El mekteb? (Voltooid)

Deel 5.

Ze was bewusteloos. Ik pakte haar auto sleutels van de tafel en riep Youssra. "YOUSSRAAA KOM SNEL NAAR BENEDEN!"

Ze kwam hijgend beneden aan en met een mond vol tanden keek ze mijn moeder aan.

"Bel de ambulanceeee!" riep ik huilend. Na ongeveer 3minuten kwam de ambulance aan.

"Mamaaa alstjeblieft hou vol, ik kan niet zonder je." zei ik huilend. Ik gaf haar een kus op d'r hoofd en liep naar de auto van mijn moeder met Youssra.

Ik appte mijn vader en Sabir. "Papa, sabir mama ligt in het ziekenhuis kom snel!" typte ik.

Ik volgde de ambulance naar het ziekenhuis en stapte uit. Ik liep achter de ambulance medewerksters aan en moest samen met Youssra in de wachtkamer wachten.

"Moet je Yassin niet bellen." zei Youssra met tranen in haar ogen. "Ohja. Ik pakte het blaadje dat Yassin aan me had gegeven en belde hem huilend.

Sanae:" Yy..assin help."
Yassin:" SANAE WAAR BEN JE?" Sanae:" Mijn moeder ligt in het ziekenhuis." schreeuwde ik huilend.
Yassin:" SANAE BLIJF DAAR IK KOM ERAAN."
Hij hing op.

"SANAAAEEE WAAR IS MAMAAAA!" riep Sabir schreeuwend.
"Ze ligt daar we mogen haar niet bezoeken." zei ik zacht.
"Als er maar niks met de baby's is." zei m'n vader.

Even later kwam Yassin binnen met Ilyass.
"Sanae schatje van me alstjeblieft stop met huilen, zw gaat het wel halen." zei hij zacht.
Hij kwam naast me zitten en knuffelde me. Ik voelde kriebels in mijn buik en veegde mijn tranen weg.

Ilyass zat Youssra te troosten en keek haar verliefd aan.

"Zijn jullie familie van Radia el Moummen?" vroeg een dokter.
"Jaa." zei ik.
"Het gaat goed met de tweeling maar komen jullie even mee." zei hij.
We liepen achter hem aan. Hij bracht ons naar een kamer met een bureau en een bank.

We gingen op de bank zitten en hij keek ons aan met een kille blik.

"Mevrouw Radia el Moummen, heeft.. borstkanker." zei hij.

Ik keek hem aan, stond op en hoorde Youssra schreeuwen.
"Het kan niet." zei ik zacht en zonder tranen.
Ik liep naar mijn moeder en duwde al die dokters weg.

"Mama je bent niet ziek hè." Maak me niet gek MAMA!" riep ik toen.

Nog steeds had ik geen tranen. Ik liep naar Youssra en onderweg werd het zwart voor mijn ogen.

"Het enige wat ik zei was;" Mama kan niet ziek zijn."