Yalnızlık Paylaşılmaz

-3-

Arkadaşlar çok aralıklı yayınladığımın farkındayım bunun için hepinizden çok özür dilerim ama okul zamanıydı sınav stresiydi derken tamamen aklımdan uçup gitmiş bundan sonra her hafta düzenli olarak paylaşmaya çalışacağım. Hikayemin 4. Bölümünü yazdığım kağıtları kaybetmiştim dün buldum. Dediğim gibi her hafta düzenli olarak paylaşmaya çalışacağım bu arada yorumlarınızı bekliyorum. İyi-kötü bütün yorumlarınız benim için çok değerli..

Nefret ettiğimi dediğimde kafasını bana çevirdi ve yüzüme derin bir bakış attı bu biraz da olsa korkmama sebep oldu. Kalkması için kolundan tuttum, ayağa kalktığında hala ne yaptığıma anlam veremedi. Bence inatçı olduğum için onu orda ölümle baş başa bırakacağımı sanmıştı.
- Ne oldu inatçı? Neden gelip beni aldın acıdın mı bana? Birisinin bana acımasını sevmem.
- Eğer çok konuşmaya devam edersen seni burda bırakır eve girerim.
Sonunda sustu ve eve girdik. Koltuğa uzandığında ona boş boş baktım. Artık anlamsız bakış atma sırası bana geçmişti sanırım. O soğuktan titriyordu bence bana dua etmesi lazım. Bu çocuk yanımdayken asla asla dememem lazım.
- Ben burada uyurum.
Bu gerçekten gerizekalı çıktı ama haklı yani ben olsam ben de koltukta uyurdum, yani olmasını istemem neyse ya yine kendi kendime konuşmaya başladım.
- Misafir odasında daha rahat uyursun, orası daha sıcaktır.
- Gerek yok, burada uyurum.
- Bana bak kıvırcık. Soğuktan ölmekten kurtardım seni ve benim evim, benim kurallarım.
- İstemiyorsan dışarı çıkarım!
- İstediğimden veya istemediğimden değil sadece..
Sadece ne? Çok güzel yine düşünmeden konuştum. Bana Kocaman bir alkış lütfen.
- Sadece ne?
Güzel iç sesim yetmiyormuş gibi gereksiz kıvırcık da sordu.
- Dışarda üşüyüp ölmeni isteniyorum. Daha doğrusu benim yüzümden donarak ölmeni istemiyorum.
- Neyse ne burada uyurum.
- Bir de bana inatçı diyorsun iyi be ne halin varsa gör!
Cevap vermedi. Ne oldu buna böyle ben mi çok fazla konuşmaya başladım yoksa o mu suskunlaştı? Bence ikisi de çünkü toplam bir ayda konuştuğum kadar konuştum son dakikalarda.
- Yukarıdan battaniye ve yastık getireyim.

Üst kata çıktım ve misafir odasının dolabını açıp içinden yastık ve battaniyeyi aldım. Aşağıya indiğimde uyuduğunu fark ettim, yine de öyle uyumasın diye yanına gittim. Üzerini örtüp başının altına yastığı koyduğumda kıvırcık saçlarının gözüne geldiğini gördüm. Uyurken rahatsız olmasın diye saçlarını geriye doğru elimle düzelttim. Arkamı döndüm ve merdivenin ilk basamağına adım attığımda gereksiz kıvırcıktan ses geldi.
- Anlat.
- Neyi anlatayım?
- Neden böylesin?
- Kapa çeneni ve uyu.
Dedikten sonra arkama bakmadan odama çıktım. Sahi ben neden böyleyim? Karma karışık duyguların içine düştüğümden dolayı olabilir belki. En derinimden yaralandığımdan olabilir. Aslında bir çok şeyden olabilir. Kime ne anlatabilirim ki? Herkesin acısı kendine. Kimse yaşamadan bilemez, anlayamaz. Kalbimin taşlaştığını sanmıştım ama bu gereksiz kıvırcık kalbimin taşlaşmadığını belli etti. Ona karşı merhametli davrandım. Ona acıdım mı? Hayır kolay kolay insanlara acımam. Peki bu neyin nesiydi? Aramızda bağ yoktu ve umursayacağım birisi değildi. Belki de telefonumda okuduğum cümleler etki etti bana. Beni merak etmişti hemde baya merak etmişti, pişmandı yaptıklarına. Kimse beni merak etmezken o etmişti, üzülmüştü benim için. Ya da sadece onun yüzünden bişey olur da vicdan azabı çeker diye kendini düşünüp korkmuştu. Kendi canı yanar diye sonuçta bir insan yüzünden başka bir insana zarar gelse ona sebep olan insan üzülür dimi? Yani belki... Aslında o hala umrumda değil sadece beni soğuktan kurtarmıştı ve bende borçlu kalmak istemediğim için ona yardım ettim. Bir dakika borç mu? Ne demek borç? Ben onun yüzünden o hale geldim zaten! Bak yine düşüncesiz kalbim araya girince unuttum! Bu kız inatçı, bencil ve kalpsiz... Herkes duysun! Bu kız inatçı, bencil ve kalpsiz... Neyse ne bundan sonra inatçı, bencil ve kalpsiz olmaya çalışacağım. En azından insanları düşünüp kendimi unutmam eskisi gibi. Uyumak için lambamı kapattım ve kendimi susturdum.