SİYAHIN İÇİNDEKİ BEYAZ

~1~ EYLÜL

Tam 18 yıl önce ben 7 yaşındaydım ozamanlar çok mutlu bir ailem vardı.Kocaman bir evimiz,bahçesinde salıncağım,kiraz ağaçları...
Herşey dün gibi mutlu ve yeni ama hayat hep toz pembe değil.Babam ben daha ilk okuldayken öğretmenimle annemi aldattı bir hiç uğruna annem aylarca ağladı sızladı boşanmamak için öyle seviyordu babamı ama babam ben daha 10 yaşındayken annemle beni koydu kapının önüne bakın dedi başınızın çaresine.

Annemle bir iki ay otellerde kaldık tabi babam parayı kesince sokağa düştük.Annemin ailesi babamı hiç sevmediği için annem ailesinden habersiz evlenmişti babamla oyüzden yıllardır küsler zaten annemde gurur yaptı üstümüzde bir aylık kıyafetlerle kokmuş bir halde sokaklara düştük kıştı ve ben soğuktan titiyodum bir parkta oturmuştuk annemle ve annem ellerimi nefesiyle ısıtıyodu o sırada bi teyze yanımıza geldi ve

"gözlerime inanamıyorum Nesrin bu sen misin senin ne işin var burada? Ay kıyamam kuzum üşüdünmü sen? Kalkın bize gidiyoruz herşeyi anlatıcaksınız..."

Sobanın karşısında ısıdıktan sonra teyze anneme bu soğukta orda ne işimiz olduğunu sordu. Kadının bu kadar şaşırması normaldi aslında
-zengin bir iş adamına aşık olan annem mallesinden kaçar gibi bir sabah gitmişti ve şimdi yıllardır uğramadığı mahallesinde bir evde ağlıyodu-Annem her zamanki gururunu ilk defa kırdı ve hüngür hüngür ağlamaya başladı.Herşeyi anlattı o kadını babamı bizi kovuşunu teyze kalktı sarıldı oda ağlamıştı bu erkeklerin hepsi böyle bi heves uğruna insan karısını harcarmı hiç dedi konuda kocası aldatmıştı galiba .

Yemek yedik bize kıyafet verdi sonra annem" biz artık gidelim geç oldu diyince teyze asla bırakmam bu gece misafirimsiniz hem daha küçük hanımla tanışmadık "benim adım Elif sen ne güzel bi kızsın böyle senin adınne?" Eylül benim adım teyze Eylül...

Oy vermeyi unutmayın.♥♥♥♥♥♥