El mekteb? (Voltooid)

Deel 15

We kwamen aan bij een klein oud huisje. "Kom binnen." zei ze lief. Ik ging achter haar aan het huis in. Ik bukte om mijn schoenen uit te doen. "Nee schat laat je schoenen maar gewoon aan."

We liepen de woonkamer in en het was best knus ingericht. Een klein oud tv-tje, oud roze gordijnen, een oud roze bank en wat kaarsen.

"Wil je wat drinken schat?" vroeg ze lief. Ik schudde mijn hoofd van nee en vroeg of ik mijn moeder mocht bellen.

"Nee sorry lieverd je mag niemand bellen." zei ze een beetje bang.

"En hoezo mag ik niemand bellen gestoord wijf?"schreeuwde ik boos.

Ik liep naar de voordeur om weg te gaan en zag dat die opslot was.

"En waar dacht mevrouwtje naartoe te gaan? Jij, lieve schat. Jij gaat met mijn zoon trouwen en in Marokko wonen.

"Marokko? Hoezo Marokko?" zei ik schreeuwend.

"Mijn man is Marokkaans." antwoorde ze daarop.

Ze trok me mee naar boven en gooide me in een oud versleten kamertje met alleen een matras.

Jk heb mijn telefoon nog Alhamdoulillah. dacht ik. Ik pakte het snel uit mijn broekzak en whatsappte de eerste persoon die ik vond met een spraakmemo.

"Yassin alstjeblieft help me ik ben meegenomen door een rare vrouw en moet nu verplicht met haar zoon trouwen en in Marokko wonen. Vertel dit niet aan mijn moeder. Ze gaat zich schrikken. Help me hieruit YASSINNN! "

Ik stopte de spraakmemo en deed mijn telefoon op vliegtuigstand. Ik verstopte het in mijn bh en hoorde een raar geluid.

"Mamaaa ik ben thuis." riep een mannelijke stem.

"Soufiaann mijn zoon ik heb een verassing voor je" riep de oude vrouw.

Even later hoorde ik stappen op de trap. Een bloedmooie jongeman kwam de kamer binnen. Ik ben serieus hij was bloedmooi.

Hij had donkergroene ogen, een mooie kapsel en een klein baardje. Hij had een legergroene nike teach aan, een rolex watch en zwartw huarueches.

Hij keek me aan. Een blik. Die blik zegt zoveel. Een blik van schuld, medelijden en vooral liefde.

"Ehmm.. dus jij bent Sanae?" vroeg hij uiteindelijk. Ik knikte. Hij deed de deur achter zich dicht en kwam naast me zitten op het krakende bed.

"Sanae geloof me ik wil dit zelf niet. Ik zal wel moeten.." zei hij zacht.

Uit het niets gaf ik hem een klap. "JE ZAL WEL MOETEN? SOUFIAN SERIEUS?! IK BEN VERLOOFD. IK ZOU OVER EEN MAANDJE TROUWEN. MIJN MOEDER LIGT OP STERVEN IN HET ZIEKENHUIS EN TOT SLOT LAAT IK MIJN VADER EN BROER ALLEEN MET TWEE KLEINE BABIES!" riep ik hard.

Ik voelde woede in mij opkomen. Heel veel woede.

Hij keek me aan met een zielige blik. "Morgen vertrekken we." zei hij zacht. Hij verliet de kamer en maakte de deur opslot.

Ik viel in slaap met duizenden vragen.

Wat wil die vrouw van me? Waarom MOET Soufian met me trouwen. Waarom verhuizen we naar marokko en waarom heeft Soufian zo'n medelijden met me?