Mode voor Dummies

Hoofdstuk 10

'Emma'

Ik draaide me om. Bush keek me aan. Zijn zwarte shirt spande om zijn strakke buik. Ik slikte even en scheurde met moeite mijn blik van hem los. Focus Emma. 

Hij grijnsde. 'Ik haal je vanavond wel op.'

'Wat? Nee dat hoeft...' Abrupt stopte ik. Bush verdween de hoek om. Na me nog een lachje toegeworpen had. Mijn mondhoeken trilden. Ik veegde mijn bezwete handen af aan mijn jeans. Wat gebeurd er toch de laatste tijd? Alles ging zo snel. Eerst Andrea met die weddenschap nu Bush... Ik schudde mijn hoofd om mijn gedachten wat helderder te krijgen. Ik vermande mijzelf en ging naar het ontwerp lokaal toe. 

~~~~~~

'Dus Bush heeft je uitgenodigd voor het feest vanavond?' Andrea stond met 1 hand in haar zij voor me. De witte muur achter haar stak schril af van haar zwarte kleding. Haar zwarte ogen stonden gefixeerd op mij. Onbewust deinsde ik achteruit. Ze stond daar zo intimiderend. 'Wat ben je van plan om qua kleding aan te trekken?' Vroeg ze bits aan me.

Zou ze jaloers zijn? Dacht ik. Als ze dit niet wilt moet ze het maar gewoon zeggen. 

'Nou?' 

Ik legde mijn boek neer op de houten tafel. En schraapte mijn keel. 'Luister Andrea, als je niet wilt dat ik ga dan... ga ik ook niet. Ik bedoel maar het is jouw vriend?' Met rode wangen keek ik haar aan. Ze knipperde eerst verbaasd met haar ogen waarna ze in lachen uitbarstte. 'Bush... mijn vriend?' Hikte ze. Ik voelde woede opkomen. Onbewust balde ik mijn vuisten. 

'Ja Andrea, wat dacht je dan dat ik zei?' 

Ze grinnikte nu. 'Emma toch. Je moet weten dat ik niks voor Bush voel.' Ze plofte naast me neer. Een walm van sigaretten rook  kwam op me af. Ze haalde een hand door mijn haar heen. 'Bush is gewoon een vriend van me. Meer niet.' En ze glimlachte naar me. Terwijl ze aan mijn haar frunnikte. Ik voelde opluchting. Maar aan de ene kant nog meer nervositeit. 'Sorry.' Mompelde ik. 'Je hoeft je voor mijn niet te verontschuldigen hoor.' Ik keek haar vluchtig aan. En stond op. Haar aanwezigheid maakte me onrustig. Ik pakte een glas water en dronk eraan. Andrea kwam achter me aan. Met een glimlach op haar gezicht. 'Maak ik je nerveus?' Verbaasd keek ik haar. Ik was verbaasd dat ze gelijk had. Want ja ze maakte me nerveus. Ze maakte me gek vanbinnen. Haar zwarte ogen glinsterden. Ze stak haar hand uit. Verdwaasd keek ik naar haar hand. Het was versierd met gouden en zilveren ringen. En het stond haar ook nog. 

'Kom.' En ze wenkte met haar hand. 

Wantrouwig keek ik haar aan.'Waarom?' En ik zette mijn glas water op het kleine houten tafeltje. Ze zuchtte en pakte me vast bij mijn hand. 'Dan ga ik je kleding uitzoeken.' En ze trok me mee. 

~~~~~~

Ik speelde met mijn mobiel en besloot om Alexander een sms te sturen dat alles goed ging. Ik keek nog eens in de spiegel. Mijn ogen waren zwart aangedikt en mijn paarse haar was kunstig opgestoken. Ik had een glimmende zilveren halterjurk aan wie nauw om mijn nek zat en strak naar beneden liep. Van achter was mijn jurkje open. Ik voelde me onzeker maar aan de andere kant gewaagd en gedurfd. Het voelde als leven. Andrea ging naast me zitten en deed het raam open. 

'Je gaat harten veroveren schat.' Zei ze en ze stak een sigaret aan. Ze bood me er 1 aan en ik nam het aan. 'Bush weet niet wat hem straks overkomt.' En ze knipoogde naar me. Ik glimlachte en nam een trek van mijn sigaret. De rook vulde mijn longen en maakte me rustiger. Ik vroeg me af of ik dit wel wilde. Wilde ik dit zijn.? Kon ik dit zijn? Het was niet Emma-achtig. Maar toen herinnerde ik mijn voornemen om te veranderen. En dacht aan de weddenschap. 'Kom jij ook?' Andrea keek me aan. 'Misschien. Ik denk heel laat op de avond.' Ik knikte en nam nog een trek van mijn sigaret.  De lucht kleurde donkerblauw. Mijn favoriete kleur. Ik keek uit over de campus. Studenten liepen lachend en gearmd naar hun auto's. Ik slikte iets weg. Ik was behoorlijk zenuwachtig. De mensen kende ik amper en Bush had ik maar een paar keer gezien. Ik realiseerde me toen hoe gek ik was. De oude Emma zou dit nooit doen. Naar een studentenfeest gaan, met een jongen wie ze amper kende. Ze zou achteruit deinsen en wegkruipen of zich ergens achter verschuilen. Ik besefte me hoe ik in een korte tijd zo veranderd kon zijn. De opvoeding van mijn ouders had ik kak aan. Eigenlijk alles wel... 

'Emma verdomme!' 

Ik schrok op uit mijn gedachten en focuste me op Andrea. Ze grijnsde van oor tot oor. En toen snapte ik hem. Ik draaide me langzaam aan. Om daar Bush aan te treffen wie me intens bestudeerde...