DOĞUŞ - SERİN AYLAR - ( Askıda )

EV

1.BÖLÜM...

" Aranız da Tom diye birini tanıyan var mı? " diye soracaktım az kalsın saçmalayarak. Onlar nereden bileceklerdi ki sanki?

" Hey. Aranızda Tom diye birini tanıyan var mı? " diye soru Elsa sanki düşüncelerimi okumuş gibi. Ama o kimsenin düşünclerini okumazdı.

Leon " Ben tanıyorum. Ama aynı kişi mi emin değilim. Dünya da kaldığım süre boyunca Tom diye birini tanımıştım. Kendisi ev döşeyen bir vampir. " dediğinde " evet. Aynı kişi " dedim kendime engel olamayarak. Sonra Elsa'yla kısa bir süre bakıştık.

" Neden? "

Roy'a baktım.

" Neden mi? Az önce bana mesaj attı. Ev hazırmış. Sanırım buraya geleceğimizi daha önceden biliyormuş "

Leon'a da kaçamak bir bakış attım. Ama Leon kaşları çatık bakıyordu. Nata " Bi sorun mu var Loen? " diye sorduğunda, Leon Elsa'ya bakıp
" dikkat etmemiz gerek aslında. " dediğinde Dylan " Sen neyden bahsediyorsun? " diye sordu. Yine her kafadan farklı sesler çıkmaya başlamıştı.

" Leon ne biliyosan anlat "

Leon kafasını salladı.

" İyi bir vampir olduğu söylenemez. Daha çok iki yüzlüdür. Sağ gösterip sol vuranlardan yani. Sözüne güven olmaz ama bazen şaşırttığıda oluyor. Yani dikkat etmemiz gerek. Ayrıca Leonardo diye bir vampire çalıştığını duymuştum. "

Leon'un bu dediklerinden sonra Roy'un gözlerine kocaman açıldı.

" Leonardo mu? "

Leon kafasını salladı. Bu sefer ben
" Neden? " diye sordum. Cevap vermedi. Bir kez daha " Neden? " diye sordum ama sesim az önceki gibi sakin çıkmamıştı. Roy gözlerini gözlerime sabitlediğinde zihnimde sesini duydum.

Sonra anlatacağım

Öyle olsun

Cevabım onu mutlu etmiş gibi gülümsedi. Bende istemeden de olsa gülümsedim. Roy gülümseyince sanki böyle hiç bir sorun yokmuşta, mutluymuşum gibi hissediyordum.

" Pekala. O zaman artık kalacak bir evimiz var. Öyle mi? " diye sorduğunda Nata, Holly " evet. O zaman ne duruyoruz. Gidelim " diye cevap verdi. O sırada telefonuma bir mesaj daha geldi. Açıp okuduğumda evin adresi yazılıydı. Sırıttım. Artık gidebilirdik.

Zac kanatlarını çıkartıp uçmaya hazırlanırken onu durdurdum.

" Zac dünyadayız. Kanatlarını kullanamazsın "

Bir an unuttuğunu hatırlamış gibi gözlerini devirdi ve " Tabii ya. " dedi.

Hepimiz bulunduğumuz yerden nasıl gideceğimizi düşünmeye başlamıştık ki Clara " yolu biliyorum. Gelin " dedi ve yürümeye başladı. Bu kız ne saçmalıyordu?

Luke " yolu nerden biliyorsun? " diye sorduğunda " çünkü ben siz değilim. " diye cevap verdi. Bu kız kendini ne sanıyordu?

" Clara. Yolu nerden bildiğini söylemezsen seninle gelmeyecekler " dedim sert sesimi kullanarak. Ki sesim genelde zaten sert çıkardı. Bu seferlik sadece ayrı bir sertlik katmıştın. Clara gözlerini devirip avucunu açtı.

" bakın. " dediğinde hepimiz başına toplanıp avuç içine baktık. Harita gibi çizgiler oluşmuştu.

" Bu nasıl bir şey? " diye mırıldandı Sunny. Cidden. Bu nasıl bir şeydi.

" özel gücüm. Bir yerleri belli bir kaynak olduğunda görebiliyorum. Bazen avuç içimde değil de kolumda da belirebiliyorlar. Ve bu sefer ki kaynak sizin telefonunuz kızlar " dedi boşta kalan eliyle ben ve Elsa'yı işaret edip.

Sonra sesimi çıkartmadım ve bizi bu vadeden çıkarması için Clara'yı takip etmeye başladım. Ama bu böyle olmazdı. Sonunda dayanamayarak
" hava karanlık. Ve bu vadinin sonu gözükmüyor. Güçlerimizle çıkalım şurdan " dedim ve siyah kanatlarımı gün yüzüne çıkarttım.

Herkes onaylar sesler çıkardığında biz melekler uçmaya, vampirler hızla koşmaya, kurtlar uluyarak koşmaya ve cadılar da bilmediğimiz büyülerle ortadan kaybolmaya başladılar. En sonunda vadiden çıktığımız da kocaman bir ev görüş alanıma girdi.

Yavaşça yere süzülmeye başladım çünkü sanırım artık bir kasabadaydık ve bir çok evin ışıkları gözümü alıyordu.

Yere indiğimde kanatlarımı gizledim ve kasabaya girdik. Sokaklar bomboş, çıt dahi çıkmıyordu. Sanırım herkes evindeydi. Hızlı adımlar atarak kocaman olan evin önüne geldim. Burası... Bir köşktü. Kim bilir kaç odası vardı. Bizim, hepimizin bir arada kalması için miydi? Bu fikri sevebilirdim.

Kısa bir bölüm oldu. Farkındayım. Ama sadece bir geçiş bölümü olarak görün. Asıl olaylar iki bölüme kalmaz yaşanacak. Ve sanırım biraz abartmış olacağız. Siz yine de okuyun ama lütfen.

Sizi seviyoruz.

-Cerenay-ay

-Serin