de ravenvrouw

valentijn

Geschrokken laat ik mijn kopje vallen en ik voel hoe mijn ogen groot worden. Ik mompel een soort van sorry naar Hagrid terwijl ik de scherven van het kopje opruim. Terwijl Droebel allemaal dingen verteld wordt er voor de vierde keer deze avond op de deur geklopt. Omdat Hagrid nog steeds in discussie is besluit ik maar open te doen. Helaas staat één van de vroegere zwadderaars die ik haat voor de deur: Lucius Malfidus. 'Zo Yasmien, ik heb nooit geweten dat je zo armmoedig bent dat je in z'on vreselijke eeehh, nou ja, soort van huis woont.' Woedend kijk ik hem aan. Ten eerste woon ik hier niet maar Hagrid en ten tweede ben ik helemaal niet armmoedig en dit huis ook niet!' Hij lacht hatelijk. 'Maar goed, ik kwam hier niet voor jou maar voor Perkamentus. Ze zeiden dat hij hier zou zijn.' 'Dat klopt' zegt Perkamentus die blijkbaar ons gesprek heeft gevolgd. Lucius duwt me aan de kant en loopt naar binnen. Hij haalt een brief uit zijn jaszak en er verschijnt een vreemde soort glimlach op zijn gezicht die me niet bevalt. 'gezien de omstandigheden heb ik even met het ministerie van toverkunst gepraat en ze vinden dat je langzaam te oud wordt om schoolhoofd te zijn. Alle handtekeningen staan er op.' Ik, Droebel en Hagrid kijken Lucius met open mond aan. Perkamentus wordt geschorst! Ik voel dat ik me in moet houden om Lucius geen klap te verkopen. Hij overhandigt Perkamentus de brief en loopt dan... richting de plaats waar Harry en Ron onder de onzichtbaarheids mantel staan! Ik herhaal smekend in mijn hoofd dat hij niet tegen ze opbotst en gelukkig gebeurt dat ook niet. 'Want zeg nou zelf, het zou toch een vreselijk verlies zijn als alle kinderen van dreuzels het niet overleven...' zegt Lucius, maar ik zie aan zijn gezicht dat hij het niet meent. 'Als de leden van het ministerie willen dat ik weg ga, ben ik daar toe bereid' zegt Perkamentus en hij loopt richting mij en Lucius. 'Hoe dan ook, Zweinstein zal altijd hulp bieden aan degene die hulp nodig hebben of er om vragen.' Dan kijkt hij naar iets achter mij en ik weet ook al naar wie. Harry en Ron. Hagrid en ik kijken elkaar zenuwachtig aan, maar gelukkig hebben Lucius en Droebel niks door. Perkamentus loopt naar buiten samen met Lucius. 'Kom Hagrid' zegt droebel. Hagrid schraapt zijn keel en zegt: 'als je iets speciaals zoekt, hoef je alleen maar de spinnen te volgen. Dan kom je er wel.' Droebel kijkt mij vragend aan, maar ik haal mijn schouders op, want ik heb echt geen idee waar hij het over heeft. 'O ja, Zou jij Muil willen verzorgen Yasmien? Ik kan hem hier niet alleen laten.' Ik knik, aai muil even over zijn kop en loop dan ook naar buiten. Harry en Ron vinden de weg zelf wel terug, want het zou te veel opvallen als ik op ze zou wachten.

Een week later:

Vandaag is het valentijn en ik ben op een of andere manier best zenuwachtig. Gladianus heeft de liefde duidelijk in zijn hoofd zitten, want hij heeft overal op de gangen een soort kabouters neergezet die aan iedereen liefdes brieven uitdelen. Ik ging bijna over mijn nek. Ook de grote zaal is helemaal versierd met harten die door de lucht zweven en engeltjes die liefdes pijlen naar iedereen schieten. Gelukkig kunnen ze niet mikken. Die ochtend aan het ontbijt ging alles redelijk normaal, hoewel Severus me steeds zenuwachtige blikken geeft die ik niet begrijp. Opeens staat Gladianus op en loopt naar voren, alsof hij tot nieuw schoolhoofd is uitgeroepen ofzo. (Gelukkig is dat niet zo). 'Ik hoop dat iedereen door mijn engeltjes en elfen een goede valentijn heeft gevonden. En ik ook, al weet ze dat nog niet want ik ga het haar nu vragen.' Dan loopt hij richting de plaats waar ik zit en zegt: 'Yasmien, wil jij mijn valentijn zijn?' Dan gebeurt er van alles tegelijk. Ik laat van schrik mijn mes en vork vallen, Severus (die op dat moment aan het drinken was) spuugt zijn pompoensap uit over de tafel net als een soort fontein, Minerva stikt bijna in haar eten waardoor ik haar hard op de rug moet kloppen, alle meisjes in de zaal maken zwijmelende geluiden en alle jongens, vooral Harry en Ron, kijken ons met grote ogen aan. Gladianus staat nog steeds te grijnzen. Dan voel ik een vreemde soort woede in me opkomen en ik kan me niet beheersen. Ik sta op en sla hem keihard in zijn gezicht. Vanuit de hele zaal klinken geschrokken kreetjes en Gladianus grijpt pijnlijk naar zijn wang terwijl hij me angstig aan kijkt. Woedend draai ik me om en ren de zaal uit. Ik zie nog net dat Severus opstaat en me achter na gaat. 'Yasmien, wacht!' Even twijfel ik maar dan blijf ik toch maar staan. 'Wow, dat had ik niet verwacht' zegt hij grinnikend. Ik rol voor de grap met mijn ogen. 'Hij verdiende het, die gladjanus' zeg ik bijna grommend. Dan begint Severus opeens ongemakkelijk heen en weer te schuiven. 'Zeg Yasmien, eeeh... ik wil je eigenlijk iets vragen. Maar ik snap het als je het niet meer wilt na wat er net gebeurd is.' Vragend kijk ik hem aan. Dan haalt hij een roos achter zijn rug vandaan en geeft hem aan mij. 'Yasmien, eeeh... ik weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen maar... wil jij mijn valentijn zijn?' Ik voel hoe ik begin te blozen en dan vlieg ik hem zowat on de nek. 'Natuurlijk Severus! Heel graag!' Een beetje verbaasd knuffeld hij me terug en zegt: gelukkig, ik was al bang dat...' dan kijkt hij me opeens recht in de ogen aan en ik voel dat ik bijna smelt. Dan komt zijn gezicht opeens dicht bij de mijne en ik heb het gevoel dat ik zowat een hartverzakking krijg. Maar voordat zijn lippen de mijne raken, zie ik twee gele ogen achter zijn rug van een vreemd beest. Ik kijk er recht in en ik wordt opeens duizelig. Dan val ik flauw. Het laatste wat ik nog hoor is de bezorgde stem van Severus...