Moonlight Change

1

Ik bekeek mezelf in de spiegel. Mijn bruine haar zat wild en mijn blauwe ogen stonden verdrietig. Mijn kleding was gescheurd en ik zat vol met blauwe plekken en schrammen.
'Alice! Ik moest van De Alpha doorgeven dat je naar de blackmoonpack gaat. Zorg ervoor dat je opgenomen wordt in hun pack en spioneer voor ons. Cassandra zal een spreuk uitspreken over je als je niet elke week een stap in ons terretorium zet zal je het niet overleven.'  De Béta van Moongodesspack, mijn pack, kwam naar me toe en keek me met een ijzige blik aan. Ik slikte. De blackmoonpack was de meest gevreesde pack van Amerika.  Verhalen zeiden dat de Alpha, Bryce, zijn eigen packleden vermoord als ze ook maar een woord tegenspraak durfde te geven tegenover hem.
'Ze zullen me nooit opnemen in hun pack. Nooit.' Een traan rolde over mijn wang. De béta liep naar me toe en sloeg zijn vuist in mijn buik. Ik hapte naar adem.
'Je gaat. Of het lukt of niet, je moet.' Siste hij in mijn oor waarna hij me aan mijn haar meetrok naar de oostkant van de pack.

'Het is klaar.' Cassandra keek vol walg naar de béta. Hij grijnsde naar me.

'Cassandra, de Alpha overigens je mate wilt je zien om 5 uur in zijn kantoor.' Cassandra draaide met haar ogen.
Iedereen wist hoe Cassandra over haar mate dacht. Ze verachte hem, er was veel voor nodig om je eigen mate te verachten.

'Je vertrekt over 2 uur. Pak een rugzak in en verdwijn. Precies over een week ben je terug. Of anders..'
De béta haalde een vinger langs zijn keel en ik slikte.

Ik pakte mijn spullen in mijn speciale rugzak. Ik wist dat ik op weg ging naar de dood.
•ik zou in de kerker gegooid worden en niet in staat zijn over een week terug te zijn.
•ik wordt op magische wijze geaccepteerd en ze komen er achter dat ik spioneer en wordt alsnog vermoord
•ik wordt gelijk vermoord.

Ik had geen kans. Geen een kans.

Met mijn rugzak op en mijn haar in een rommilige staart liep ik in een van de bunkers van de pack. In de bunkers kon je transformeren en je kleding aan of uit doen zonder dat iemand je zag. Ik deed mijn oude kleding uit en gooide het in mijn bak.

Alice Moonrose
Omega

Het ergerde dat alles om rangschikking ging in de weerwolfen wereld. Zelf op een bak in een bunker moest staan dat ik de omega van de pack was. Ik was de laagste van de rang en moest dus al het vuile werk opknappen.
Ik deed de banden van mijn rugzak zo wijd als het kon en transformeerde.
Toen ik uit de bunkers liep stonden de Alpha en Béta van mijn pack op me te wachten. Onmiddelijk boog ik mijn kop.

'Zeg dat je een rouge bent. Afgestoten door je lage rang door onze pack. Want dat gaat gebeuren als je faalt en overleeft.'
Via de packlink maakte de Alpha duidelijk wat ik moest doen en ik rende weg. De donkere bossen in die grensde aan mijn pack.

Mijn wolf had veel kleuren. Teveel. Geen een weerwolf had meerdere kleuren, altijd hadden ze een enkele kleur. Maar ik zat er vol mee. (Zie foto)
Daarom had ik de laagste rang, daarom werd ik uitgekotst door mijn roedel.

Mijn poten raakte de grond amper ik leek te vliegen.
Mijn ogen keken het bos rond elke andere wolf had speels met een konijn gespeeld voor het op te eten, had de duizende geuren geroken die er waren in het bos. Maar ik kon het niet, vroeger zeiden mensen had ik altijd een ondeugende sparkeling in mij ogen. Maar die was verdwenen toen mijn ouders twee jaar geleden op mijn 14e jaar overleden. Door een emotionele gebeurtenis wordt je wolf als het ware geactiveerd. Bij de meeste gebeurt dit als je je mate vind maar bij mij lag het anders.

Wel vond ik het heerlijk om te rennen door de bossen. Omdat ik best klein was was ik aardig snel.  Ik vloog over takken en vluchtte voor onbekende geuren.
Ik hield van het bos, ik hield ervan hoe het rook als het net geregend heeft. Ik hield ervan als ik mooie openplekken tegen kwam op weg naar de reizen die ik moest maken voor de roedel. Ik hield ervan om alleen te zijn. Misschien genoot ik toch meer van alles dan ik altijd dacht. Alleen op mijn eigen manier.

-
-
-
4 uur na vertrek kwam ik aan bij de roedel. Om dingen niet akward te maken veranderde ik voor dat ik het terretorium binnen zou treden van vorm en trok een zwarte gescheurde broek en grijze sweater aan met een scheur bij mijn buik.
Ik deed geen gescheurde kleding aan omdat het dan zou lijken dat ik een rouge was maar ik had simpelwegniks anders.

Me ervan bewust hoe ik eruit zag liep ik na een schietgebed naar de maangodin het terretorium op van de blackmoonpack. Mijn handen trilde en ik ademde schokkerig. Ik was klaar om elk moment te veranderen. Doordat ik klein was kon ik snel veranderen, een pluspunt. Als je het mij vroeg.

'In de naam van Alpha Bryce Blackmoon van de Blackmoonpack beveel ik je onmiddelijk te stoppen.' Een jongen van rond de twintig kwam aanlopen, naast hem stond een grote grijze wolf. Mijn hartslag sloeg sneller en ik keek ze angstig aan.

'Kan ik met de Alpha praten?'

Het vragen naar de Alpha was iets groots in de weerwolven wereld. De jongen keek me ook met grote ogen aan.

'Ik hoop dat je daar een hele goede regel voor hebt.'

Ik knikte langzaam. Waar was ik mee bezig? Nog altijd trillend liep ik achter de grote wolf aan en kwam zo terecht in een soort dorp. De blackmoonpack's dorp.

Wat er toen gebeurde had ik nooit mogen dromen.....

••••••••••

Eerste hoofdstuk! Ik hoop hoop hoop dat jullie het wat vinden! Geniet ervan en laat vooral weten wat je ervan vond!

Xx

Jane