Forever A Fanboy {Muke}

Hoofdstuk 21

Michael
De dokter waar Luke heen is geweest, had het helemaal fout.
Luke's arm is ontstoken en moet worden gehecht.
"Michael, kalmeer een beetje, zometeen komt Luke terug en dan wil hij waarschijnlijk slapen" zegt mijn moeder.
Dave is alleen met Luke mee, hij wil niet dat ik in het ziekenhuis word gezien.
Dan hoor ik de deur van de bus opengaan.
"Luke!" Zeg ik opgelucht als hij naar binnen komt.
Luke's ogen zijn rood doorlopen en hij ziet er moe uit.
Hij begint zachtjes te huilen en stort zich in mijn armen.
Voorzichtig knuffel ik hem en trek ik hem mee richting de laatste lege bunk, die onder die van mij, en die op de grond is.
Langzaam help ik Luke erin en sla de deken over hem heen.
Het geluid van de motor van de bus is goed te horen in deze bunk, waardoor de meeste mensen snel inslaap vallen.
Ik merk dat de bus weer begint te rijden.
"Slaap lekker, Lukey" fluister ik, waarna ik een kus op zijn voorhoofd druk.
Hij glimlacht eventjes en valt dan inslaap.
"Mike, kom even mee" fluistert Calum.
Ik doe het gordijntje van Luke's bunk dicht en loop met Calum mee.
We gaan met z'n allen achterin de bus zitten.
"Dus, dit kan zo niet langer" zegt Ashton.
Ik knik.
Kyle knikt ook.
"Of, jullie maken het goed, of één van jullie verlaat de band" zegt Calum.
"Ik ga niet" zeg ik vastbesloten.
"Ik ook niet" antwoordt Kyle meteen.
Calum en Ashton zuchten diep.
"Best, ik zal me gedragen" zeg ik met een zucht.
"Ik ook..." Antwoordt Kyle.
"Bedankt" zeggen Calum en Ashton in koor.
We schieten alle vier in de lach.
Misschien komt het nog wel goed...

Die nacht
Als ik wakker word, zie ik dat er een lichtje brand achterin de bus.
Ik spring voorzichtig uit mijn bunk en loop eropaf.
Als ik de kamer inloop, zit Luke daar.
"Luke?" Vraag ik gapend.
Met een ruk kijkt hij me aan.
Het enige wat hij doet is zijn armen naar me uitsteken.
Ik ga naast hem zitten en neem hem in mijn armen.
"Ik houd van je" fluistert Luke.
"Ik ook van jou, Lukey" antwoord ik met een glimlach.
Luke tilt zijn hoofd op en geeft me een kus op mijn lippen.
We trekken terug als Kyle de kamer inkomt.
"STOP MET DAT ZOENEN ALS IK HIER RONDLOOP!" Schreeuwt hij.
Bij Luke springen de tranen in zijn ogen.
Haastig springt hij op en rent weg richting onze bunks.
"En bedankt, Kyle!" Zeg ik sarcastisch.
"No problem!" Antwoordt hij, net zo sarcastisch als ik.
Snel sta ik op en loop naar Luke's bunk, waar zachte snikken uitkomen.
"Wat is er?" Mompelt Calum, die slaperig zijn hoofd uit zijn bunk steekt.
"Niks, ga maar slapen" antwoord ik.
Hij knikt en verdwijnt weer in zijn bunk.
Ik open het gordijntje van Luke's bunk en kijk eventjes naar hem.
Hij heeft zijn gezicht in zijn kussen verstopt en hij ziet er mager uit.
Té mager.
Ik kruip naast hem in de bunk en sla mijn armen om hem heen.
"W-We kunnen zo niet d-door" fluistert Luke terwijl hij zich met zijn gezicht naar me toe draait.
"Wat bedoel je?" Vraag ik verward.
"Kyle vindt ons raar... Net als de rest van de wereld... Je bent beroemd en ik ben een nobody, ik verdien dit niet" zegt Luke terwijl hij zichzelf omhoog duwt.
Hij springt uit de bunk en loop richting de deur van de bus.
"L-Luke? Wat doe j-je?" Vraag ik terwijl ik hem volg.
"Sorry, Mike... I love you" fluistert hij, dan opent hij de deur en rent ervandoor, het donker van de nacht in.
"LUKE! KOM TERUG!" Schreeuw ik terwijl ik hem achterna ren.
In de verte zie ik zijn blonde haren, maar dan verdwijnt hij.
Opgeslokt door de nacht.
Ik blijf staan en tranen stromen ondertussen over mijn wangen.
Calum komt aangerend in zijn onderbroek.
"Mike! Mike, waar is Luke?!" Vraagt hij hijgend.
"D-Daar ergens" zeg ik terwijl ik naar het donker wijs.
Calum slaat zijn armen om me heen en neemt me mee richting de bus, terwijl ik de ogen uit mijn hoofd huil.