Seninle Ya Da Sensiz

Vazgeçmiş Kadın

Kafanı kaldır bak gökyüzüne dedi içinden bir ses. Hiç düşünmeden kaldırdı başını kadın. İlk kez bu kadar derin bir nefes çekti belki de içine. Büyülenmek bu dedi kendi kendine. Siyah hiç bu kadar güzel olmamıştı. Hani hayran olduğu o renk... Kapadı gözlerini hatta bir ara hiç açmamayı bile düşündü. Son gördükleri bu olmalı bir insanın dedi dudaklarını kıpırdatarak. Hiç kimsenin duymayacağını bile bile konuştu kendi kendine. Bir boşluğa bahsetti yaşadıklarını. Bir damla düştü avucunun içine. Sonra yüzlercesi hatta binlercesi yağmaya başladı yeryüzüne. Durdu , sadece yere değdiklerindeki o sesi dinledi. İnsanların koşuşturmalarına baktı yüzünde tebessümle. Bir insan neden kaçardı böyle mucizevi bir su damlasından. Aklından binlerce cevap geçti ama biri bile mantıklı gelmedi. Sonra düşünmeyi bıraktı kadın. Açtı kollarını kocaman. Kahkahalar atarak dönmeye başladı olduğu yerde. Görenler sanki akıl hastasıymış gibi bakıyordu ama kimin umurunda tabi. Düştü dizlerinin üstüne. Az önce gülen kadın gitti. Omuzları çökmüş bir kadın aldı yerini. Ufuğa baktı böyle derin derin. Bir beklediği varmış gibi. Saatlerce oturdu öylece bekledi birini. Ama sanki hiç gelmeyeceğini bilircesine bekledi. Hava karardı. Güneş'in yerini ay aldı yavaş yavaş. Ama yine gitmedi. Gün doğdu sonra. Bir hışımla kalktı kadın yerinden koşmaya başladı. Bacaklarında derman kalmayana kadar koştu belkide. Çok yüksek bir tepede buldu kendini. En uç noktasına kadar geldi. Herkes atacak oradan kendini diye beklerken birden eğildi yere bi resim tuttu avuçlarında. Kimse o resimde ne olduğunu bilemedi. Kimisi sevgilisi dedi kimisi kocası kimi anne babası... Özlemle baktı gerçekten elindeki resme. Bir insanı bu kadar ne mutlu edebilirdi ki? Kimileri hikayenin sonunu bile beklemeden devam etti yollarına. Bir tek adam kaldı o tepenin başında. Gözleri deniz bakışlı adam. Sormadı. O resimde ne olduğunu hiç sormadı. İsterse anlatır biliyorum dedi içinden. Kadın yavaş yavaş çevirdi bakışlarını adama. Yüzünden tebessümü bir an bile silinmedi. Hiç düşünmeden bıraktı elindeki resmi uçuruma. Vazgeçtikleri diye geçirdi adam içinden. O resimde ne varsa önemli değil. Onlar onun vazgeçtikleri. Adam kocaman açtı kollarını, kadın düşünmeden bıraktı kendini adama. Güvenmek böyle bir şeydi çünkü. Her şeyden vazgeçerdin ama güvendiklerine koşardın ne olursa olsun. Sanki anlaşmışlar gibi kaldırdılar kafalarını gökyüzüne. İkisinin de dilinde aynı kelimeler. ''Ben bu gün de gülüşüne sarıldım''