34

Απο εκείνο το βραδυ άλλαξαν πολλα. Ο Τάιλερ έδειχνε την αγαπη του στην Οφηλία με καθε τροπο οπως και εκεινη εκανε το ιδιο. Ειχα αλλάξει σπίτι και είχαν νοικιάσει ενα κοντά στα πανεπιστήμια ώστε να μην χάνουν χρόνο και να μπορούν και τα παιδια να έρχονται οποτε θέλουν. Ο Τάιλερ της ειχε ζητήσει να μείνουν μαζι την επόμενη κιολας μερα απο εκείνο το βραδυ που άλλαξε τα παντα.

Τάιλερ

-άντε ρε μωρο μου μια ωρα, θα έχουν φτάσει τα φορτηγά"φώναξα και σηκώθηκα απο το πάτωμα που καθόμουν αφου πλεων το σπίτι ειχε αδειάσει. Άκουσα βήματα στην σκάλα ανακουφιστικά
-τωρα επρεπε να δω αν τα εχω παρει ολα"ειπε εκεινη και της χαμογέλασα. Πηγα κοντά της και την αγκάλιασα.
-ενταξει τα πηρες ολα; Μην ξεχάσουμε τιποτα γιατι παει μετα που θα ξανα βρουνε ιδιο"της λεω ειρωνικά και γελάμε
-μην εισαι βλάκας."λεει και με χτυπάει στο στήθος μου" και ναι τα μάζεψα ολα οι βαλίτσες ειναι επάνω να πας να της φέρεις"μου λεει και με φιλαει και ανεβαίνω και μπαίνω στο δωμάτιο. Εκει ερχομαι αντιμέτωπος με 3 τεράστιες βαλίτσες που άνετα έβαζες 5 άτομα τεμαχισμένα!

-ρε μωρο μου πας καλα; Τι ειναι αυτα; Πας καλα;"φωνάζω απο πανω και την ακούω να γελαει
-ελα κατέβαζε και να φεύγουμε τα φορτηγά θα έφτασαν"μου λεει ειρωνικά και μπαινει στο δωμάτιο. "Ελα να σε βοηθήσω γκρινιάρη"λεει και αρπάζει μια βαλίτσα.
-Αστα κατω κοριτσι μου να μου σπάσεις κανενα ποδι με αυτα που φοράς και εχουμε και αλλα"λεω και κοιταει τα ψιλά μποτάκια της
-αγαπη μου δεν παθαίνω τιποτα αμάν πια"λεει και την αγριοκοιτάζω
-Οφηλία κατι ειπα"λεω και περνω στα χέρια μου μια βαλίτσα. "Ρε μωρο μου πέτρες να ειχες πιο ελαφριές θα ηταν"λεω και γελαει.
Αφου μετα απο λιγο μπήκαμε στο αμάξι του jc που μας το ειχε δανείσει έβαλα μπρος και ξεκινήσαμε για το καινούριο μας σπίτι.

Μεσα στο αμάξι η Οφηλία δεν μπορούσε να καθησει ηρεμα και ολο έστρωνε τα ρούχα της ή τα μαλλιά της.Εγω την κοιτούσα και χαμογελούσα. Άπλωσα το χερι μου και έπιασα το δικο της και χάιδευα την πανω μεριά.
-γιατι εχεις τοσο άγχος;"την ρώτησα και μου χαμογελασε.
-γιατι παμε σε ενα σπίτι που θα ειναι δικο μας"απανταει και μου φιλαει τα δάχτυλα.
-και σε αυτο που μέναμε ετσι ηταν"απανταω
-και ομως ποτε δεν δέχτηκες να πληρώσω τιποτα ουτε καν για τα ψώνια"απανταει και γελαω
-και τι σε κανει να πιστεύεις οτι και σε αυτο δεν θα ειναι ετσι;"την ρωταω και γελαει
-γιατι μωρο μου ειναι κανόνας στο συμβόλαιο απο μισά"μου λεει και σοβαρεύω.
-ρε Οφηλία έλεος"λεω και εκεινη ξεσπάει σε γέλια.
-τι; Εχουμε την δουλεια μας ο καθε ένας εχει τον μισθό του οποτε θα γίνουν οπως πρεπει να γίνουν"λεει και κουνάω το κεφαλι μου αγανακτισμένος.