Yukarıdan baktığımda gördüğüm bu şehir bana seni anlatıyor. Seni görmüyorum belki, sesini duyamıyorum doyasıya ya da bakmıyor hiç bir göz senin gibi. En kötüsü ne biliyor musun? Alışıyorum. Yokluğuna alışıyorum. Sensizliğe alışıyorum. Ama kokunu çok özlüyorum biliyor musun? Kalp atışını dinlemeyi özlüyorum. Nefesini hissederken uyumayı özlüyorum. Seni bu kadar özlerken bile alışıyorum. Yoruluyorum geceleri. Sen aklıma geliyorsun. '' Bu nasıl alışmak? '' diyorum kendi kendime. Ama ağlamıyorum. Galiba bu yüzden alıştım demeyi seçiyorum. Bana özlemek yakışıyor bence. Kim özlemeyi sever ki? Ben seviyorum. Bu kadar uzaktan seviyorsam eğer yanımdayken daha çok severim diye düşünüyorum. Bu yüzden seni sevmekten de özlemekten de vazgeçmiyorum. Vazgeçemiyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Seninle Ya Da Sensiz
Thơ caBoş sayfalarda başladım yazmaya.'' Kim niye okusun benim yazdıklarımı? '' dedim satırlarıma başlamadan.Her kelime bana sevdiğimi getirdi zamanla.Acısını getirdi.Yanlışlarımı getirdi.Ama sonra kelimeler beni anlattı.Bir insanı kelimelerde yorar,dedi...
