İntihar defteri.

Boşluk.

Hikaye nasıl buraya geldi bilmiyorum ama ben sadece mutlu olmayı istedim. olay ne birisinin saçlarının kokusunu cigerinin en dibine kadar çekebilmek ne de yanında oldugunu anlıyabilecegin kadar sarılmak açıkcası bende bilmiyorum ama aşk degil bizim yaşadıklarımız bagımlılık, biz realist dünyanın hayalperest pollyanaları kaybettikçe anlıyoruz. Ama neyi kaybettigimizide bilmiyoruz yıllarca bir boşlugun içinde yaşayıp hala inkar ediyoruz şu kısacık yaşamımızda birbirimizle sidik yarıştırıyoruz daha yeni bir araba daha güzel bir ev daha seksi bir sevgili biz insanlar aptallıgımızı paramızla kapatmaya çalıştıkça daha çok kaybediyoruz. Chuck çok güzel söylemişti oysa ki herşeyi kaybettikten sonra özgür kalabilirsin diye. Biz bu aptal yarışta yer almak adına herşeyi kaybettikten sonra bile aptalca yarışmaya devam ediyoruz.
Tamam bir sigara daha yakalım.
Açalım sezen aksuyu kısık bir sesle.
Düşünelim yalnızlık yoksa bizim için ödül mü ?
Bu kadar insan o aşk sandıkları bagımlılıklarından kurtulamakları için mi bu halde ?
Yoksa ben ya da biz mi saplantılı olmaya başladık içim eczadolabına dönmeye başladı kafam karmaşık degil çünkü artık kafamı bile hissetmiyorum ama aklımda hala aynı soru var herşeyin sebebi neydi ?

Not.
Kabul ediyorum o kadar tatmin edici bir bölüm degildi ama böyle bir kafayla anca böyle oluyor yada olmuyor kusura bakmayın sorularıma cevap bulunca yeni bölümü yazarım iyi geceler yada artık herneyse.