Forever A Fanboy {Muke}

Hoofdstuk 19

Michael
Ook al zegt Calum dat ik me geen zorgen moet maken, doe ik dat natuurlijk wel.
"We moeten op!" Roept Kyle.
Ik pak mijn gitaar en loop achter Calum aan.
We rennen het podium op en gaan op onze plekken staan.
Let the show begin!

Luke
"Luke, je moet naar school!"
Ik open mijn ogen en knijp ze meteen weer dicht als Karen de gordijnen opendoet.
"Daryl en ik moeten naar ons werk, je lunch staat op het aanrecht, veel plezier vandaag, lieverd" zegt ze, waarna ze de kamer verlaat.
"Doei" mompel ik haar achterna.
Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een paar berichtjes heb.
Michael: hi Lukey :-)
Michael: ik mis je
Michael: heel veel
Luke: ik jou ook Mikey
Dan sta ik op en loop naar de badkamer.

Op school
Jaa, leuk... School...!
Hopelijk gaat het goed.

Na school
Dat ging niet zoals gepland.
Helemaal niet zelfs.
Karen moest komen om me op te halen omdat ik niet stopte met huilen en omdat mijn arm helemaal open ligt, er zit een enorme schaafwond op die een mooi litteken zal vormen.
De schaaf loopt van mijn elleboog tot mijn pols.
"Luke? Ik heb wat thee voor je" zegt Karen terwijl ze mijn kamer inkomt.
"Dankjewel" antwoord ik met een zwakke glimlach.
"Ik vind het stoer van je dat je nog lacht, zometeen gaan we even langs de dokter voor die schaaf, goed?"
Ik knik en neem de thee aan.
"Ik roep wel als we gaan" en met die woorden verlaat ze de kamer.
Michael: LUKE WAT IS ER GEBEURD
Michael: WIE HEEFT MIJN SCHATJE AANGERAAKT
Michael: IK MAAK HEM KAPOT
Luke: het valt wel mee
Michael: stuur me een foto van je arm, mijn moeder zei dat 't erg was
Luke: *foto*
Michael: ARGH WTF DAT IS WTF OMG WTF
Michael: WTF
Luke: :-(
Michael: sorry Lukey... Ik ben zo bezorgd om je
Luke: don't be, i'm fine
Michael: dat ben je niet, Lukey. ik wou dat ik je kon troosten
Luke: ja... Ik moet naar de dokter, doei Mikey i love you
Michael: i love you too, succes!

Bij de dokter
"Goed, Luke, nu even sterk zijn" zegt de dokter terwijl hij een groot verband pakt.
Ik knijp mijn ogen dicht en grijp met mijn goeie arm de stoel vast.
Hij drukt het verband erop en bind het stevig vast.
En omg, dit doet zo fucked up veel pijn.
Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek als hij het laatste stukje vast zet.
"Goed gedaan hoor" zegt de dokter terwijl hij mijn arm loslaat.
Snel sta ik op en vlucht naar Karen, die in de wachtkamer zit.
Met veel moeite doe ik mijn jas aan terwijl Karen de laatste dingen regelt.

Michael
Ik lig nu al de hele nacht wakker.
Luke heeft me nog een foto gestuurd van zijn arm en ik maak me alleen maar zorgen.
Straks pleegt hij zelfmoord...
"Ash" fluister ik.
"Hm"
"Ash" fluister ik weer.
"Watiser"
"Straks pleegt Luke misschien zelfmoord..."
Ashton klimt uit zijn bunk en klimt in de mijne.
"Dat zal hij nooit doen" mompelt Ashton terwijl hij naast me komt liggen.
Altijd als iemand van ons heimwee heeft of zich zorgen maakt, gaat een ander persoon bij die persoon in bed liggen.
"Vertel maar wat je dwarszit" zegt Ashton terwijl hij zichzelf overeind duwt.
"Ik maak me zo'n zorgen, Ash... Luke is er heel slecht aantoe, hij is depressief en hij snijdt en zijn hele arm ligt open door die pesters..."
"Oh wow... Da's een hoop... Als het zo slecht met Luke gaat, zorg je ervoor dat hij hierheen komt, en dan zorg je voor hem totdat hij weer even zonder je kan" stelt Ashton voor.
Dat, is een pittig goed idee!