กลับมาที่คนสวยอย่างฉันคนเดินน่ะค่ะ (ลงตัวเองไปไหมค่ะ แม่คุน)งานเลือกคู่จะเริ่มในอีกไม่ช้านี้ ทามว่าตื่นเต้นไหม มาก ฉันตื่นเต้นมากเรยร่ะไม่เคยตื่นเต้นอะไรขนาดนี้มาก่อน แร้วฉันจะเลือกใครดีร่ะ
"นี้ๆ แกจะเลือกใครในงานเลือกคู่บัดดี้หรอ"เสียงใครไม่รู้ซุบซิบกันในห้องเรียน ตอนนี้ฉันกำลังนั่งคิดอะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อ เป่นบ้าเรย
"นี้ แม่คูน กะจะนั่งจนมดเจาะเรยรึไงกัน"เสียงแมวที่ไหนร้องเนี้ย
ฉันทำเป่นไม่รู้ไม่ชี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้แร้วกำลังจะเดินไปที่ชมรม
หมับ!!
แต่แร้วเราก็ช้าไป เขาจับข้อมือฉันไว้
"นี้..เป่นอะไรมากป่ะกะอีแค่จะพูดกับฉันสักคำเนี้ยไม่ได้เรยใช่ม่ะ"แร้วเขาจะขึ้นเสียงใส่ฉันทำไมเนี้ย
"......."
"นี้จะไม่พูดกับฉันจริงๆใช่ม่ะ ได้ถ้าเธออยากให้ทำ" อุ๊บ!! เขาจับฉันเข้าไปประกบปากอย่างรวดเร็ว คนก็มองกันจังเรยน่ะ ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ปล่อยให้เขาทำในสิ่งที่เขาอยากจะทำ แร้วเขาก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกห่างจากริมฝีปากของฉัน ฉันไม่พูดอะไรได้แต่เงียบ
"นี้!! กะจะไม่พูดกับฉันจิงๆมช่ไหมเนี้ย"เขาเริ่มโมโหฉันมากขึ้น อยู่ก็มีคนเดินเข้ามา
"ไวน์ค่ะ เขาไม่อยากคุยด้วยก็ไม่ต้องไปคุยกับ
เขาหรอกค่ะ" ยัยผีป่า มายุ่งอะไรด้วยย่ะ เผือกไม่เข้าเรื่อง แร้วไวน์ก็หันไปส่งสายตาที่ฉันก็ไม่อยากจะมองใส่ยัยผีป่านั้น ทำเอาเธอกลัวไปเรยร่ะ
"นั้น มันเรื่องของฉันกับคิม เธอไม่จะเป่นต้องเผือกก็ได้น่ะ" อุ้ย!!แรงไปไหมร่ะนั้น เธอถึงกับช็อคเรยร่ะ
"มานี้น่ะ ยัยตัวแสบเดี่ยววันนี้เธอได้เจอดีแน่" โอ้ย!!เจ็บน่ะไอ้ไวน์บ้าจะลากฉันไปไหนเนี้ย เขาพาฉันเข้ามาที่ห้องประจำการของเขาแร้วนายไวน์ก็จัดการล็อคประตูทันที
"เธอจะ ไม่พูดกะบฉันจริงๆใช่ไหมเธอเป่นอะไรของเธอเนี้ย พักนี้เธอดูแปลกๆไปน่ะ"เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่มเล็กน้อย เน้นน่ะว่า เล็กน้อย
ร่างของไวน์กำลังรุกรานเข้ามาใกล้จนฉันต้องก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุดแผ่นหลังของฉันก็สัมผัสได้ถึงความเย็นเยือกของผนังของห้องนี้ พอฉันผลัสไสเขาออกไปหรือกรีดเล็บลงกับแผ่นอกกว้างนั่นไปอีกหลายต่อหลายครั้งด้วยหวังว่าเขาจะเจ็บและยอมถอยออกห่าง
แต่ความหวังนั้นกลับไม่เคยเป่นจริง
ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มร้ายอย่างผู้มีชัย
ไวน์เท้ามือเรียวยาวเอาไว้กับผนังข้างๆตัวฉันก่อรที่ร่างกายแข็งแกร่งราวกับกำแพงจะเบียดใกล้เข้ามาจนร่างกายของฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันร้องระอุและไออุ่นจากตัวเขา
"ปล่อย!! ฉันจะไปหาเพื่อน"
"ที่อย่างนี้พูดได้น่ะ"
"จะทำบ้าอะไร ถอยออกไปเดี๋ยวนี้น่ะ"
"ฉันถอยแน่ถ้าเธอยอมกลับมาพูดกับฉันเหมือนเดิม ไม่ใช่คนที่เอาแตาเงียบใส่ฉันอยู่อย่างนี้"
พอฉันเอาแต่ดึงดันจะหนีและผลักเขาออก ไวน์ก็ยิ่งเบียดเข้ามาใกล้มากขึ้น พร้อมกับใช้มืออีกข้างกดไหล่ฉันเอาไว้ไม่ให้หลบหนีเขาไป
"จะยอมกลับมาเป่นเหมือนเดิมไหม"
"ฉันว่านาย ควรไปคุยกับคนอื่นมากกว่าฉันน่ะ"
ฉันถอนหายใจแร้วพูดกับเขาเสียงเบาลง ถ้าพูดกันเสียงดังก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
"คนที่เธอหมายถึง พิม น่ะหรอ" เขารู้ทันอีกต่างหาก มือของไวน์เลื่อนขึ้นมาแตะที่ปลายคางฉันก่อนที่เขาจะเชิดมันขึ้นเพื่อให้ฉันมองสบนัยน์ตาคมกริบคู่นี้
"พิม เขาไม่ได้เป่นอะไรกับฉันสักหน่อย เธอหึงฉันหรอ ห้ะ!คิม" อั้ย ยะ น่าฉันแดงมากตอนนี้
"ปะ..ป่าวสักหน่อย"
"แร้วตอนนี้ เข้าใจยัง" เขาพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน
" แร้ว ทำไมนายต้องไปหา พิม เขาทุกวันด้วยร่ะ" ฉันถามคำถามนั้นขึ้นมา ทำให้คนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาจะตอบคำถามของฉันถึงกับต้องตกใจ แร้วนายจะตกใจทำสากอะไรเนี้ย
"ปะ..ป่าว มะ..ไม่...มี อะไรหรอก" เขาพูดตะกุกตะกัก ฉันเอื้อม มือไปจับหน้าเขาแร้วหันหน้าของเขามาเผชิญหน้ากับฉัน
"นาย มีอะไรบอกฉันได้ไหม" ฉันพูดถามเขาแบบอ่อนโยนเช่นกัน
"อย่ายุ่งเรื่อง ของฉันจะได้ไหม!!!!" ฉันถึงกับสะดุ้งไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะพูดอย่างนี้กับฉัน
"นะ..นายเป่นอะไร" ฉันถามเพื่อความเป่นห่วงน่ะไม่ใช่ให้นายมาโกดกัน เขาถอยห่างฉันออกไปแร้วเดินหันหลังให้ฉัน
"ออกไปสะ" จะไล่กันง่ายๆเรยหรอ
"ก็ได้..ถ้านายคิดว่าฉันมันเป่นคนที่ชอบยุ่งเรื่องของนายนักต่อไปนี้นายกับฉันเราขาดกัน!!!" ไม่รอช้าฉันรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นทันที มันจะพูดแรงเกินไปไหมเนี้ย นายมันบ้า น้ำตาฉันรินไหลออกมาไม่ยอมหยุดฉันไปนั่งที่ประจำของฉัน คือ ใต้ต้นไม้นั้นเระค่ะ ฉันนั่งร้องไห้ได้สักพักก็หยุด เพราะฉันไม่รู้เหมือนกันว่าร้องไปทำไม แค่ผู้ชายคนเดียว
(บันทึกพิเศษ : ไวน์ )
ผมเป่นอะไรของผมเนี้ย อยู่ดีๆไม่รู้ไปตะโกน
เสียงดังใส่หน้าเธอได้ยังไงผมเห่นเธอแร้วผมโคตรสงสารเธอ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนที่ผมได้ยินคำว่า เราขาดกัน คำนี้มันทำให้ผมเจ็บปวดมากเหมือนมีอะไรมาแทงที่หัวใจของผม
เรื่อง พิม น่ะครับ คือ พิมเขา เขามาจีบผมตั้งแต่ เกรด 10 แร้วร่ะ แต่ผมไม่เร่นด้วย เธอเรยเสียใจมาก ผมไม่คิดว่าพิมเขาจะมาพูดให้ผู้หญิงของต้องเสียใจ แระไม่ยอมพูดอะไรกับผมเรย ผมว่าผมต้องไป คุยกับเธอสักหน่อยร่ะ
ณ.ห้อง c เกรด 12
ผมไม่รอช้าเดินตรงไปหาเธอ ทันทีที่ผมเห่นเธอกำลังคุยกับเพื่อนของเธออย่างเม้ามัน
"นี้ เธอมันจะมากไปแร้วน่ะ" ผมตะหวาดเสียงใส่เธอแบบไม่ใยดี แต่เธอกับไม่สะท้กสะท้านอะไรเรย ด้านจริงๆแม่ผู้หญิงคนนี้ แต่ผมว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงหรอกมั่ง
"มากอะไร" เธอตอบกลับมาแบบไม่รู้ไม่ชี้
"เธอไปพูดอะไรกับคิม ทำไมคิมถึงไม่ยอมพูดกับฉัน" ผมถามแบบเสียงดุดันแต่เธอกับยิ้ม
น่าไม่อาย
"ฉันก็บอกนายไปแร้วไงว่าอย่ามาเชิดใส่ฉันไม่งั้นคนที่นายรักไม่ได้อยู่เป่นสุขหรอก"หึ ก็นึกว่าเรื่องไร ได้ถ้าเธอกล้าที่จะมาเร่นกับผมอ่ะน่ะ ผมยิ้มเธอตอบ เธอกลับทำหน้าแปบกใจใส่ผมแทน
"อ่อ.. ก็นึกว่าเรื่องไรถ้าเธอบอกว่าจะทำให้พวกเราไม่ได้อยู่อย่างเป่นสุขอ่ะน่ะ ฉันจะทำให้เธอเจ็บถึงขั้นขาดใจตายเรยค่อยดู"( โรคจิตป่ะ พ่อพระเอกของเราเนี้ย) ผมเดินออกจากห้อง แร้วยิ้มให้เธออย่างมีชัย ครับ ผมต้องเป่นผู้ที่ถือไผ่เหนือกว่าอยู่แร้ว555 จากนี้ผมคงต้องตามง้อยัยตัวแสบของผมสิน่ะ คิดแร้วหนักใจ ผมคงทำให้เธอเจ็บไม่ใช่เร่น :( อยากจะขอโทษจริงๆ
(จบ บันทึกพิเศษ : ไวน์ )
ฉันไม่ผิดหวังจริงๆที่เลือกที่นี้เป่นที่พักใจ มันรู้สึกดีขึ้นเยอะเรยร่ะ
ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท่าของใครก็ไม่รู้เดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ
แร้วมือเรียวยาวก็เลื่อนผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน ฉันหันหน้าไปข้างบนเพื่อที่จะมองหน้าผู้ชายคนนั้น
"นี้ รับไปเถอะมันไม่ตายหรอกใช่ไหมถ้าจะรับผ้าเช็ดหน้าของฉันไป" อ่าว นั้นปากใช่ไหมเนี้ย
"นาย มันน่ารำคาญ!!" ฉันตะคอกใส่หน้านายไวน์จะอะไรนักหนาเนี้ย
"นี้ จะรับหรือไม่รับ" หึ!! ไอ้บ้ายังจะมาบังคับกันอีก ตอนนี้ไม่เห่นมีใครอยู่เรยแหะ ก็ใช่น่ะสินี้มันที่ส่วนตัวของฉันนิน่า
"มะ....อุ๊บ!"ไอ้คนฉวยโอกาส ไอ้บ้า ฉันพยายามพลักไสเขาออกแต่มันไม่ได้ผมกับคนที่อยู่ตรงหน้าเรย เขาถอนรินฝีปากออกให้ฉันมีลมหายใจ นี้คิดจะขาดกันทางอ้อมใช่ม่ะ
" เพียะ!!" มือมันเร็วอ่ะ
"นี้ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนายน่ะ ที่นายคิดจะทำอะไรก็ได้" อะไรของเขาเนี้ย คิดจะทำอะไรก็ทำเนี้ยน่ะหรอ
"ไม่ เธอเป่นผู้หญิงของฉัน เข้าใจไหม"เขาเริ่มใช้อารมณ์อีกแร้วน่ะ
"อะไร ของนายเนี้ยทำไมต้องใช้อารมณ์ตัดสิน
ด้วยร่ะ" เราเริ่ม ทะเลาะกันรุนแรงมากขึ้นฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำในตอนนี้
"ฉัน ไม่ได้ใช้อารมณ์เธออย่าทำตัวงี่เง่าได้ม่ะ"
"อ่อ นี้ที่ฉันพูดมาทั้งหมดนายว่าฉันงี่เง่าใช่ม่ะ"
"คง งั้นมั่ง"นี้นายพูดออกมาได้หน้าตาเฉยเรยหรอ
"ได้ ถ้าอย่างนั้น ต่อไปนี้ฉันจะไม่มาให้นายเห่นหน้าฉันอีก!!" หึ!! ให้มันรู้ไปว่าใครแน่กว่ากัน
"ก็ได้ ถ้าเธอต้องการ" อย่างนั้นก็ดีฉันจะย้ายไปอยู่ที่ลอนดอนกับแม่ แร้วฉันก็เดินหันหลังให้เข้าทันที ไม่มีอะไรจะพูดร่ะ ยิ่งพูดก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง
ฉันเดินมาที่ห้องแต่กับไม่มีใครอยู่เรยสักคนแปลกแหะ ฉันกดโทรทัพศ์ไปหานมที่บ้านเพราะไม่อยากไปเจอแม่เลี้ยง ฉันรำคาญที่แม่เลี้ยงต้องด่าอยู่ทุกวีทุกวัน น่ารำคาญจิงๆ
" นม ค่ะ นี้คิมเองน่ะค่ะ คือ คิมอยากให้นมเตรียมจองตั๋วเครื่องบินพน้องพาสปอร์ดให้หน่อยน่ะค่ะไม่ทราบว่านมว่างไหมค่ะ" ฉันพูดด้วยเสียงอ่อนนุ่มเหมือนทุกครั้งที่ได้คุยกับนม
แต่ทางด้านสายไม่มีสัญญาตอบรับกลับมาเรยแหะ
"คุนหนู!!!!!!" นมตะโกนใส่ปลายสาย คงกำลังช็อคอยู่มั่งที่เห่นฉันโทรมาแบบ กะทันหัน
"คุน หนูจิงๆหรอค่ะ นมคิดถึงคุนหนูมากๆเรยค่ะ" นมค่ะ ช่วยฟังหนูหน่อยได้ม้าย
"ค่ะๆ คิมเองนมได้ยินที่คิมพูดไปเมื่อกี้ไหมค่ะ"
ฉันย้ำนมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
"อ่อ เรื่องจองตั๋วใช่ไหมค่ะ แร้วคุนหนูจะไปไหนค่ะ" นมถามอย่างเสียงอ่อย อิ่ง
"คือ... คิมจะไปอยู่กับแม่น่ะค่ะ ที่ลอนดอนอาจจะไม่กลับมาที่นี้อีกก็ได้ยังไงก็ฝากความคิดถึงไปที่ ทุกคนด้วยน่ะคะ ยกเว้น ยัยแม่เลี้ยงคนนั้น" ฉันก็บอกแร้วว่าจะไม่มีวันนับหล่อนมาเป่นแม่ฉันหรอก ยัยงูพิษ
" ได้ ค่ะเดี่ยวนมจัดการให้น่ะค่ะ นมจะส่งรถไปรับคุนหนูที่โรงเรียนแร้วเรยไปที่สนามบินเรยน่ะคะ" อันที่จิง นมก็คงอยากที่จะรั้งฉันแต่นมก็คงรู้อยู่แร้วว่ายังไงก็ห้ามฉันไม่ได้
"ขอบคุนมากน่ะค่ะนม สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง" ฉันบอกลานมจากปลายสาย ก็ตัดสายทิ้งทันที
"คิม!!!!!" ฉันสะดุ้งเรยครับคราวนี้มาแบบไม่มีเสียงเรยน่ะ
"จะเรียกเสียงดังทำไมเล่า"ฉันพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันคงไม่ได้ยินน่ะ
"แกอย่ามาเนียนกับพวกฉันน่ะ แกจะไปจากที่นี้ทำไมฉันไม่อนุญาติ!" มันทำเสียงดุใส่ฉัน แต่เสียใจด้วยพวกแกห้ามฉันไม่ได้อะไรหรอก
"เอิ่ม....พอดีฉันมีธุระน่ะ" ฉันคงแก้ตัวไม่ขึ้นแร้วสิน่ะ
"ธุระบ้า บ้านแกสิจะไม่กลับมาที่นี้เรยเนี้ยน่ะฉันไม่ยอม"ยัยเฟม มันจะเร่นบทโหดเกินไปไหมร่ะนั้น
"เออ ฉันก็ไม่ยอม แกมีสิทธิ์อะไรว่ะที่จะทิ้งพวกฉันไปสะดื้อๆอย่างนี้"คราวนี้เป่นยัยนิวา
"ฉันมีธุระจิงๆ"
"ธุระบ้านแก นี้ปัญหาร่ะไม่ว่า"อ่าว กรรม
"เออ ใช่ ฉันหนีปัญหาฉันไม่อยากอยู่ที่นี้อีกต่อไปแร้ว ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาฉันไม่อยากจะทะเลาะกับเขาอีก" ฉันพูดแร้วรู้สึกเจ็บยังไงก็ไม่รู้
"เออ ไม่ขัดก็ได้ถึงขัดยังไงก็รั้งที่จะไปอยู่ดีจิงไหม" ยัยนิวาพูดแต่ดูยัยเฟมแต่ท่าจะไม่ยอม
" ไม่โว้ย!!ยังไงฉันก็ไม่อนุญาติ"ยัยเฟมผู้อย่างหัวเสียก่อนจะเดินออกจากห้องไป ยัยนิวาได้แต่ส่ายหนัา
"ไม่เป่นไร เดี่ยวมันก็หายโกดแกเองเระ เดี่ยวฉันช่วยพูดให้"ยัยนิวา พูดเพื่อที่จะให้ฉันสบายใจขึ้น
"ขอบใจ แกมากน่ะเว้ย "ฉันตบบ่ามันเบาๆ
"แร้วแกจะไปตอนไหน"
"คืนนี้"
"ห้ะ!แกบ้าป่าวต้องเร็วขนาดนั้นเรยหรอ"
"อืม"
"เออ งั้นโชดดี"
"อืม ขอบคุน"
ฉันคุยกับมันจนเสร็จออกเดินออกจากห้องแร้วมุ่งหน้าไปที่ หน้าโรงเรียนป่านนี้รถคงมารอนานแร้ว นั้นไงจิงๆด้วย
"เชิญครับคุนหนู ไม่เจอกันนานเรยน่ะครับ"ลุงสำหมายทัก
"ค่ะ เช่นกันน่ะค่ะ ไม่เจอกะนตั้งนาน แก่ขึ้นเยอะเรยนะเนี้ย" ฉันแกล้ง ตาสำหมายประจำนั้นเระ แต่ท่านก็ไม่ถือสาอะไร
"ครับ!"ลุงสำหมายตอบรับฉัน ก่อนที่ฉันจะเดินไปนั่งที่รถ แร้วก็เลื่อยออกจาก รั้วโรงเรียนฉันได้พูดแต่ในใจว่า ลาก่อนโรงเรียนที่รัก
ไม่นานรถของฉันก็ไปจอดที่หน้าสนามบิน
"ลุงค่ะ ขอบคุนมากน่ะค่ะ" ฉันขอบคุนหลังจากที่ลุงสำหมายยืน พาสปอร์ดแระตั๋วเครื่องบินมาให้
"ไม่เป่นไรครับ เดินทางปลอดภัยน่ะครับคุนหนู"
ลุงสำหมายยิ้ม กับมาอย่างร่าเริงให้ฉันฉันก็ยิ้มตอบ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน
"ขณะ นี้เรากำลังมุ่งหน้าไปที่ประเทศลอนดอนท่านผู้โดยสารเตรียมตัวด้วยน่ะค่ะ" พนักงานที่อยู่บนเครื่องประกาศ เพราะตอนนี้ฉันอยู่ที่ประเทศ ลอนดอน หนาวโคตร ลืมเอาเสื้อมานี้สิ
ฉันบงมาจากเครื่อง แร้วรอรถแท็คซี่ หรือไม่ก็รถที่จะไปที่จุดหมายของฉัน วันเวลาผ่านมาเร็วเหลือเกิน ฉันได้แต่คิดทบทวนในใจว่าที่ฉันมาที่นี้มันถูกไหม เพื่อแค่ที่จะหนีปัญหาของตัวเอง
ช่วงนี้จะอัพเฉพาะ อังคาร พฤหัสบดี ศุกร์
เท่านั้นน่ะ ^^ เป่นเด็กเรียนแปป
......^_^
