Şarap Kadınlar

Aşeka

Bir hafta tam bir hafta geçmişti. Ama Dinçer ortalıkta görünmemişti.  Mavi yazıları etrafa saçıp, sanki usulca kaybolmuştu.  Melike çok gururlu bir kadındı. Hele son zamanlarda içinde açılan yaralar onun kendisini yeni insanlara, sosyal çevreye ve aşka neredeyse tamamen kapatmasını sağlamıştı.

Bir insan nasıl bu kadar çok kırılabilirdi ki aklı almıyordu. Eskiden herşeye rağmen neşeli bakmayı basarabilen gözleri, insanı içine çeken hali,  ışıltısı sönmüş, işten eve evden işe bir kadın halini almıştı.  Son üç yılını neredeyse hiç bir şey yapmayarak geçirmişti. İşten çıkar her zaman gittiği kafelerden birine oturur, bir kaç kadeh bir şey içer ve kitabını okurdu.  Kitapçıları dolaşır ve evine gelirdi. Alışveriş yapma ihtiyacı bile duymuyordu, çok acil ihtiyaçları dışında AVM ya da mağaza gezmiyordu.  O kadar ki saçlarını bile kendi kesiyordu.  Asosyal biri değildi ama yaşadıkları onu insanlara karşı güvensiz, yeni kişiler tanımaya isteksiz ve ön yargılı hale getirmişti. Bir daha böyle büyük kırılmak,  un ufak olmak istemiyordu. Çünkü bu kez ona destek olacak babannesi ya da dostu yoktu.  Tek başınaydı. Kendinden başka bu kadar tek başına olan biri daha olabilir miydi diye düşündü.

Sevilmek istiyordu. Güvenmek,  sevilesi  bir kadın gibi tekrar  dokunulup, tutkuyla hissedilmek, bir erkeğin elinden tutup kalabalıklar arasında dünyadaki tek âşıklar onlarmışcasına hissedebilmek.

Hem sevdiği adam hem de dostunun aşk dolu ihanetini gördükten üç ay sonra bu ihanetin bir evliliğe ve beş ay sonra bir bebeğe dönüşmesi,  tüm bunları engelliyordu. Bu şeyi aşamıyordu. Hayatına girmek isteyen erkekler elbette olmuştu fakat yalancı bir gecelik,  iki haftalık baya ve kalbinin büyük bir gürültü ile kırılacağı ilişkilere toktu. Bir kaç tek gecelik ilişkisi olmuştu ama yalnızlığını susturmak için kendini bunu yapmaya mecbur hissediyordu. Görünmezliğini kendi yaratmıştı oysa ki, yine de arada sırada ona çekici bir kadın olduğunu anımsatacak,  bir gecelik hatta bir kaç saatlik on sevişmesi kıt,  kadın olduğunu hatırlama seansları yaşıyordu.

Melike'nin izinli günüydü bugün. Hiç bir şey düşünüp canını sıkmak istemiyordu.  Saat henüz erkendi. Hava güzeldi. Bugün dışarı çıkıp kitap alabilir kitaplarını nazikçe okumak için bir cafede oturup sakızlı türk kahvesi icebilirdi. Yürüyüş için siyah paçası dar eşofman altı, pembe bir tişört ve pembe spor ayakkabıları seçen Melike saçlarını tepeden topuz yapmış ve geniş alnını kapatmak için kestirdigi kahkullerini bir tel toka ile başının üstünde toplanmıştı. Çantasının içinden cüzdanını aldı ve kapıyı açık kalan mutfak penceresi yüzünden istemsizce sert bir şekilde kapattı. Yukarı çıkan merdivenlerin üçüncü basamağına oturdu. Sanki ayakkabılarını bağlıyormuşçasına Dinçer'i görmek umudu ile bağcıkları ile oynadı.  Ama o ölü eski binadan çıt bile çıkmadı. Hep arabasını altına çektiği kiraz ağacının ona doğru eğilmekte olan dallarından henüz yeni yeni kızarmakta olan bir kaç kiraz koparıp yürüyüşüne devam etti. Burası neredeyse şehrin dışındaydı.

Neredeyse yüzer metre ara ile iki kez sağa ve bir kez de sola döndü. Saat ona az kalmıştı. Pazar yeni kurulmuş olmalıydı. Güneşi ört bas etmek için pazar meydanına açılan büyük şemsiyeler ona hep havai fisekleri anımsatırdı. Pazarın giriş kapısında senelerdir ev ekmeği, yufka, köy peyniri satan bir kadıncağız vardı. Onu görünce sevindi. Epey yaşlıydı. Görür görmez eski bir dostu görmüşcesine yanına çöküp,  hal hatır sordu. Bu sabah pişirilmiş kokusu üstünde köy ekmeğinden ve köy peynirinden alıp yanından ayrıldı. Yanında pazar arabasi ya da woswosu yoktu o yüzden fazla bir şey almamaya karar verdi. Tüm o sebze meyve kokuları arasında mistik ve keskin bir elma kokusu geliyordu. Istemsizce gözlerini uzun uzun kapayarak içini tatlı elma kokuları ile doldurdu. Koca pazarda tek bir elma tezgahı vardı.  Yaklaşık altı metre yürüyüp tezgaha vardı. Sabahın o saati olmasına rağmen tezgah epey kalabalıktı. Kalabalıklar arasında mavi pazar önlüğü ile elma tartan kişi Dinçerdi.