El mekteb? (Voltooid)

Deel 22

"Mevrouw Radia el Moumen heeft de operatie gelukkig gehaald. Ik heb heel goed nieuws voor jullie, namelijk dat ze genezen is van die rotziekte! Ze mag over twee weken weer naar huis!" Zei de dokter.

"Yaaa rabbie! Ik begon te huilen van vreugde. Iedereen knuffelde elkaar. "Salaam Oualaykom mensen waarom huilen jullie?" Schreeuwde een bekende stem. Ik draaide me om en zag Mimouna.

"Mimounaaaa mama heeft geen kanker meer!" Riep ik blij. Ze kwam naar me toe en knuffelde me. Mimouna is als een soort tweede moeder voor me, ik voelde me echt veilig bij haar.

"Mama kunt u me brengen naar mijn kamer?" Vroeg Dinae lief. Ik knikte en pakte haar linkerhand vast die niet vol met infuusjes zat. "Papa moet mee!" Zei ze eigenwijs. Ik glimlachte en wenkte Yassin dat hij moest komen.

We brachten Dinae naar haar kamer. "Mevrouw, wanneer mag ze weer naar huis?" Vroeg ik. "Dinae Maisaam is heel ziek dus er is een kleine kans dat ze binnenkort mee naar huis mag. De kankercellen worden steeds groter en ja we kunnen eigenlijk niks voor haar betekenen." Zei de dokter.

Yassin duwde haar tegen de muur aan en schreeuwde:" Als jullie er niet alles aan doen om haar beter te maken gaat dit ziekenhuis failliet hoor je me?" Schreeuwde hij boos. De dokter duwde Yassin weg en liep bang weg.

"Dinae je gaat beter worden let op m'n woorden." Zei Yassin. Ik gaf haar nog een kusje en verliet de kamer. Op de gang duwde Yassin me tegen de muur en begon me ruw te zoenen. "Yassin doe normaal we zijn in een ziekenhuis hé!" Zei ik lachend. "Ik heb je gemist Houb djellie." Zei hij lief.

We liepen weer naar de wachtkamer. "Mevrouw Sanae el Moumen en mevrouw Mimouna Maisaam kunnen jullie even komen!" Riep een dokter. We liepen mee en kregen allemaal informatie over hoe er met de kindjes om moest gaan.

Ik pakte Nisrine en Mimouna pakte Zayd vast. Ik deed haar in een maxi-cosi en Mimouna deed hetzelfde. "Bismillah." Zei ik. Ik nam afscheid en gaf de dokters allemaal een bosje bloemen. "Dankjullirwel dat jullie zo goed hebben gezorgd voor de tweeling." Zei ik erbij. We namen afscheid en verlieten de kamer.

"Mag ik ze zieeenn?" Schreeuwde iedereen van alle kanten. Ik negeerde ze maar en liep naar mijn vader en broer. "Kom we gaan naar huis." Zei ik zacht. Ik nam nog snel afscheid van Amira, Naoufal en Maher want zij zouden weer teruggaan naar Marokko.

Thuis aangekomen pakte ik Nisrine op en zette haar in haar bedje. Hetzelfde deed Mimouna met Zayd. Ik maakte nog een foto met mijn nieuwe telefoon en zette het op insta. #Brother and sister♡. Schreef ik erbij. Ik tagde Yassin en Sabir er nog bij.

Ik deed een lekker warme pyjama aan dn ging op de bank zitten.

Één maand later:

Mama is inmiddels alweer thuis. Ik was vandaag uitgenodigt voor een bruiloft van de dochter van de vriendin van mijn moeder. Ik stond heel vroeg op. Youssra, Dounia en Boutaina zouden me ophalen. Ik had Youssra na dat gebeuren niet meer gezien of gesproken.

We zouden naar de kapper gaan. Aangezien ik hoofddoek draag zou de kapster mijn hoofddoek gewoon mooi zetten. De bel ging. Ik deed open en zag Dounia en Boutaina. Ik groette ze met vier kusjes en liet ze binnen.

"Mimouna waar zijn Nisrine en Zayd?" Vroeg Boutaina gelijk. Mimouna kwam naar beneden met Nisrine in haar hand. "Zayd zit eindelijk te slapen." Zei ze vermoeiend.

Miskina die Mimouna zorgt ook echt alleen voor de twin. Waar blijft Youssra nou. "Volgens mij komt ze niet meer, laten we gaan." Zei ik teleurgesteld. We liepen naar de range rover van mijn vader en stapten in. We reden naar de kapper en liet daar onze make up en hoofddoek doen.

Ik was heel mooi opgemaakt. Niet té, maar een mooie naturel look. Mijn witte hoofddoek was ook heel mooi in vorm gezet. We liepen weer naar huis en deden onze takshitas aan. Ik had een witte takshita die eigenlijk op een bruidsjurk leek aan. Dounia had een donkerblauwe takshita aan en Boutaina had hetzelfde als Dounia. Mijn moeder en Mimouna hadden allebei een beige takshita aan. Nisrine had een klein schattig roze jurkje aan.

Ik liep naar beneden en zag mijn moeder daar zitten met Nisrine en Zayd op haar schoot. "Mama Zayd gaat toch niet mee, waarom is hij zo mooi aangekleed?" Vroeg ik nieuwschierig.

Yassin reageerde trouwens niet op mijn appjes. Sabir en mijn vader waren de hele dag al weg. Ik vind het maar vreemd worden.

We liepen naar de auto en raar genoeg ging Zayd toch mee. Dounia reed naar de zaal. Die zaal was enorm groot. Deze zaal wou ik hebben voor de bruiloft voor mij en Yassin. Dit was gewoon mijn droomzaal.

"Waarom is het zo stil in die zaal?" Vroeg ik een beetje geïritteerd. "Het is nog niet begonnen we zijn een beetje vroeg." Zei Mimouna toen. "Waarom zijn we vroeg? We kennen dat meisje niet eens." Zei ik toen. Ze haalde haar schouders op en liep naar binnen. Ik draaide me om en zag opeens dat Dounia, Nisrine, Zayd en Boutaina opeens weg waren.

"Mama waar zijn ze?" Vroeg ik bang. Ze haalde haar schouders op. Ik deed mijn ogen dicht en voelde iets raars. Ik deed mijn ogen weer open en zag zwarte rook. "MAMA MIMOUNA?" Schreeuwde ik bang. Die rook was weg en mama en Mimouna waren ook nergens te bekennen.

Ik stond nu alleen voor een lege zaal, niemand om me heen en de auto was ook al weg. Wat doe ik hier. Ik voelde 2 sterke armen mij meeduwen. Ik wou me omdraaiden om te kijken wie het was maar het lukte niet. Hij/zij duwde me de lege zaal in en maakte me vast aan een stoeltje.

Wat zal dit nou weer betekenen? Waarom negeert iedereen Sanae? Door wie is Sanae ontvoerd? Gaat Sanae haar familie ooit nog terugzien en waar blijft Yassin nou weer?