นายประธานหน้าหวานมัดหัวใจยัยแก้มป่อง

ไม่คิดว่าจะรักนายได้ลง

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนิวา เป่นเพื่อนยัยคิมมันมารับบทแทนมันสักตอนแร้วกันน่ะค่ะ
"คิม"
"หือ"
"แกเอาของที่ฉันให้ไปคืนพี่เขายัง"
"คะ...คืน เฮ้ย! ยังๆ ฉันลืมเอาไปคืนทำไงดีว่ะนิวา"
ฉันว่าแร้วเชียวว่ายัยคิมจะต้องลืมแน่นอน
"นิวา...พี่เขาจะจับได้ไหมว่ะ แกช่วยฉันคิดหน่อยดิขอร้องร่ะ" ยัยคิมก็ส่งสายตาหวานๆของมันมาให้ โอ้ย!ร่ะอยากจะบ้าตาย
"ไม่เป่นไรเดี่ยวฉันจะเอาไปให้เอง" ฉันตอบมันทำเอายัยคิมตาโตเท่าไข่ห่านเรยร่ะ แน่ร่ะพี่ที่เราหมายถึงทั้งโหดทั้งอะไรน่ากลัวจะตาย
"แกบ้าป่ะเนี้ยพี่เค้าไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันกับเราน่ะแกจะเอาไปให้ยังไง" โอ้ย!ร่ะอันที่มันตลกใจก็นึกว่าเรื่องอะไรมันไม่คิดที่จะห่วงเพื่อนมันจริงๆสิน่ะ
"ก็ขี่รถไปไงวันวันหยุดอ่ะ"
"อ่อ หรองั้นฝากด้วยร่ะกัน" หึ่ม!ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนฉ้าน
"อืม"
"แร้วนี้กี่โมงร่ะเนี้ย"ยัย เฟมถามในขนาดที่มันนั่งเงียบไปนาน
"ทำไม 12:54" คิมตอบ
"ตายร่ะ นัดกับเรฟเดี่ยวมาน่ะ บ้ายบาย"แร้วยัย เฟมก็รีบออกไปทันที
"นี้นิวา "ยัยเฟม
"ว่า"
"คือ ฉันอยากให้แกไปหาฟิวส์ให้ฉันหน่อยแร้วถามว่าเรฟออกมาจากห้องเรียนยัง"
"อืม ได้ดิ"
"เอ้ย!บ้าป่ะค่ะตอบรับแบบไม่คิดเรยเนี้ยนะ" ยัยคิม
"แร้วจะให้คิดไรร่ะ"ฉันตอบกลับ
"คนอย่างแกเนี้ยมันกวนตีนเงียบจริงๆ"ยัยคิม
"แร้ว"
"ไม่มีไร ชั่งแกเถอะ อย่าไปหลงรักไอ้ฟิวส์มันก็แร้วกัน" ยัยเฟม
"ไรสาระ เรื่องพวกนั้นฉันไม่เข้าไปยุ่งหรอก" ฉันตอบจริงๆน่ะฉันไม่ชอบหรอกไอ้เรื่องความรักเนี้ย
"เดี่ยว ก็รู้" ยัยคิมพูดท้าย ฉันก็เดินออกจากห้องแร้วตรงไปที่ห้องเรียนทันที แร้วฉันก็ไปเจอฟิวส์เข้าพอดีในห้องไม่มีใครอยู่เรยแม้แต่คนเดียว
"ฟิวส์" ฉันถามแบบหน้าเรียบ
" หือ" เขาตอบฉันแบบสดใส แต่ฉันกลับหน้านิ่งใส่
"คือ ยัยเฟมมันฝากมาถามว่าเรฟออกไปยัง"
"อ่อ ไอ้เรฟมันออกไปนานแร้วร่ะ"ฟิวส์ตอบ แร้วฉันก็เดินจากมาแต่.
หมับ!
"อย่ามาจับแขนฉันน่ะ"ฉันรีบ สบัดออก
"ขอโทด ครับ ...คือผมอยากให้คุนช่วยติวหนังสือให้หน่อยได้ไหมครับ"เขา ทำตาหวานแต่มันไม่ได้ผลสำหรับฉันหรอก
"คงจะเล่นแต่ กีฬาน่ะสิท่า!" ฉันพูดขึ้นเสียงเล็กน้อย
"รู้ได้ไงครับ"เขาทำหน้า งง คนอย่างฉันเนี้ยน่ะจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกนาย
"ไม่รู้เดาเอา" ฉันตอบกับ
"ตกลงจะสอนหนังสือให้ผมได้ไหมครับ"เขาถามฉันอีกครั้ง
"ไม่"
"ทำไมร่ะ ผมสอนง่ายน่ะอธิบายแปปเดี่ยวก็เข้าใจร่ะ"
"คนน่ะ ไม่ใช่ .... ที่จะเข้าใจอะไรง่ายๆ"
"สอนเถอะน่ะ ผมไม่ค่อยชอบเรยที่คะแนนตกขนาดนี้"แร้วเขาก็ชูใบคะแนนให้ฉันดูมันห่างจากฉันแค่สองคะแนน ถามตรงว่านี้คือคะแนนตกฉันได้ 95 ส่วนเขาได้ 92
"นี้ นายจะบ้าป่ะ เนี้ยน่ะที่เขาว่าคะแนนตกได้คะแนนเท่านี้ก็ดีเท่าไรร่ะจะเอาอะไรกับมันอีก"
อ่าว เวรร่ะ องค์ฉันลงประจำฉันก็เป่นคนเงียบๆน่ะ แต่พอได้ขึ้นแร้วมันลงไม่ค่อยได้
" ผมรู้ครับว่าคะแนนมันดีแร้ว แต่มันก็น้อยกว่าคุนนิครับ"มันก็จิง แต่มันห่างกันไม่กี่คะแนนเองน่ะ
"นาๆๆ สอนผมเถอะ เจอกันที่ห้องสมุดน่ะครับ"
ฉันยังไม่ได้รับปากเขาก็เดินจากไป จากนั้นฉันก็เดินไปที่สวนเพื่อที่จะทำให้ร่างกายสงับลงเพราะฉันไม่ชอบที่ตัวเอง โมโหอย่างนี้ พอเย็นได้สักพักฉันก็เดินกลับห้อง
"เอิ่ม......นี้คุนเธอค่ะยัยเฟมแค่ให้ไปบอกเรฟที่ห้องเรียนคุนก็ไปซะนานเรยน่ะคะ"พอเปิดประเข้ามาในห้องยัย คิมบอกแขวะฉันทันที
"แร้วไง"ฉันตอบแบบเรียบเฉย
"เอิ่ม...นี้แกไม่คิดที่จะยิ้มหน่อยหรอตั้งแต่แกเลิกกับอะ.."ก่อนที่มันจะพูดถึงอดีตฉันก็สวนขึ้นทันที
"อย่าพูดถึงมันอีก"ยัยคิมก็รีบปิดปากมันทันที เพราะฉันส่งสายตาอาฆาตไปให้มัน เป่นแบบนี้อีกแร้วพอจะเย็นก็เย็นไม่ได้สักที
"ฉันไปนอนก่อนน่ะพรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า"ฉันพูดทิ้งท้ายแร้วเดินไปที่เตียงตัวเอง
ณ.หลังเลิกเรียน
เร็วป่ะร่ะ ฉันก็คิดมาทั้งคาบว่าจะไปดีไหมไอ้ห้องสมุดเนี้ย ฉันไม่ไปดีกว่าไรสาระแต่มันก็ไม่เป่นไปตามที่คิด
"จ้ะ..เอ๋"ฉันไม่ตลกแระไม่ตกใจอะไรทั้งสินทำให้คนที่มาทักฉันถึงกลับต้องถอยหลังเรยที่เดียว
"ขอโทดครับ อยากเห็นคุนยิ้มบ้างเห่นหน้าบึ้งตลอดเรย"
"เรื่องของใคร"ฉันตอบไปอย่างหน้านิ่งเหมือนไม่สะท้กสะท้านอะไรทั้งนั้น
"ไปได้ยังครับ"
"ไปไหน"
"ก็ห้องสมุดไงครับ อย่าลืมสิครับวันนี้คุนมีติวหนังสือให้ผมน่ะ"ฉันกำลังจะพูดแต่ไม่ทันฟิวส์ลากฉันไปที่ห้องสมุด เขาพาฉันเดินมานั่งที่โต๊ะแร้วให้ฉันเริ่มติวหนังสือให้
"เริ่มจากวิชา คนิตก่อนน่ะครับ"เขาเอาหนังสือออกมาแรัวเปิดหน้าที่เขาจะให้ฉันติวให้
"เอิ่ม....คือผมไม่เข้าใจไอ้ Qryยกกำลังสองอะไรพวกนี้น่ะครับ"เขาถามฉัน
"คือ Qryก็จะเป่นตัวกำกับแร้วนำ2มาหาคำตอบแร้วก็ลองเอาคำตอบที่ได้มาตรวจคำตอบอีกที"ฉันไม่รู้น่ะว่าจะถูกไหมเพราะไม่ค่อยถนัดวิชานี้เท่าไร
หลังจากนั้นฉันก็อธิบายให้เขาพอเข้าใจแร้วลองตั้งโจย์ให้เขาทำเขาก็ทำได้ดี ไม่รู้จะให้ฉันติวให้ทำไม
" นายผิดอยู่สองสามข้อแต่ก็ถือว่านายทำได้ดีเรยร่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้ค่อยมาต่อวิชาอื่นน่ะ"ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้แร้วมุ่งหน้าไปยังหอของฉัน ฉันเดินเร่นไปเรื่อยๆรู้สึกถึงลมที่พัดมาโดนหน้าแร้วรู้สึกดีจัง
ณ.หอพัก
"ไง!ได้ยินว่ามีลูกศิษย์ด้วยหรอ"ยัยคิม
"ลูกศิษย์อะไร"ฉันทำหน้า งง
"ก็ฟิวส์ไง มีแต่คนพูดกันว่าฟิวส์เป่นลูกศิษย์แก"หรอ แต่ฉันไม่ใส่ใจเรื่องพวกนั้นหรอก
"แร้ว"ฉันขอจบตรงที่แร้วเนี้ยร่ะ
(เย็นชาจังน่ะย่ะ:คิม)
"เออๆๆ ไม่พูดด้วยก็ได้ว่ะ"ยัยเฟม
ฉันก็เดินไปที่เตียงนอนแร้วล้มตัวลงนอนทันทีเหนื่อยโคตร
กริ้งๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุก
ฉันตื่นตั้งนานแร้วร่ะ นอนไม่หลับเรยแหะ
ฉันจัดเตรียมหนังสือแร้วมุ่งหน้าไปที่ห้องเรียน
ตอนนี้เวลา ตี 5 ครึ่ง
ฉันเป่นบ้ารึไงเนี้ยมาโรงเรียนแต่เช้าค่ำ
ฉันไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องเพราะมีใครคนหนึ่งยืนอยู่
"อ่าว ใครอ่ะ"ฉันถาม เขาหันหน้ามามองฉัน
"นึกว่าใคร ยัยเด็กเนิร์ดนี้เอง"ยัย ลี่ลี่
"ฉันชื่อว่า นิวา ไม่ใช่เด็กเนิร์ดกรุณาจำใส่สมองคุนด้วยค่ะ"ฉันพูดกลับทำให้หล่อนยืนหันหน้ามาหาฉันทันที
"อ่อ ลืมเธอไม่มีสมอง"ฉันพูไปอีกครั้ง ทำให้หล่อนถึงกับอ้างปากค้างทันที โทดทีน่ะพอดีฉันด่าคนไม่ค่อยเก่ง
"นี้ เธอปากดีจังน่ะ อย่าคิดว่ามีฟิวส์คุ้มหัวเธออยู่แร้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรกับเธอน่ะ"หล่อนพูดตอกกลับ
"ขอโทดน่ะค่ะ พอดีฟิวส์ที่เธอหมายถึงเขาเป่นคนไม่ใช่ ปี๊บ ที่จะมาคุ้มหัวฉัน"คิดหรอว่าฉันจะยอมให้เธอว่าฉันอยู่ฝ่ายเดียว
"กรี้ดๆๆๆอีนังบ้า ฉันจะฆ่าแก"หล่อนยกฝ่ามือหล่อนขึ้น
"เพี้ยะ"ไม่ทัน ฉันเร็วกว่า ตอนที่หล่อนยกฝ่ามือขึ้นพร้อมที่จะตบฉัน ฉันเรยสวนกลับก่อน หน้าหล่อนหันไปตามทิศทางที่มือไป
"กรี้ดๆๆๆๆแก กล้าตบฉันงั้นหรอ"หน้าหล่อนแดงจัง
"ไรสาระ ฉันแค่ตบเพื่อป้องกันตัว ส่วนเธอตบฉันเรื่องผู้ชายมันชั่งหน้าสมเพช" ดีน่ะที่ไม่มีคนอยู่ หล่อนถึงกับโดยใบ้กินเรยหรอไม่กล้าต่อปากต่อคำกะบฉันเรยหรอเนี้ย เอาอีกแร้วอารมณ์ของฉันมันควบคลุมไม่อยู่ไปตามที่ต้องการ
" หึ่ม! เธอจะต้องเสียใจที่ทำกลับฉันแบบนี้"
เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ขอโทดค่ะพอดีฉันไม่สนใจ หน้าฉันนิ่งเหมือนไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว (เอิ่ม...นางเย็นชาเกินไปไหมระนั้น)
ฉันไปนั่งที่เอาหนังสือขึ้นมาเตรียมอ่านเพราะวันนี้มีสอบวิชาหลัก
"เอ้ย!ยัยนิวามาไม่เรียกกันเรยน่ะ"ยัยคิมเข้ามาก็แหกปากก่อนเพื่อนเรย
"แกจะมาพร้อมฉันตอน ตี5 ครึ่งเนี้ยน่ะ"
"มาเร็วจังแกเนี้ย รีบมาหาลูกศิษย์หรอจ้ะ"ยัยเฟมแซว
"อย่ามาพูดอะไรที่มันไม่เป่นเรื่อง"ฉันตอบ
"เอ้ย!เป่นไรว่ะ ยิ้มหน่อยก็ได้น่ะโลกไม่แตกหรอก"ยัยคิม
ตึ้ก ติ้ก ตึ้ก
เสียงฝีเท้าของใครบ้างคนเดินมาอย่างรีบเร่ง
ประธานนักเรียนนิ เขาเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน
"ตามฉันไปที่ห้องปกครอง"ประธานนักเรียน
"ได้!"ฉันรู้ว่าเรื่องอะไร สีหน้าฉันก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน(สงสัยนางมีแต่หน้าเดิมๆ)
"เดี่ยว จะเอาเพื่อนฉันไปไหน"ยัยคิม ถามไวน์ก็ประธามนักเรียนนั้นเระแต่ฉันไม่ชอบพูดชื่อหมอนี้สักเท่าไร
"ขอโทดน่ะ เดี่ยวฉันขอตัวเพื่อนเธอไปแปปน่ะ"
พูดหวานสะมดขึ้นเรย
"บอกฉันก่อนว่าเรื่องไร"ยัยคิมยังไม่หยุดถาม
"เดี่ยว บอกที่หลังได้ไหม ตอนนี้รีบ" ประธานพูดกับยัยคิมแร้วเดินนำฉันไปที่ห้องปกครอง
ณ.ห้องปกครอง
มีผู้ชายอายุประมาณ 30 กว่านั้นคงจะเป่นพ่อของเธอนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับเธอคนที่มาหาเรื่องฉันตอน ตี5ครึ่ง
"บอกฉันมาสิว่าทำไหมเธอถึงตบลูกฉัน!!" พ่อของเธอขึ้นเสียงเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ทำให้ฉันกลัวหรอกน่ะ
"ลูกของคุนมาหาเรื่องฉัน เพราะผู้ชาย แร้วเธอก็พยายามจะมาตบฉัน ทำให้ฉันต้องป้องกันตัว"
พ่อของเธอถึงกับต้องหันหลังกับไปมองลูกสาวเพื่อที่ต้องการคำตอบ
"นั้นเป่นความจริงรึ ป่าว"ประธานถาม
"ถ้าไม่ใช่ความจริงฉันจะพูดขึ้นมาเพื่ออะไรร่ะ"
ฉันร่ะเบื่อ
"ไม่ใช่ เธอโกหก!!!" ยัยลี่ลี่
"นั้นมันขึ้นอยู่กับเธอเองต่างหากว่าจะยอมรับความจริงหรือไม่"ฉันตอบกับไป พ่อเธอก็หันมามองหน้าฉันแร้วถาม
"แร้วทำไมเธอต้องพูดแสกขึ้นมาด้วยร่ะ" พ่อของเธอ เข้าข้างลูกสาวตังเองชัดๆ
"งั้น ฉันพูดผิดหรอค่ะ"คำตอบของฉันทำให้พ่อของเธอโกดฉันเพิ่มพูนขึ้น
"เธออย่ามาย้อนฉันน่ะ!!" พ่อของเธอพูดแร้วชี้หน้าฉัน หึ่ม!ก็คงจะรู้ว่าฉันจะรู้สึกยังไงนอกจากทำหน้านิ่งแระเย็นชาใส่(เอิ่ม...นางเอกของเราหน้านิ่งทุกสถานการ์ณจริง)
"เอ่อ ขอโทดน่ะครับค่อยๆพูดค่อยๆจาก็ได้มั่งครับ" ประธานนักเรียนที่นั่งเงียบอยู่มานานก็พูดขึ้นมา
"ฉันไม่ค่อยๆพูดค่อยๆจากับยัยแม่นี้หรอกปากดีจังน่ะ ฉันไม่รู้ว่าผ.อ. โรงเรียนนี้เอาเข้ามาได้ยังไง " ประธานนักเรียนถึงกับปากไม่ออกบอกไม่ถูก
"ค่ะ ฉันรู้ว่าคุนไม่ถูกชะตากับฉันแต่ก่อนที่คุนจะมาว่าให้ฉันกรุณาหันกลับไปมองลูกตัวเอง
บ้างน่ะค่ะ ว่าก่อเรื่องอะไรไว้บ้าง ขอตัวน่ะค่ะ"
"นี้ ดะ.."ก่อนที่พ่อของเธอจะพูดจบฉันก็เปิดประตูออกจากห้องปกครองมาเรียบร้อยแร้วร่ะ
หึ่ม!อย่าคิดที่จะมาเร่นกับฉันอีกก็แร้วกัน (น่ากลัว ร้ายลึกน่ะเนี้ยนางเอกของเรา)
ฉันไม่รอช้าเดินไปที่ห้องเรียนเพื่อที่จะเรียนคาบต่อไป(ยังมีอารมณ์จะเรียน)
ณ.ห้องเรียน
"ขอ อณุญาติค่ะ"ฉันเดินเข้าไปในห้อง เพื่อที่จะไปนั่งโต๊ะของตัวเอง ทำไมทุกคนในห้องถึงมองฉันอย่างนั้นร่ะ ชั่งเถอะไม่สนหรอก
กรี้งๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงหมดเวลาพอดีที่ฉันเข้ามา ไม่ได้เรียนซะงั้น
"เอา ร่ะนักเรียนพักเที่ยงได้จ้ะ"
"คนที่มาใหม่คงจะเข้าใจอยู่น่ะ"ครูถาม
"ค่ะ พอเข้าใจแร้วร่ะค่ะ"ทั้งๆที่ครูยังไม่ได้อธิบายอะไรทำไหมฉันเข้าใจได้ง่ายน่ะหรอ ก็บนกระดานมันเขียนทุกอย่างไว้แร้วนิ ฉันใช้สายตากวาดไปมาก็เข้าใจหมดแร้วร่ะ(เก่งเกินไปไหมร่ะนั้น)
"นี้ จะเก่งเกินตัวไปไหมแม่คุน แค่ดูบนกระดานก็เข้าใจร่ะ"ยัย คิมจะมีใครได้ร่ะกวนตีนสะขนาดนี้คงหาแฟนกับเขาบ้างไม่ได้หรอก(อย่าดูถูกกันน่ะ:คิม)
"มันก็ไม่ได้ยุ่งยากอะไรนิ"
"ป่ะ ไปกินข้าวเถอะเดี่ยวไม่มีที่นั่ง"ยัยเฟม อ้วนจะตายอยู่ร่ะ ยังมาห่วงกินอีก
ณ.โรงอาหาร
ทำไมคนเยอะจังว่ะวันนี้
"นี้ ทำไมคนเยอะจังว่ะ"อ่าว ลอกเรียนแบบคำพูดอีก
"ฉันจะไปรู้ไหมก็มากับแกเนี้ย"ฉันตอกกับ
"งั้น พวกเธอไปซื้ออาหารก่อนน่ะฉันจะรออยู่นี้ร่ะ" ฉันพูดแต่ดูแร้วพวกเธอก็คงรอให้คนลดลงก่อนเหมือนกัน
"เออ นี้ฉันยังไม่ได้ถามแกเรื่องเมื่อเช้าเรยน่ะ
ทำไมไวน์ถึงต้องเรียกตัวแกไปที่ห้องปกครองด้วยว่ะ"ยัย คิมเปิดประเด็ดขึ้นคนแรก
"ถามไวน์แกดูดิไม่อยากพูด"คือฉันเป่นคนที่ไม่ชอบลากเพื่อนมายุ่งด้วยน่ะ
"อะไรของแกว่ะ"ยัยเฟม ที่ไม่พูดอะไรกับพูดขึ้นมาสะงั้น
ปัง!
เสียงคนตบโต๊ะ ทำให้ผู้คนที่ยืนซื้ออาหารถึงกลับต้องมองมาทางพวกเรา
"นี้ เธอชั่งกล้าจังน่ะที่ไปพูดกับพ่อฉันแบบนั้น"
ยัยลี่ลี่ เดินมาอย่างตัวเสีย
"แร้ว"
"นี้ เธออย่างมากวนประสาทฉันน่ะ"ยัยลี่ลี่ พูดแร้วชี้หน้าฉันอย่างจริงจัง โทดทีที่ฉันเป่นคนที่ไม่ชอบจริงจัง ฉันบัดมือยัยลี่ลี่ออกไป
"อย่ามาชี้หน้าฉัน"
"ทำไมจะชี้ไม่ได้ เธอใหญ่โตมาจากไหนทำไหมฉันจะชี้ไม่ได้!"คงไม่รู้อะไรจิงๆด้วยสิน่ะ
"นี้ เธอฉันว่าอย่าขึ้นเสียงจะดีกว่าน่ะเดี่ยวพ่อเธอจะลำบากเอา"ยัยคิมพูด เพื่อเตือนเธอ
"อย่าเผือกได้ป่ะ มันเรื่องของฉันกับยัยนี้" ยัยลี่ลี่ ก็ยังไม่มีที่ ท่าที่จะหยุดง่ายๆด้วยสิ
"อ่าว หาเรื่องนิ"ยัยคิมเริ่งลุกขึ้นจากโต๊ะ ทำให้เพื่อนของยัยลี่ลี่เข้ามาดักไว้
"ว่าไง พ่อเธอยัยโตมาจากไหนถึงจะมีอิทธิพลที่จะทำให้พ่อฉันลำบากได้" พอเธอพูดก็ ขยับมาหาฉัน แต่อยู่ดีๆก็มีคนมายืนอยู่ข้างหน้า
"คุนหนู ครับ ระวังหน่อยสิครับ" ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใคร เขาเป่นผู้จัดการส่วนตัวฉันเองคือ
พอดีว่า พ่อฉันเห่นว่าฉันโตพอที่จะมาบริหารกิจการที่พ่อทำอยู่ได้ พ่อฉันเรยสั่งคนมาคุ้มกันฉันเพื่อที่จะไม่ให้ใครมาทำร้ายฉันได้ก็รู้นิค่ะว่าการที่เรามาบริหารจักการงานต่างๆต้องมีบริษัท อื่นที่ขัดแย่งกันแระเพื่อมาทำร้ายเรา พ่อฉันเป่นเจ้าของ ธุระกิจขนาดใหญ่ถึงขั้นว่าระดับประเทศเรยก็ว่าได้มีหลายสาขาทั้งในและนอกประเทศอย่างนี้เระฉันถึงต้องเน้นการเรียนมากกว่าเรื่องอื่น
"ฉันบอกว่า อยู่ห่างๆฉันไง เรื่องแค่นี้ฉันจัดการเองได้ แร้วอีกอย่างอย่ามาเรียกฉันว่าคุนหนู"
ฉันตอบกลับไปที่เน้นเสียงเล็กน้อยเพื่อที่จะดูให้ในหน้ากลัวฉันไม่ชอบให้ใครมาติดตามมันดูไม่เป่นอิสระเอาสะเรย
"อย่ามายุ่งกับคุนหนูน่ะครับถ้าไม่อยากให้พ่อของคุนเดือดร้อน"เอาอีกร่ะ คุนนงคุนหนูอีกร่ะ
"ทำไมตอบฉันมาสิว่า ทำไมเธอต้องกลัวว่าพ่อของฉันจะเดือดร้อน!" เธอเริ่มอารมณ์เสียมากขึ้น อ่อ ฉันลืมบอกไปว่าที่ๆฉันกำลังจัดการบริหารมันเป่นแค่ส่วนย่อยๆเพราะถ้าจะให้ไปบริหารระดับใหญ่คงไม่ไหวและพ่อของเธอก็ทำงานอยู่ที่บริษัทของพ่อฉันไงถึงจะได้รับตำแหน่งที่สูงที่สุดแต่ยังไงพ่อของฉันก็เป่นเจ้าของอยู่ดี
"ก็เพราะว่าพ่อของยัยนิวา เป่นเจ้าของบริษัทที่พ่อของเธอทำงานอยู่ยังไงร่ะ เธอคงไม่คิดใช่ไหมว่าถ้าเธอเกิดมีเรื่องกับลูกของเจ้าของบริษัทระดับประเทศมันจะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเธอ" ยัยเฟมที่มองเหตุการ์ณอยู่ได้สักพักก็อธิบายทุกอย่างขึ้นมาทำให้ยัยลี่ลี่ ช็อคพูดไม่ออกเรยที่เดี่ยว
"แค่นี้ก็จบแร้วน่ะ ฉันไม่อยากมีเรื่องเพราะผู้ชาย" ฉันพูดไป แร้วก็กำลังจะเดินนี้แต่
"เดี่ยว เพี้ยะ"เสียงฝ่ามือของยัยลี่ลี่ เข้ามาที่หน้าฉันแต่ ทำไมฉันไม่รู้สึกเจ็บเรยระ
"นะ....นาย" ฉันพูดตะกุกตะกัก แปลกจังทำไมตอนนี้สีหน้าจองฉันมันเปลี่ยนจากนิ่งไปเป่นสีหน้าที่ตกใจเหมือนทุกคนในโรงอาหารร่ะ
(เปลี่ยนได้สักทีน่ะค่ะสีหน้าเนี้ย:เฟม)
"ไม่เป่นไรใช่ไหมครับ"ฟิวส์หันหน้ามาหาฉัน หน้าของเขาแดงมากแร้วมีเลือดที่ปากซึมออกมาเล็กน้อย
"นาย บ้ารึป่าวอยู่ดีๆมารับฝ่ามือแทนฉันทำไมเนี้ย!!" ทำไมฉันต้องโกดด้วยน่ะ
" ก็ ผมไม่อยากให้ครูของผมเป่นอะไรไปก่อนที่จะทำให้ผมคะแนนดีขึ้นนิครับ" นายบ้ารึป่าวยังจะมาห่วงเรื่องคะแนนอีก
"กรี้ดๆๆๆ เธอทำให้ฟิวส์ของฉันต้องเจ็บเธอไม่ได้อยู่เป่นสุขแน่"เอาอีกร่ะ เมื่อไรจะจบสักที ฉันเดินเข้าไปยืน เผชิญหน้ากับเธอ
"เพี้ยะ นี้สำหรับที่เธอพูดก้าวร้าวกับฉัน"
"เพี้ยะ นี้สำหรับที่เธอกล้ามาแตะต้องเพื่อน"
"เพี้ยะ และนี้สำหรับที่เธอทำให้ลูกศิษย์ของฉันต้องเจ็บตัว" ฉันตบเธอจนทุกคนให้โรงอาหารตกตะลึงไปตามกัน ไม่คิดใช่ไหมร่ะว่าคนอย่างฉันจะกล้าตบคนได้ เธอทำท่าจะกรี้ดอีกครั้ง
"หยุด!!!!" ฉันชี้หน้าเธอแร้วส่งสายตาแบบน่ากลัว (สยอง อ่ะ นางเอกเราโคตรน่ากลัว)
" ที่เธอบอกว่าฉันจะไม่ได้อยู่เป่นสุข คำนั้นฉันขอคืนกลับไปที่เธอน่ะ เตรียมตัวบอกพ่อเธอหางานใหม่ได้เรย" ฉันพูดข่มเธอ
" ส่วนนาย อย่ามายุ่งกับฉันอีกถ้าฉันไม่เรียกอย่าออกมาโดยที่ฉันไม่ได้อนุญาติ" ฉันพูดข่มผู้จักการของฉัน
"ครับ!!! ขอโทดด้วยน่ะครับ" ผู้จัดการทำท่าทางสำนึกผิด
"ดี งั้นไปได้แร้วไป"ฉันพูดเสียงเบาลงผู้จัดการเดินกลับไปอย่างเร่งรีบ
"เธอคงหยุดได้แร้วน่ะ อย่าให้ฉันต้องเจอหน้าเธออีก ปล่อยเพื่อนฉันได้ร่ะ" กลับมาบทโหดอีกครั้งทำให้เพื่อนที่จับตัวยัยคิมไว้ปล่อยมือออกอย่างรวดเร็ว
"นายมากับฉันไปที่ห้องพยาบาลเดี่ยวนี้" ฉันออกคำสั่ง เหมือนเข้าเป่น ทาสเรยแหะ
"คร้าบบบบ" เขาลากเสียงยาว
"นี้ พวกเธอไปที่ห้องเรียนก่อนเรยน่ะ" ฉันพูดเสียงอ่อน กับเพื่อน
"ค่ะๆๆ คุนเธอคงมีเรื่องต้องคุยอีกเยอะเรยน่ะ" ยัยเฟม พูดทิ้งท้าย
ฉันเดินไปนำไปที่ห้องพยาบาลปล่อยให้นายฟิวส์เดินตามหลังมา
ณ.ห้องพยาบาล
"คุนครูค่ะ หนูขอกล่องพยาบาล 1 ชุดค่ะ"
ฉันพูดกับครูพยาบาลเธอทำหน้า งง เล็กน้อยแร้วหันไปดูคนที่เดินตามหลังฉันมาเธอเรยหาสงสัยทันที
"รอ สักครู่จ้ะเดี่ยวครูไปเอามาให้น่ะ" ครูพูดเสร็จก่อนเดินเข้าไปในห้องอะไรสักอย่างแร้วยิมกล่อง พยาบาลมาให้ 1 กล่อง
"นี้ ค่ะ" ครูเดินมาที่ฉันแร้ววางไว้ที่มือของฉัน
"ขอบคุนค่ะ"ฉันพูด จบก็ล่กนายฟิวส์มานั่งที่ม้าหินอ่อน ห่างจากห้องพยาบาลเล็กน้อย
"นั่งลง เดี่ยวฉันทำแผลให้"
"ขะ..ขอบคุนครับ"เขานั่งลงตรงหน้าฉันฉัน เทแอลกอร์ฮอล์ ลงสำลีแร้วยื่นมือไปทำแผลให้เขา
"เจ็บบอกน่ะ"ฉันพูดด้วยคำพูดที่อ่อนโยนทำไมฉันต้องเป่นห่วงเขาด้วยน่ะ หรือว่าฉันจะรักเขาจิงๆแร้ว ไม่ ไม่ เราต้องไม่คิดสิ
"โอ้ย!!" เขาร้อง อุทานออกมาทำให้ฉันสะดุ้ง
"ขะ..ขอโทดที" ฉันละเมออะไรอยู่เนี้ย
"เป่นไรครับ"
"เอิ่ม... ผมมีเรื่องอยากจะบอก" เขาทำหน้ากังวัลเล็กน้อย จะบอกอะไรของเขากัน
"คือ.. ผม ชอบ คุน " ห้ะ! ฉันทำสำลีหล่นลงพื้น ฉันกำลังจะก้มเก็บแต่โดน ฟิวส์จับมือไว้สะก่อน
"ผม ต้องการคำตอบน่ะครับ" เขาพูดด้วยสีหน้าอย่างมีความหวัง
"นาย ต้องรับตัวตนที่ฉันเป่น นายจะรับไหม"
"ได้แน่นอน ครับผม"
"ฉันไม่แน่ใจ กับคำพูดของนายเรย" อุ๊บ! เขาประทับริมฝีปากอย่างบรรจงลงบนปากเรียวของฉันอย่างรวดเร็ด นี้เป่นจูบแรกของฉัน แต่ทำไมฉันกลับไม่ขัดขืนอะไรเขาเรยร่ะ ฉันตอบรับเขาอย่างดีด้วยซ้ำ เขาค่อยๆ ถอดริมฝีปากของเขาออกจาก ปากของฉัน
"ไง ครับคราวนี้รู้รึยังครับ" ฉะ..ฉันจะน่าแดงทำไหมเนี้ย
" อะ..อืม" ฉันตอบแบบไม่รู้ตัวจิงน่ะ
"เป่น...แฟน..กับ...ผม..ได้..ไหม..ครับ" เขาพูดแบบเน้นที่ร่ะคำ
"ก็ได้" ฉันพูดแบบ เขินๆ จุ้บ เอ้ย เขาหอมแก้มฉัน มันจะมากไปไหมเนี้ย
"น่ารัก จังแฟนผมเนี้ยถึงจะเป่นเด็กเรียนผมก็รักมากที่สุด" มันยิ่งทำให้ฉัน หน้าแดงกว่าลูกตำลึ่ง สะอีก
"รัก ผม ไหม " เขาถามอะไรอย่างนี้กัน
"ไม่ รู้ สิ " ฉันตอบแบมองหน้าหนีทางอื่น
" งั้น ผมคงต้องพิสูจเองสิน่ะ" เขาพยายามจะเลือนหน้ามาหาฉันใกล้
"พะ..พอ ฉันรักนายก็ได้"
"ผมไม่ได้ยิน"
"ฉัน รัก นาย "
5555 ฉันพูดแร้วรู้สึกอยากจะหัวเราะตัวเองไม่นึกเรยจิงๆว่าจะมีคนทำให้ฉันรักได้😳😳😳