Kırık Kalpler Sokağı (DÜZENLENİYOR)

Kırık Kalpler Sokağı

Merhaba!

Eminim ki hepiniz en az bir kere Kırık Kalpler Sokağı'ndan geçmişsinizdir. Bu hikayede hissedeceğiniz her bir satırın, ruhunuza ve kalbinize dokunması dileğiyle.

Şimdi herkes bu hikayeye başlama tarihini ve saatini yazsın. O gün geldiğinde hepimiz Kırık Kalpler Sokağı'nda buluşacağız! Keyifli okumalar.

KIRIK KALPLER SOKAĞI

FruityAudio - Dramatic Trailer. 

Soğuk odaya düzensiz nefes alışları karışıyordu.

Oda zifiri karanlıktı.

Şeffaf perdelerin arasından sızan sokak lambası dışında odayı aydınlatan hiçbir şey yoktu. Korkuyu damarlarında hissediyordu. Karanlık odada bir köşeye geçmiş, korkuyu kollarının arasına alarak ona çaresizce sarılmış bir vaziyette annesinin gelmesini bekliyordu. Ellerini birbirine sürterek ısıtmaya çalışsa da yapamadı, minicik ellerini ısıtabilmeyi istiyordu sadece.

Karanlıktan nefret ederdi, korkardı. Gözyaşları gözlerine tırmanarak orada bir çığ gibi büyüdüğünde boğazına oturan o yumru hissini yok etmeye çalıştı, o kadar çaresizdi ki içinde bulunduğu durum yutkunmasına bile izin vermiyordu.

Bu çok karanlık gece küçük bedeninin üzerine bir gölge gibi çökmüştü.

Küçük bedeninin zor taşıdığı başını, yavaşça pencereye çevirerek dışarı baktı ve yağan karı izlemeye başladı. Karlı havalar hep masum hissettirirdi değil mi? Oysaki bu yağan kar onun minik kalbine öylesine çökmüştü ki artık kar yağışının masum olduğunu düşünmekten vazgeçmişti.

Bedenine çarpan soğuğu yok etmek adına bacaklarını sıkıca kendine çekti ve ellerini dizlerinin etrafında sararak başını dizlerine yasladı. Bir an önce bu ızdırabın bitmesini istiyordu. Annesinin nereye gittiğini, onu neden yalnız başına böylesine kasvetli bir havada bırakıp gittiğini düşünüyordu.

Minik kalbine karanlığın yarattığı kıymıklar batıyordu. Düşüncelerini işgal eden korku artık onu boğmaya başlamıştı. Ruhunu, ufak bedenini yavaş yavaş geceye kurban eden soğuk hava keskin bir bıçak gibi saplanmıştı ciğerine.

Sessizce gözlerini kapattı. Az önce gözlerine tırmanan sıcak gözyaşları soğuktan kıpkırmızı olmuş yanaklarına hücum etti. Annesinin onu terk ettiğini, bu acımasız karanlık gecede onu acıya boğarak çekip gittiğini düşünmek istemiyordu.

Aslında hiçbir şey istemiyordu.

Dışarıdaki kasvetli hava ruhunu bile fark ettirmeden yavaşça sızdı koynuna. Nefesini tuttu ve hemen ardından sıkışan göğüslerini rahatlatmak için geri verdi.

Soğuk, damarlarından geçen nabzını durduracak kadar güçlüydü. Elinin tersiyle gözyaşlarını sildi. Tekrar nefes almak için araladığı dudaklarından soğuğun buharı döküldü. Ruhundaki korku şahlanarak ayağa kalktı ve odanın içinde gezinmeye başladı. Sanki küçük çocuğun başının hemen yanında durmuş tepeden ona doğru bakıyor ve alay ediyordu.

Başını dizlerine yasladı tekrar. İçindeki endişeyi bastırmak için onunla büyük bir savaş verirken alt kattan gelen kapının çarpılma sesini işitti. Güçlü ve hiddetli adımlarla git gide yaklaşan adım sesleriyle birlikte gözleri korkuyla büyüdü. Kömür rengi gözleri korkuyla karanlık hole tırmandı. Panikle ayağa kalkarak giysi dolabının yanına geçti ve kapaklarını açarak ses çıkarmadan içine girdi.