Christina POV
De volgende dag op school was ik klaar om die Simon een uitbrander te geven, misschien zelfs een hele klassieke klap in zijn rijkeluis gezicht maar toen ik bij mijn kluisje kwam, opgefokt door het idee van Simon's opmerking en het feit dat ik zo les had van Revlon, zag ik iemand staan.
Ik was niet gewend mensen in deze vleugel te zien, ik was toch de enigste met haar kluisje hier?
Toch niet. Ik stopte met lopen en keek naar de lange gestalte; een jongen met zwarte haren.
Intuïtief wist ik wie het was, mijn hart begon hevig te kloppen en ik beelde me zelfs in hoe het teken op mijn rug begon te branden.
Ik draaide me om, dan had ik mijn biologie boeken maar niet bij me. Ergens haalde ik liever de woede van Revlon op mijn hals dan nog maar een seconde langer in de ruimte te moeten zijn met de jongen die me zo in de war bracht.
'Je hoeft niet weg te gaan.'
Ik verstarde. 'Ik..'
'Je bent niet echt een sociaal type, hè?' Hij lachte en draaide zich naar me om. 'Misschien moet ik me beter even voorstellen - Ik ben Benjamin Richards, drie maanden geleden ben ik hier naartoe verhuisd.'
Hij had zijn hand uitgestoken. Ik keek hem aan met hele verschillende gevoelens maar schudde hem uiteindelijk toch de hand. 'Christina Moore, ook hier komen wonen drie maanden geleden.'
Ik weet niet waarvan mijn plotselinge moed kwam maar ik besefte me dat als ik ooit het verleden wilde vergeten, ik de toekomst moest omarmen... Of in ieder geval de hand schudden.
Dit was niet de jongen van de brand, waarschijnlijk had ik hem een keer gezien toen ik hier heen kwam, misschien wel op hetzelfde moment als hem. Daar kende ik hem van en mijn paranoïa had zijn verschijning omgezet in iets gruwelijks.
Maar dat liet ik nu achter me.
Hij verdiende een eerlijke kans.
En ik ook.
'Aangenaam kennis te maken,' Zei hij met een glimlach.
Ik glimlachte terug.
Wie weet was dit wel het begin van een nieuwe vriendschap.
-------------------------------------------------------------------------
Ik had vandaag mijn eerste les geschiedenis en meteen was de leraar al te laat.
Kate stond vooraan de deur van het gesloten lokaal en zat bijna te stuiteren. 'Dit word zo geweldig!' Siste ze me toe.
Ik liep door de massa opgetogen meisjes heen om me bij Kate te voegen. 'Wat wordt geweldig?'
'Deze les natuurlijk!'
'Geschiedenis is leuk?'
Ik bedoel - ja, ik had het altijd een geweldig vak gevonden maar ik weet nog hoe mijn medeklasgenoten hadden gereageerd - alles behalve enthousiast zoals de rest hier.
'Nee, natuurlijk niet.' Zei Kate oogrollend. 'Maar de leraar des te meer!'
En toen begreep ik het, want daar kwam hij aanlopen.
Hij zag er jong en klassiek uit met zijn lange, blonde haren en ijsblauwe ogen. Hij had een slank postuur en droeg het maatpak van de school, alleen zonder de blazer en zo nonchalant dat zelfs mijn hart een hartslag over sloeg.
'Dat,' Fluisterde Kate met haar lippen dichtbij mij oor. 'Is meneer Diablo, waar ik het eerder over had.'
Daar ging een belletje rinken. 'Die van de club waar jij lid van bent?'
'Goedemiddag, leerlingen.' Begroette meneer Diablo ons beleefd. Hij had een oude, leren tas en jas over zijn arm hangen en onder de andere arm had hij twee ouduitziende boeken tegen zijn lichaam geklemd.
Hij was geweldig, als in echt gewoon volmaakt. Ik begreep dat ze zich verheugden op de les.
Dat deed ik nu zelf tenslotte ook en dit keer niet meer alleen om het vak zelf.
Bedoel me niet verkeerd - ik was nu niet meteen stapel op mijn leraar.
Nee, het had daar helemaal niets mee te maken.
Het had te maken met fascinatie, zoals hij leek op historisch karakter uit een van mijn favoriete historische romans.
'Goedemiddag, meneer.' Zei Kate liefjes. 'Dit is onze nieuwe leerling, Christina Moore.'
Ze duwde me naar voren en ik liep rood aan door de aandacht die er door op me gevestigd werd. 'Goedemiddag.'
Meneer Diablo maakte het klaslokaal open en legde zijn boeken en kleding op het bureau. 'Welkom in mijn klas, Miss Moore.'
Kate trok me mee naar het tafeltje dat tegen zijn bureau rustte. Alle andere leerlingen probeerden haar voor te zijn.
Wat gênant, dacht ik. Vechten om een leraar nota bene.
Maar goed, het was beter dat ze vochten op iemand zo menselijk als Meneer Diablo, dan om de demonische Revlon.
Meneer Diablo zuchtte en stak een sigaret op.
In het lokaal!
Misschien zou ik moeten afknappen op hem omdat hij rookte of zo maar het maakte hèm in in iedergeval nog cooler.
Meneer Diablo sloeg zijn boek open en bladerde er door heen.
En de les begon.
Meneer Diablo les zien geven was fascinerend.
Zijn verschillende stemhoogtes op het moment dat hij een spannend verhaal aan het vertellen was, de manier waarop zijn ogen afdwaalden bij sommige onderwerpen alsof hij het zelf ooit beleefd had en er aan terugdacht... De feitjes, van die feitjes waarvan je gewoon zeker weet dat ze niet in het leerboek staan...
Iedereen luisterde geboeid toe, op het puntje van hun stoel luisterden ze naar Diablo terwijl hij vertelde over het interbellum, wat ik normaal gesproken een saai onderwerp vond.
Het interbellum werd nieuw leven in geblazen en toen de les afgelopen was, stond ik bijna te stuiteren van enthousiasme.
Wat was meneer Diablo cool, dacht ik opgetogen.
'Zei het je,' Zei Kate met een glimlach toen ze me zijdelings aan keek en zag grijnzen.
'En geen enkel woord was gelogen.' Beadem ik.
Na die les ruimen we onze spullen snel op voor de pauze en pas dan kijk ik op mijn gemak het lokaal rond.
En dan zie ik hem.
De hele klas bestond uit meisjes op één jongen na.
Simon Grey zat helemaal achteraan in de klas. Met dezelfde verveelde uitdrukking als altijd.
Woede laait in me op en even herinner ik me weer hoe ik me zo verheugd had op hem een uitbrander te geven.
Maar daar was geen tijd voor, want Kate trok me mee en nam me apart. 'Christina, het is nu officieel - ik heb met zielsmaatje gevonden.' Ze glimlachte enthousiast. 'Om het te vieren geef ik zaterdag een feest. Mijn huis. Ik sms je de informatie nog door, oké?'
Ik knikte met een glimlach op mijn gezicht. Zielsmaatje, ja, daar leek het wel op.
Ik kon niet stoppen met grijnzen. 'Ik ben er bij.'
