Gelen Özgürdü. Ağzım açık ona bakıyordum. Adresimi nasıl bulmuştu? Ben koşarken beni takip edemezdi ya. Aklım allak bullak olmuştu. Onu içeride aldım ve birlikte odama gittik. Odanın kapısını kapattığım an;
-Beni nasıl buldun? Dedim ve gözlerimi gözlerine kilitledim. Bana yaklaştı ve kulağıma;
-Söylediler. Dedi ve surat ifadesinden taviz vermeden geri çekildi.Ona karşı merakım daha da artmıştı.Beynimde cevabını bekleyen bir sürü sordu vardı ve onlardan birini daha sordum;
-Neden buradasın? Dedim ama beni dinliyor gibi gözükmüyordu. Sürekli tülü hafiften kenara çekip dışarıya bakıyordu. Bu kızın hareketlerine ciddi anlamda anlam veremiyordum.Beni sinirlendirmeye başlamıştı.Sakin kalmaya çalışıyordum. Bir kaç dakika sessizlikten sonra sessizliğimizi düşen vazo bozdu.
Korkmaya başladım. "Ne oluyor?"dercesine Özgür'e baktım. Kalbimin atışları tüm odada yankılanıyordu. Oda benim gibi korkmuşa benziyordu. Bir süre ikimizde vazoya baktık daha sonrada birbirimize. Anlayamıyordum.
Sadece neler olduğunu tüm ayrıntılarıyla öğrenmek istiyordum. Hala vazoya bakarken arkamda bir rüzgar hissettim. Arkamı döndüğümde pencerenin açılmış olduğunu farkettim. Bağırarak;
-Neler oluyor? Anlat bana. Aklımı kaçırmak üzereyim.Dedim ve vazoyu daha sonrada pencereyi gösterdim. Özgür bana yaklaştı ve;
-Öğrenmek istemezsin. İnan bana. Kendimden emin bir sesle;
-Öğrenmek istiyorum. Dedim. Bir kaç dakika düşündü ve anlatmaya başladı.
-Ben.. ben onları görüyorum.Hemen ekledim;
-Neyi görüyorsun?
-Ruhları. Korkuyorum onlardan. Kaçmak istiyorum ama o günden beridir sürekli benimleler. Gitmiyorlar. Gitmeyecekler de dedi ve ağlamaya başladı.
Yanına gittim ve ona sarıldım. Şaşkındım. Hemde çok. Saçmalıktı bu ama nedense şuan saçma gelmiyordu.Cesaretimi topladım ve;
-Ne zamandır görüyorsun onları?
-Kazadan beri.Ailemle tatilden dönüyorduk.Dedi ve hıçkırıklarına engel olamadı.Gözlerinden yaşlar süzülmeye devam etti ama yine de anlatmaya devam etti.
-Sonra yağmur yağmaya başladı. Babam.. babam arabanın kontrolünü kaybetti ve arabamız takla attı. Annem, babam , kardeşim hepsi öldü.Tekrardan aynı kelimeyi tekrar etti. ÖLDÜ. Aslında bende. Dedi ve sustu. Anlamamıştım.
-Nasıl sende?Dedim.
-Kalbim durmuştu ama kalp masajıyla beni geri hayata döndürdüler. Keşke yapmasalardı. O günden beridir görüyorum.Ciddi anlamda şaşkındım. Gözyaşlarını sildi ve;
-Benim gitmem gerekiyor. Dedi ve gitti. Bense kırılan vazoyu topladım ve saate baktım 20:00 idi. Yatağıma uzandım. Aklımdan çıkmıyordu. Saatlerce bu konuyu düşündüm. Sonra leptopumu aldım ve araştırdım. Bu konu hakkında sadece uydurulmuş efsaneler çıkıyordu. Leptopumu kapattım ve uyumaya karar verdim. Ama uyuyamıyordum. Birşeyin bana baktığını hisseder gibi oldum. Oraya baktığımda çığlıklar atarak odadan çıktım.
BÖLÜM SONU
Merhaba arkadaşlar. Hikaye hakkındaki düşüncelerinizi yazmayı unutmayın. Sizi seviyorum. By by
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SESSİZ RUHLAR
Teen FictionRuhumu özgür bırakmak için çok çabaladım belkide. Adımlarımı atarken ılık rüzgarı hissetmek ve kalbimin güm güm diye hızla atmasıydı belki de ruhumu arındırmak. Sonsuzluğu hissetmek. İnsanların gereksiz duygularından saçma düşüncelerinden kurtulmak...
