Bir tarafta teknolojik aletler arasında boğulan çocuklar, bir tarafta geçmişini her fırsatta özleyen anne babalar. Bizim zamanımızda bunlar yoktu diye başlayan cümlelere karşı annem babam beni anlamıyor diyen ergenler. Yıl 2016. İmkanların bollaştığı, heveslerin azaldığı bir çağda yaşıyoruz. Mucize diyorum bu devirde halen daha hayal kurabilen çocuklara ben. Çalışan anne babalar, çocuklarıyla vakit geçiremeyen para kaynakları. Sadece hafta sonları avm'lerde aile olmaya çalışan çekirdek yapılar.
İyiye mi gidiyoruz yoksa günden güne uzaklaşıyor muyuz kendimizden. İmkanlar sınırsız, yan yana geçen vakitler kısıtlı. Yalnızlaşan bir kitle. Google amcaya her şeyi sorabilen çocuklarımız, sınıfta parmak kaldırmaya korkmaya mı başladı? Görülmeyen yerlerin kahramanları arttı mı acaba. Göz önünde kimse yok. Uzaklardan bakınca ekranda çıkanlar hep kahraman. Acaba biz mi şanslıyız onlar mı. Geçmiş mi daha güzeldi şimdi mi. Cevap yok. Google amca da bilmiyor bunu.
Bağımlılık yapıcı maddeler yok artık hayatımızda. Çünkü her şey bağımlılık yapar oldu. Tabletler, bilgisayarlar, cep telefonları, facebooklar, twitterlar, vs. eve basketbol oynayarak geç gelen çocuklarımız yok artık. Onların yerine evden değil odadan çıkmayan çıkartamadığımız çocuklarımız var. 8-10 yaşlarında uzak mahalleleri keşfe çıkan çocuklar, şimdi 2. Sınıfta deneme sınavlarına götürmeye başladı çocuklarını.
Dikkat problemi de arttı, engelliler de kaynaştırmalar da. Sınavlarda başarılı olmak için okuldan etüte, etütten özel derse giden çocuklar görmedi dışarıda bir hayat olduğunu. Hapsettik parmaklıklar arasına hepsini. Kazandığımız parayla paralel biçimde artış gösterdi çocuklarımızın özel dersleri, kursları. Evlerimiz büyüdü, çocuklarımızın kendilerine ait odaları oldu. Ve aileler o odaları doldurmayı bir halt sandı. Oysaki dikkat dağıtacak hiçbir şey olmasın diyordu uzmanlar ders çalışılan yerde. Paramız arttıkça dinlemez olduk uzmanları. Onun yerine özel ders hocalarına prim verdik. 95 olan matematik notunu 100 yaptıran hocaya taptık.
Yemedik yedirdik, giymedik giydirdik. Özel okullara akıttık paraları. Yeter ki bizim yaşadıklarımızı yaşamasınlar diye. Yaşadıklarımızı kötü sandık. Oysa onlardı bizi biz yapan. Şimdi onları onlar yapan bişey bırakmadık. Korktuk. Anne babalarından sevgi görmediğini zannedenler, sevgi havuzunda nefessiz bıraktı bugünlerini, yarınlarını.
Mutsuz bir nesildik diyenler, ezildik çok çalıştık diyenler yormadı çocuklarını. Mutlu etmek için kaldırmadılar onları oturdukları yerden. Evden çıkmasınlar sokaklar tehlikeli dedik. Koruyalım derken obez ettik, özgüvenlerini parçaladık, bağımlı yaptık.
Farkında olmadan biz çocuklarımıza çok kötülük yaptık, çokkkk.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KEŞKELEMEK İSTEMESEM DE
Cerita Pendekaklımıza gelenler ve gelenleri yazma çabamız bakalım nereye kadar ilerleyeceğiz.
