อะ แฮ่ม สวัสดีครับ มาอยู่กับผมสุดหล่ออีกครั้ง
(หลงตัวเองเป้นบ้า) ครับๆๆ เอาเรื่องอื่นไว้ก่อนตอนนี้ผมไม่เห่น คิมเป่นเดือนแร้วน่ะหายไปไหนของเขา หรือว่า... ผมย้อนกลับไปคิดคำที่เธอพูดตอนนั้น ฉันจะไม่มาให้นายเห่นหน้าอีก ผมรีบสาวเท้ายาวๆของผมไปที่ห้องเรียนแร้วไปถามเพื่อนของเธอ
"นี้ๆ นิวา" ผมเข้าไปทักนิวาที่เห่นเธอนั่งอ่านหนังสืออยู่ โคตรเด็กเรียนบอกตรง
"มีอะไร จะถามเรื่องยัยคิมหรอ ไม่บอกหรอก"อ่าวรู้ทัน แทบปากร้ายอีก
"อ่าว ทำไมไม่บอกร่ะ" ผมถามเธอ ทำไมร่ะ
"ก็นายเอง ไม่ใช่หรอที่ทำให้เธอเสียใจจนเธอต้องหนีไปจากพวกเราอย่างนี้น่ะ!!" หน้ากลัวว่ะ
เพื่อนของคิมอีกคนชื่อไรว่ะ เดี่ยวนึกก่อนแปป ( สมองเสื่อมสับพัน) อ่อๆ ชื่อเฟม แต่ทำไมหน้ากลัวจังว่ะ แต่ก็จิงอย่างที่เธอพูดนั้ยเระ ผมเองที่ทำให้เธอต้องเสียใจมาโดยตลอด
"อ่าว เป่นไร ใบ้แดกเรยหรอ" ปากดีใช้ได้ นิวา
"ปะ..ป่าวแค่สงสัย แร้วเธอรู้ไหมว่าคิมไปไหน"
"ไม่บอก..บอกให้โง่!!" เก่งดีไปนัดกันพูดตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย โคตรพร้อม( ยังมีหน้ามาเร่นอีก)
"อยากรู้ ก็สืบเองดิ้ เก่งนักไม่ใช่รึไง" เฟม อ่าว กรรมตกมาลงที่ผมอีกจนได้
"นี้ ไวน์ค่ะ พิมอยากอยู่ใกล้ๆไวน์จังเรยค่ะ" ยัยนี้ น่ารังเกลียด มายุ่งกับผู้ชายแบบหน้าด้านๆ
"นั้นไง ไม่ต้องไปถามถึงคิมหรอกนายก็มีคนของนายอยู่ แร้วไม่ใช่รึไง" เฟม นี้ปากมอ ชิบหายไอรับไม่ได้
"ชะนีตัวนี้เนี้ยน่ะ หน้าด้านจิงฉันไม่เอามาเป่นแฟนหรอก คนอย่างฉันต้องคิมคนเดียวเท่านั้น"
อ่าว ปากผมลั่นว่าชะนี ออกไปยัยนั้นถึงกับปรี้ดแตก โทดทีผมเป่นพวกพูดไม่คิด( ด่าแรงโคตร)
" ไวน์ทำไมพูดกับพิมอย่างนี้ระครับ" เธอยังไม่หยุดอีก..ผมเบื่อ
"โอ้ย!หนีไปหวานกันไกลๆหน่อย ฉันรังเกลียด"
โอ้!พระเจ้า นี้ปากรึแม่คูน
"เอ้ย ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะเว้ย ออกไปดิ เกะกะ" ผมพยัก เธอออกไปห่างๆจากตัวผม น่าลำคานเป่นบ้าไม่ยอมออกไปห่างผมสักที
" เออ แร้วแต่ร่ะว่ะ ความคิดใครความคิดมัน" ใครอีกว่ะเนี้ย จู่ๆก็มีเสียงแสกขึ้นมาผมหันไปยังต้นทางเสียง ไอ้ฟิวส์เดินเข้ามาใกล้ผมแร้วพยักผมออก เอิ่ม..นี้กูเพื่อนมึงป่ะว่ะ
"นิวาครับ วันนี้คุนต้องไปติวหนังสือให้ผมที่ห้องสมุดน่ะครับ" ดูๆ ดูมันพูดกับเพื่อนมันนี้พูดหมาๆใส่ แร้วดูมันไปพูดกับแฟนมัน โอ้ย!เห่นแร้วคิดถึงคิม เป่นบ้า
"ไปดีกว่า ไม่อยากเห่นคนจีบกัน เดี่ยวจะอดไม่ไหว" เฟมพูดขึ้น แร้วก็เดินออกจากห้องไปให้ผมทายต้องไปหาไอ้เรฟที่ห้องสภาชัว(รู้ดีนักน่ะเรื่องของคนอื่นเนี้ย)
ผมก็ไปบ้างดีกว่า ผมยิมโทรศัพท์ขึ้นมาแร้วโทรไปหา คนรับใช้ประจำตัวทันที
"เอ้ย! ตามที่อยู่ของคิมให้ฉันสิ คิดถึงจะบ้าตายอยู่แร้วเนี้ย" ผมบอกแบบเสียงดุเล็กๆ ผมเป่นคนขี้เล่นไม่ค่อยชอบติดกับอะไรเท่าไรหรอก
"ครับๆๆ" เขาคงรู้อยู่หรอกว่าคิมที่ผมหมายถึงเป่นใคร เพราะผมใช้เขาเรื่องนี้บ่อย ฮ่าๆ (เอิ่ม..... พระเอกเราเป่นบ้ารึป่าว เดี่ยวดีเดี่ยวร้าย) ทำไหมผมต้องไปตระคอกใส่เธอน่ะหรอครับ ก็เพราะว่าผมไม่ค่อยอยากให้ใครยุ่งเรื่องของผมมากนัก ผมเป่นอย่างนี้ตลอดผม พยายามจะไม่ใส่อารมณ์แร้วน่ะแต่มันติดเป่นนิสัยจนชิน(เขาไม่เรียกว่านิสัยแร้วเขาเรียกว่าสันดาน) ถ้าผมไม่ไปเอาคัวเธอกลับมา ผมคงไม่มีคู่บัดดี้แน่ เพราะผมอยากคู่กับเธอแค่คนเดี่ยวเท่านั้น คนอื่นผมไม่เอาหรอกไม่สนอ่ะ
ตื้ด! ตื้ด! ตื้ด!
อ่ะ โทรศัพท์ผมสั่นสงสัยได้เรื่องแร้วร่ะเธอหนีฉันไม่พ้นหรอก คิมจ๋า
"ว่าไง แร้วเรื่องไรมาบ้าง"
"คือ..คุนคิมเขาไปอยู่ที่ลอนดอนน่ะครับ"
"ได้..งั้นรู้ใช่ไหมว่าต้องทำอะไรต่อ" ผมไว้ใจคนรับใช้ส่วนตัวคนนี้มากเรียกว่าคนรู้ใจเรยดีกว่า เขารู้ทุกอย่างที่ผมเป่นแระรู้ว่าผมต้องการอะไร
"ครับ" หึ!ผมหัวเราะในลำคอ แร้วก็ตัดสายทิ้งไป เธอหนีจากผมไม่ได้หรอกเพราะถึงจะหนีผมไปไกลขนาดไหนผมก็ต้องตามตัวเจออยู่ดี ตอนนี้ผมไม่คิดเหี้ยไรร่ะ คิดอย่างเดี่ยวจะง้อเธอยังไง งานนี้ผมต้องตายแน่ๆ เพราะดูท่าเธอแร้วคงโกดทำมากถึงขั้นต้องหนีไปไกลขนาดนั้น
ไว้ เจอ กัน น่ะ จ้ะ ที่ ร้ากกกก
