Yalnızlığın hayatın dibine oturduğu bir günde. Beynimle ve kalbimle ağır savaşlar veriyordum ben. İmzaladım barış anlaşmalarımı. Aldım; beynimi, kalbimi. Gittim... Kırık kalplere; yasak kelimelerin, zehir olacağı bir hastanede, aşka refakat ediyordum ben. Batırdım damara Şiringayı, zehiri saldım. Bittim... Kalbimin varoşlarına, sen yokken, yalnızlıktan binlerce kat çıktım ben. Gerçekler dizildi önümde hepsini yıktım. Bitirdim... Geceleri bir türlü uyuyamıyordum. Sen yoktun ama hayalin her yerdeydi. Gittim dolabına sana ait herşeyi çıkardım. Yokettim... Anıların ve senaryoların meşgul ettiği kalbim, artık çağrılarıma cevap vermez olmuştu. Döktüm gazı, bana faydası olmayan bu kalbi yaktım. Kül ettim... Haberin olsaydı, keşke kendini de atsaydın içine mi derdin? Yoksa, sana birşey oldu mu, diye evham mı ederdin? Herkesin seyretmekten zevk duyduğu, reyting rekorları kıran bu oyunda, anlaşılması zor insanı oynamaktı niyetin. Aferin, çok da iyi becerdin. Binlerce güzel hediyeye, onlarca büyük ödüle doydu mu nefsin? Şimdi lütfen dön de bak bir arkana: Artık yokum. Beni kaybettin...
