Moonlight Change

3

Niemand leek te horen dat ik huilde. Ik had geluk want huilen was een teken van zwakte. Het was midden in de nacht en ik besloot naar buiten te gaan. In de bunker trok ik mijn kleding uit en veranderde ik waarna ik over het terretorium rende. Mijn poten die de grond aanraakte, de takken die langs me heen kwamen en mijn vacht die door de wind alle kanten op waaide. Ik voelde me geweldig als ik rende.
Ik ontdekte een open veld waar een klein meertje was. Omdat ik dorst had dronk ik wat. Ik had het altijd grappig gevonden om in wolf vorm te drinken.
In het meertje was een mooie weerspiegeling van de maan te zien en ik kreeg de neiging om ernaar te huilen. Bryce zou me dan horen dus ik deed het niet. Met mijn kop op mijn poten keek ik naar het water, uitgeput door het rennen.

Ik hoorde iets kraken en spitste mijn oren. Razendsnel stond ik op en een grote zwarte wolf stond achter me.

Bryce.

'Wat doe je hier?'
Hij klonk kalmer dan ik gedacht had via de link en ik voelde me plots beschaamd dat ik weg was gegaan zonder het te zeggen.

'Sorry Bryce. Ik wilde even rennen denk ik.' Plots besefte ik dat dit de eerste keer was dat Bryce me in wolf vorm zag. Beschaamd sloeg ik mijn hoofd neer.

'Wat is er?' Met zijn snuit drukte hij tegen de zijkant van m'n kop en ik piepte zacht.

'Vind je het dan niet lelijk? Mijn vacht?' Vroeg ik onzeker waarna hij zijn kop snel schudde.

'Het is prachtig Alice. Bijzonder net als jij.' Ik likte over zijn gezicht en rende weg van de openplek. Hoewel we als wolf nog steeds onze menselijke gedachtes hadden waren onze instincten en speelsheid heel anders in wolfvorm.
Bryce rende achter me aan en ik keek achter me. Ik was snel maar hij haalde me in en beet me speels in mijn nek. Ik probeerde te glimlachen omdat ik wist hoe dat er uit zag. Belachelijk. Toen ik klein was had ik het een keer voor de spiegel gedaan.

Bryce draaide zijn kop in verbazing en ik wist dat hij moest lachen. Een raar piepgeluid kwam uit zijn bek en ik rende weer weg.
Bryce kwam naast me rennen in stilte. Af en toe beet hij speels in mijn oor of nek wat ik beantwoorde met een bijt of lik terug.

Ik vergat dat Bryce de Alpha was van de meest gevreesde pack in Amerika. Ik dacht terug aan de mijnwerkers die ik zag en kreeg een steek in mijn buik.

Ik moest daar met Bryce over praten. Zodra ik Luna ben moet deze pack veranderen want in zo'n pack waar wolven onderdrukt worden kon ik niet leven. Ik wist immers hoe het voelde.

'Wat is er?' Bryce draaide zijn kop naar me.
'Niks in ben gewoon moe.' Ik draaide me om en rende richting het dorp. Bryce rende achter me aan. Hij gromde, waarschijnlijk omdat hij nog niet wilde stoppen met rennen maar ik rende vastbesloten terug. In de bunker kleedde ik me om. Buiten trof ik Bryce aan in wolf vorm. Hij lag met zijn kop op zijn poten en ik had de plotselingen drang om hem te omhelsen. Ik liep naar hem toe en hij stond op ik drukte me tegen hem aan in zijn nek en hij drukte zijn kop tegen m'n rug aan. Zijn vacht was zacht en hij rook naar muskus en gemaaid gras. Hij piepde zacht en ik drukte me dichter tegen hem aan.

••••••

Hoihoi!

Hoe vinden jullie het boek tot zo ver? :) bedankt voor de stemmen die ik al heb gekregen :).

Veel succes morgen! Maandag 😖

Jane