Moonlight Change

4

'Luna?' Een klein meisje met een volle bos rode haren keek me aan. Ik knielde neer en zag dat er kleine tranen over haar bleke wangen rollen.
'Mijn vader zit in de gevangenis! Hij wou me helpen. We zijn...'
'De Rouge!' Troy, de béta en de head warrior Sam kwamen aanrennen en pakte het kleine meisje op. Huilend keek ze me aan en stak haar handjes naar me uit.
'Laat haar onmiddelijk los!' Ik keek de twee boos aan. Hoe durfde ze?!
'Het is bevel van de Alpha, Luna.' Sam maakte een kleine buiging en maakte aanstalte weg te lopen toen er een grom uit mijn mond ontsnapte.
'De Luna en Alpha hebben in een pack even veel te zeggen. En nu zeg ik
Laat haar gaan!' Ik pakte het meisje uit hun handen en liep kwaad het huis binnen. Ik zette haar op de tafel neer en pakte een doekje om haar wonden te verschonen.

'Wat is je naam princes?' Zachtjes dipte ik met het doekje op haar knie.
'Eloïse mevrouw.' Ik glimlachte zachtjes. 'Noem me maar gewoon Alice hoor. Mooie naam trouwens Eloïse. Hoe oud ben je?' Ik veegde een verdwaald traantje van haar wang en ze giechelde.
'D-ankuwel ....Luna! O sorry ....A-Alice! I-Ik ben 5 jaar.'
Eloïse gaapte en ik tilde haar op mijn heup. 'Laten we jou maar in bed leggen. Het is al elf uur.' Haar ogen werden groot en ze giechelde waarna ze haar handjes naar haar mond bracht.
'I-k ben nog nooit z-zolaat opgebleven!' Het was schattig om te horen dat Eloïse nog niet helemaal goed kon praten.
'Maar p-papa is in de gevangenis!' Plotseling leek ze zich het te beseffen en er vormde zich nieuwe tranen in haar uitzonderlijke mooie groene ogen.
'Ik ga kijken wat ik kan doen voor papa maar jij gaat nu slapen.' Ik glimlachte somber naar haar en stopte haar in bed in de logeerkamer.

-
-
-
'Ik wist wel dat je een goede Luna zou zijn.' Ik schrok van Bryce die in de gang stond.
Ik keek hem boos aan en liep naar beneden.
'Wat is er?' Bryce keek me onbegrijpelijk aan en ik draaide me boos naar hem om.
'Je hebt opdracht gegeven aan Troy en Sam om haar in de kerkers te gooien!' Mijn ogen stonden woedend en Bryce beet op zijn lip.
'Waar moet ze dan heen Alice? Haar vader is daar.' Mompelde hij.
'Ja! Dat is al een ding maar een meisje van 5 Bryce?!'
'Rouges horen in de kerkers.' Mompelde Bryce verdedigend.
'Nee Bryce. Slechte mensen horen in de kerkers. Goede rouges verdienen een kans. Hoe meer mensen er in de pack wonen hoe sterker we worden. Natuurlijk alleen de goede want slechte mensen horen in de kerkers Bryce. De pack moet groeien niet de kerkers.' Ik haalde gefrustreerd een hand door mijn haar.
'Je weet nooit of iemand goed of slecht is. Vertrouwen kan geschaden worden.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Dus omdat jij het verschil niet kent moeten mensen de kerkers in?!' Ik schudde mijn hoofd. 'Zo werkt het niet. Kijk eens op de straten van je Pack Bryce. Mijnwerkers hebben geen tijd voor famillie. Kinderen spelen niet buiten en het gehuil uit de kerkers is over de hele pack te horen!' Tranen rolde over mijn wangen.
'We horen voor de pack te zorgen. Als ze ergens niet mee eens zijn horen ze niet gelijk verbannen te worden. Een pack hoort een eenheid te zijn onder léiding van de Alpha en Luna. Het hoort geen dicaterie te zijn dóór de Alpha en Luna. Het moet veranderen Bryce.'

Lange tijd keek hij me aan. Zijn gezicht emotieloos.

'Hoe?'
Ik rende naar hem toe en omhelsde hem.
'Samen.'