Mode voor Dummies

Hoofdstuk 4

Toen ik de ruimte voor textiel binnenliep wist ik meteen al dat ik me hier thuisvoelde. De mensen waren vrolijk. Stijlvol gekleed. En je kon zien dat iedereen hun eigen stijl had. Mijn hart bonkte van opwinding. Ik voelde met duizelig van puur geluk. Ik zonk neer aan een tafel en bekeek de mensen. Ik observeerde ze en tot schaamte voor mijzelf moest ik inzien dat ze toch stijlvoller waren gekleed dan mij. Mijn kleding was nog gebaseerd op het strenge regime thuis. Ik nam me gelijk voor dat ik straks eerst ging winkelen. Met het weinige geld dat ik had. Bedacht ik me spijtig. Ik keek naar mijn bruine glimmende broek. En mijn suede trui. Onbehaaglijk keek ik om me heen. Als ik nadacht wist ik dat het een wonder was dat ik aangenomen was. Ik was een tutje. En was zo opgevoed door mijn ouders. Vooral mijn moeder vond uiterlijk zeer belangrijk. Dat betekende voor mij stijve jurken waar je amper in kon bewegen en altijd vriendelijk bljiven tegen mensen. Ondanks dat ze nog zo gemeen waren tegen je. Ik sloeg mijn ogen neer. En zuchtte diep. Misschien dat ik Andrea kon vragen met me mee te gaan. Zij had wel smaak qua kleding. Al was het af en toe een beetje te.. sletterig. En ik voelde me prompt rood worden, omdat ik eraan dacht. Ik smeekte mijzelf in gedachten om niet zo preuts te reageren.

'Heey..' Hoorde ik plots iemand fluisteren. Met een ruk keek ik op. En zag Andrea's zwarte ogen glinsteren.

'Ik schrok me dood!' Mompelde ik. En keek snel weg. Haar ogen waren zo intens...

Ik scande vluchtig haar kleding en voelde me nog miserabeler worden. Ze had een kort zwart rokje aan wat haar bruine benen nog beter uit liet komen. Vooral door de blokhakken wie ze eronder droeg. Met een Gebloemd blousje erop waar de mouwen afgescheurd waren. Ze zag er in 1 woord geweldig uit.

Ze liet een schor lachje horen. En plofte naast me neer. Ik durfde amper mijn vraag stellen. En twijfelde. Ik was erg bang dat ze lachend of treiterend zou reageren. Ik haatte mijzelf hierom. Ik haalde diep adem, raapte al mijn moed bij elkaar en keek haar aan.

'Kun je.. eh.. mischien vanmiddag, als je tijd hebt, met mij gaan winkelen voor... kleren?' En ik voelde me rood worden. Mijn wangen straalden een ongekende hitte uit. Andrea's ogen werden groot. Toen hapte ze vreugdevol toe. 'Ja natuurlijk!' Riep ze uit. 'Dolgraag!' En ze keek me verrukt aan. 'Oh... okey... Fijn!' En ik keek haar dankbaar aan. Met het gevoel dat ik uit elkaar barste van de zenuwen