แร้วพวกฉันก็มานั่ง กินข้าวอย่างอร่อยฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาทางเราและมีคนเอามือมาแตะบนบ่า ฉัน
" นี้เธอกล้าดียังไงมาทำติช่าของฉันเสียหน้า" แร้วฉันก็หันไปทางต้นเสียงทันทีเพราะเสียงมันคุ้นหูเหลือเกิน ฉันก็เจอหน้านายเด็กใหม่และยัยหน้าแห้งที่มีเรื่องกับยัยนีวา หน้าจะอยู่ห้อง 3น่ะ
" แล้วมันเรื่องอะไรของนาย" ฉันถามไปอย่างอยากรู้อยากเห่นอันที่จริงก็รู้อยู่แร้วล่ะว่านายเป่นใคร
" ก็ฉันเป่น ประธานโรงเรียนแร้วทำไมฉันจะไม่มีสิทธ์มายุ่งเรื่องนี้ร่ะ" นั้นมันเรื่องของนาย
" แล้วไง"ฉันตอบไปอย่างน่าเบื่อ
" แล้วจะรับผิดชอบยังไงที่ทำติช่าเสียหน้า" ไอ้เพื่อนทั้งสองก็พยายามให้ฉันใจเย็นน่ะแต่มันเก็บไว้ไม่ได้แล้วล่ะ
" เสียหน้าก็ตามหาหน้าสิ" ฉันก็ตอบกวนๆกลับไปแต่สีหน้าของฉัน นิ่งๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"งั้นหรอ งั้นฉันจะทำให้เธอรู้ว่าการเสียหน้ามันเป่นยังไง" แร้วยัยนั้นมันก็ยิม แก้วน้ำแดงขึ้นมาแร้วเทใส่หัวฉัน จนทำให้ทุกคนในโรงอาหารมองมาที่ฉันอย่างตาโต ฉันเริ่มจะทนไม่ไหวแร้วนะ ฉันยิมแก้วน้ำที่เป่นน้ำแดงเช่นกันสาดเข้าไปที่หน้ายัยนั้นเต็มๆ ไอ้ประธานที่เห่นการ
กระทำของฉันอย่างนั้นก็รีบเข้ามาห้าม
" หยุดน่ะคิม มันจะมากไปแร้วน่ะ" ไอ้ไวน์พูด
มากหรอแค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ
" แร้วนายมายุ่งอะไร ถอยไปหน้ารำคาญ!!!!" ฉันตระโกนใส่หมอนั้นอย่างเต็มปาก
" นี่ คิมใจเย็นๆก่อนน่ะ เดี่ยวค่อยๆคุยกันก็ได้" ไอ้เฟมเข้ามาเพื่อที่จะให้ฉันสงบลง แต่ทุกคนก็รู้ว่าเวลาฉันโมโหทีไรไม่มีใครสามารถหยุดฉันได้
" ฉันไม่กงไม่กินมันล่ะ ใครอยากกินก็กินไปเรย!!" ฉันตระโกนบอกเพื่อนๆและรีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที ปล่อยให้ไอ้ประธานบ้านั้นอยู่กับยัยติช่านั้นตามสบายฉันวิ่งมาที่หลังต้นไม้ที่ๆจะทำให้ฉันสงบลงได้
"นี้ แกใจเย็นก่อนน่ะ" ไอ้เฟมเข้ามาคุยกับฉันเพื่อที่จะให้ฉันเย็นลง
" นี้แก อย่าพึ่งไปคุยกับมันเรยถึง แกพูดยังไงก็ไม่เข้าหูมันอยู่ดี" นั้นก็จริงอย่างที่แกพูดนั้นแหละ นีวา
"กรี๊งๆๆๆๆๆ" เสียงกรี๊ง บอกหมดเวลาพักเที่ยง็หมดลง
"แกไปเถอะเดี๋ยวเข้าเรียนสายน่ะ"ไอ้เฟมบอกก่อนจะลุกขึ้นแร้วมาจับมือฉันเพื่อจะให้ฉันตามพวกมันไป
" พวกแกไปก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันคงไม่มีหน้าจะเข้าเรียนหรอก" ฉันบอกพวกนั้นไป ก่อนจะส่งยิ้มให้เล็กๆ เพื่อบอกพวกมันว่า ฉันok
"แกแน่ใจน่ะ คิมว่าจะไม่ไปกับพวกเรา"ยัย นีวาถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"อืม" ฉันตอบมันไปสั้นๆก่อนพวกนั้นจะเดินจากไป แร้วฉันก็มองพวกนั้นจนลับสายตา
"นี้เธอไม่เข้าเรียนรึไง เดี่ยวก็โดนจับส่งห้องปกครองหรอก"ไอ้ ไวน์พูดกับฉันพอดี ตอนที่เพื่อนไม่อยู่
" แร้วมันหนักหัวนายรึไง"ฉันล่ะ รำคาญเสียงหมอนี่จริงๆ
" ก็ไม่หนักตรงไหนหรอกน่ะ แต่เธอต้องเข้าเรียนเดี่ยวนี้"ฉันกำลังจะตอบกลับไปแต่ไม่ทันไอ้ไวน์ลากแขนฉันไปบนอาคาร
" ปล่อยฉัน เดี่ยว.....นี้" ฉันพูดไปแต่ก็ไม่มีท่าทีที่หมอนี้จะปล่อยมือฉันเรย
"ไม่...... คร้าบ" แร้วนายนั้นก็ส่งยิ้มล่ะรื้นมาให้
"ฉันว่าฉันพูดภาษาคนแร้วน่ะเมื่อไรนายจะปล่อยฉันสักทีเนี้ย" ฉันถามเพราะว่าฉันเจ็บแขน
"ก็จนกว่าจะถึงห้องน่ะน่า"แร้วจากนั้นฉันก็ไม่พูดอะไรอีกเรย จนมาถึงห้อง
"อ่ะ ถึงร่ะ เข้าห้องไป" อะไรอีกเนี้ย
"เออๆ รู้หรอกน่า"ฉันก็เดินเข้าห้องไปนั่งกับยัยเฟม
"อ่าว เธอทั้งสองคนน่ะ ครูไม่คิดว่า อชิรจะสอบติดประธานได้ ครูว่าเราน่าจะมาเลือกหัวหน้าห้องใหม่ดีไหม"ครูถาม เออใช่ฉันก็ว่าจะขอครูอยู่น่ะ
"ก็ดีน่ะค่ะ/ครับ" เราสองเรามองหน้ากันเพราะอยู่ดีๆก็พูดพร้อมกันขึ้นมา
"งั้นคราวนี้เดี่ยวครูเลือกเองนะ" ครูพูดแร้ว็มองมาที่คนข้างๆฉันนั้นก็คือ ยัยเฟมนั้นเองยัยเฟมส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เห่นด้วยแต่ครูก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเพราะถ้าครูเลือกแร้วครูก็จะเอาคนนั้นให้ได้ ครูก็มองไปเจอไอ้เรฟที่เป่นเพื่อนกับไอ้ไวน์ที่นั่งข้างๆกันนั้นแหละ
" อ่ะครูได้ คนมาเป็นหัวหน้าและหัวหน้ารองร่ะ"ครูพูดอย่างนั้นทำให้ไอ้ เฟมขนลุกขึ้นมาทันที
"เชิญ วรากานต์ กับ วุฒธิวง เชิญจ้ะ" นั้นไงว่าแร้วต้องเป่นสองคนนี้ ยังไงก็ดีใจด้วยนาจาเพื่อนรัก ฉันส่งยิ้มไปให้ยัยเฟมแต่ยัยนั้นกับส่งสายตาทีไม่พอใจให้ฉันแทน
"เอาล่ะ นักเรียนนี้คือหัวหน้าห้องกับหัวหน้ารองคนใหม่น่ะจ้ะ"แร้วทุกก็ปรบมือ
"👏👏👏👏👏👏👏"
"กรี๊งๆๆๆๆๆๆ" เสียงบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้นทำให้นักเรียนทุกคนต่างดีใจเป่นอย่างมาก
"อ่ะ นักเรียนกลับบ้านได้จ๊ะ"ครูบอกนักเรียนให้กลับบ้านฉันก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าอย่างเร็วที่สุดเท่าทีจะทำได้เพราะจำได้ว่าวันนี้แม่จะมารับฉันที่โรงเรียน
"จะกลับบ้านแร้วหรอคิม"ยัยนิวาทามฉัน
"อ่อ อืมแม่คงรอนานแร้วร่ะ"ฉันตอบยัยนิวา
กลับไป
"งั้นฉันไปก่อนน่ะ"ฉันบอกพวกเพื่อนๆฉันอีกครั้งก่อนจะเดินตรงไปที่บันไดอย่างรวดเร็วและฉันก็ไปสดุดขาตัวเองเข้า
"กรี้ดๆๆๆๆๆ"ฉันกรี้ดออกมาเพราะความกลัวแต่มันไม่เห่นเจ็บเรยนิ พอฉันลืมตาขึ้นก็พบว่าฉันอยู่บนร่างของใครบ้างคน ฉันมองไปที่หน้าคนนั้นเพราะอยากจะขอบคุนที่มาช่วยฉันไว้ ฉันมองไปก็พบว่าเป่นไอ้ไวน์บ้านอนอยู่ใต้ล่างของฉันแร้วฉันก็นอนทับร่างของหมอนั้นอยู่
"นี้นายจะมาลวนลามฉันหรอ"อันที่จริงก็รู้น่ะว่ามาช่วยแต่พูดดีกับหมอนี้ไม่เป่นจริงๆ
"อ่าวๆนี้คนอุตส่าห์มาช่วยยังจะมาว่ากันอีก" ไอ้ไวน์มันพูด
"ก็เอ่อ......ขอบใจล่ะกัน"
"ก็แค่เนี้ย!" T~T
"งั้นฉันไปน่ะรีบ" แล้วฉันก็ออกจากตรงนั้นมาได้สักที😧
🎵อยากจะบอกว่ว รัก ฉันรักเทอ อยากบอกให้รู้ให้เข้าใจ🎵
ใครโทรมากันน่ะพอฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป่นเบอร์ของแม่ฉันนั้นเอง
"สวัสดีค่ะแม่หนูกำลังไปรอแปปหนึ่งน่ะค่ะ"ฉันตอบแม่กลับไป
"คิมจ้ะ แม่ต้องขอโทดด้วยน่ะพอดีแม่มีประชุม
ด่วนน่ะจ้ะคงจะไปรับคิมไม่ได้น่ะจ้ะกลับเองได้ไหม"เป่นแบบนี้อีกแร้วหรอ
"อ่อ ไม่เป่นไรค่ะแม่เดี่ยวคิมกลับเองได้ค่ะแม่ไม่ต้องเป่นห่วงน่ะค่ะ" ฉันตอบแม่อย่างนั้นแต่ในใจก็โกดน่ะจะไม่ให้โกดได้ไงกันก็นี้มันตั้ง6โมงเย็นแร้วรถสายมันก็หมดแร้วด้วย
"นี้เธอไม่กลับบ้านหรอ"เสียงไอ้ไวน์แน่เรย
"จะให้ฉันลอยกลับรึไง"
"ก็ถ้าเธอทำได้ก็ทำสิ คนอุตส่าห์เป่นห่วงเรยจะให้กลับบ้านด้วยแท้ๆยังจะมาปากเสียใส่อีก" ใครขอนายกันย่ะ
"ใครปากเสียนายด่าฉันหรอ"คุยกับหมอนี้ที่ไรประสาทสัมผัสธ์ของฉันต้องแตกสะลายทุกที
"แร้วตกลงเธอจะกลับด้วยไหม"หมอนั้นย้ำอีกครั้ง
"ไม่ล่ะ นายกลับไปเถอะเดี่ยวฉันรอยกับเองได้"
ก็น่ะ ถ้าฉันลอยเป่น ฉันตอบไปแค่นั้นเละหมอนั้นก็ลากฉันขึ้นรถทันที
"นี้นายฉันบอกว่าฉันกลับเองได้ไง"
"แต่แม่เธอโทรมาบอกฉันว่าให้ไปส่งเธอ"
"อะไรน่ะ!!!แม่ฉันไปรู้จักนายตั้งแต่เมื่อไร"
"ความลับคร้าบบผม^_^"สายตาแบบนี้หมายความว่าไง
ณ บ้านฉันเอง
"นี้เธอ ติดใจฉันมากรึไงจะลงได้ยังครับ"ตอนนี้ถึงบ้านฉันร่ะ แปลกใจมากที่หมอนี้รู้จักบ้านฉันได้ไงแต่ก็ไม่อยากจะถามหรอกน่ะ
"ป่าว!แค่แปลกใจอะไรนิดหน่อย"
"แล้วอะไรร่ะคุน แก้มป่อง"หมอนั้นมองมาที่ฉันและเอาหน้ามองมาที่ฉันเลื่อยๆจนห่างกันแค่ นิดเดี่ยว
"มะ...ไม่เป่นไรฉันไม่อยากรู้แล้ว"ฉันรีบเอาหน้าหนีออกจากตรงนั้นและลงรถทันที
"ฝรรดีคร้าบคุนแก้มป่อง"จุ้บ!กรี้ดหมอนั้นหอมแก้มฉ้านและหมอนั้นก็รีบขับรถออกไปทันที
"ไอ้บ้า!!!ฉันเกลียดนาย"ฉันจะนอนหลับไหมเนี้ย
