Mobilya dükkanın önünde bekleyen küçük kızın yarına paketlenmiş hayalleri vardı. Mobilya dükkanının önünde duran kızın, panjurlarını pempeye boyadığı küçük bir evi vardı. Ama sen bunları birer birer yok ettin. Bekledim. Seni gece gündüz bekledim. Özledim. Sen, daha yoktun bile, seni özledim. Güneyden esen her rüzgar kokunu getirirdi bana. Doğudan doğan her güneş yakardı beni. Fakat sen hep ağır bir duman gibi oldun. Ağrısız ve sancısız yükseldin. Sevdim. Ve bekledim. Ne zaman ihtiyacım olsa yoktun. Avizeyi kaldırıpta arasaydım. "Bedenimle yokum ama kalbimle daima seninleyim de diyebilirdin" ama demedin. Benim yaşamım engelli bir koşu gibiydi. Kanatlarımın altındaki rüzgar belki de her nefesin. Üzgünüm tüm hakları kaybettin. Sonunda bir gün anladım gelmeyeceğini. Yüzünü bile unutmuştum. Ama geldin. Seninkisi alay eder gibiydi. Gelmek. Geldin ve var olduğunu belli ettin. Keşke hiç gelmeseydin. Belki kendini var ettin ama içimdeki seni katlettin. Bana yapayalnız dünyamda yalnız olduğumu tekrar hatırlattın da gittin. Çok teşekkür ederim...
