Mode voor Dummies

Hoofdstuk 12.

That little kiss you stole, it held my heart and soul ~BMTH

'ik daag je uit, Emma Singers... om deze fles, en Zane hield een anderhalve lege fles Bacardi omhoog, nu helemaal leeg te drinken zonder te stoppen!' Het laatste ging op in gejoel. Bush arm om mijn middel verstrakte. Hij boog naar me toe.

'Emma niet doen alsjeblieft.' Zijn felle ogen keken me smekend aan. Zo ging het de hele avond al. Ik wilde graag het tegendeel bewijzen dat ik anders was. Dat ik op zich net zo stoer kon zijn als hun. Ik schudde resoluut mijn hoofd. Greep de fles uit Zane's hand en trok 1 wenkbrauw op. 'Geef me 1 reden om dit niet te doen?' Ik probeerde me te focussen op zijn gezicht wat steeds vager werd en dan weer scherp. Het leek te dansen. Hij grijnsde. 'Als je in coma wilt komen, doe het dan gerust.' Een hees lachje klonk uit zijn mond. Zijn zwarte haar met de kuif waren allang uit model geraakt en hij leek op een vogelverschrikker. Ik lachte, proostte en dronk. Met een voldane zucht zette ik het neer. 'Wat krijg ik van je?'

Een duister glimlachje verscheen om zijn mond. 'Een kus misschien?' En hij grijnsde breed. Snel keek hij even naar Bush om daarna zijn blik af te wenden. Ik sloot mijn ogen. Alles draaide. Ik voelde me zweven. Ongemerkt was ik naar voren gebogen. Mijn ogen waren nog steeds gesloten. Een vlaag van misselijkheid kwam op. Zane boog ook naar me toe. Ik kreunde en toen ging alles heel langzaam. Ik deed mijn mond open ik weet niet waarom maar opeens zat Zane onder mijn braaksel en lag ik op de grond. Ik kreunde dat misselijke gevoel moest weggaan. Toen plots 2 armen onder mijn lichaam. Vaag zag ik Bush gezicht voor me dansen. Ik vloog door de lucht heen. De bedompte geur van lichaamszweet en drank verdween. Opeens lag ik op iets zachts. Ik deed mijn ogen weer open om te kijken waar ik was maar ik voelde weer een vlaag van misselijkheid opkomen en snel deed ik mijn ogen weer dicht. Ik verwelkomde het zwart. Ik registreerde een warm lichaam naast me. En viel in een onrustige dronken slaap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het zonlicht was het eerste wat me opviel. Het scheen door een raam heen met ruitjes waardoor het er vervormd uitzag. De muren waren donkergrijs. Waardoor je je een beetje in een grafkelder waande. Posters met jaren 80 sterren en vooral oude motors versierden de muur. Heel langzaam deed ik mijn andere oog ook open wie ik eerst dicht had. Ik draaide mijn gezicht naar de andere kant van de kamer waar de muur vol was geplakt met posters van Hell Angels. Hun ruige hoofden en behaarde tronies grijnsden op me neer. Ik zuchtte en kroop verder onder de lakens. Ik sloot mijn ogen. Toen besefte ik het. Ik besefte het eindelijk. Ik schoot overeind. Een vloek ontsnapte me. Een stekende hoofdpijn teisterde mijn hoofd. Het leek alsof mijn hoofd vol zat me olifanten wie dansten. Mijn hoofd bonkte. Ik greep naar mijn hoofd. En keek nog eens goed rond. Waar was ik?! Een koude lucht waaide langs me heen. Een zacht gesnurk bereikte mijn oren. Als door een wesp gestoken keek ik rond. Ik draaide mijn hoofd en daar lag hij. Zijn bruine haar voor zijn ogen. Hij snurkte zachtjes. O mijn God. Bush! Kutkutkutkut. Ik sprong van het bed af. En vluchtte naar het buitenste hoekje van de kamer. Ik haalde bevend adem. Waar was ik in vredesnaam beland? Wat is er gebeurd gisteravond? Ik kwam tot het besef dat ik het niet wist. Alles was een groot zwart gat. Tot mijn grote opluchting had ik mijn jurkje gelukkig aan. Jammer genoeg was mijn hoofd er niet mee eens dat ik me zo druk maakte, het begon weer te bonzen en een misselijk gevoel overviel me. Kut waar was de badkamer? Ik had de badkamer nodig. Zo voorzichtig mogelijk sloop ik naar een zwarte deur wie uitkwam op een gang wie vol lag met mensen wie nog sliepen. Lege drankflessen en plastic bekers lagen verspreid op de grond. Een gigantische dranklucht vermengd met een kots lucht kwam op af. Ik sloeg een hand voor mijn mond. Zo voorzichtig mogelijk liep ik langs de mensen of erover heen. Sommige mensen hadden praktisch niks aan en lagen innig verstrengeld. Ik haalde mijn neus op. Gatver. Ik probeerde de deuren en eindelijk na oneindig lang zoeken vond ik de badkamer. Ik strompelde naar de kraan en maakte mijn gezicht nat met ijskoud water. Mijn hoofd bonkte en het weeïge gevoel ging niet weg maar ik voelde me wakkerder. Ik zuchtte diep en probeerde de kastjes om te kijken of er pijnstillers lagen. Gelukkig vond ik nog een stripje met paracetamols. Ik nam er 4. Hopend dat het hielp. Ik bekeek mijzelf in de spiegels wie aan de binnenkant van de kastjes zaten. Mijn haar was een paarse puinhoop. Mijn make up was uitgelopen. Ik plensde nog meer water in mijn gezicht. En wreef de mascara resten weg. Daarna plensde ik nog wat water in mijn nek en probeerde me zo goed mogelijk op te frissen. Ik sloot mijn ogen. Gelukkig was mijn hoofdpijn iets minder. Ik besloot maar terug te lopen naar de kamer, om mijn mobiel op te zoeken en Andrea proberen te bellen. Hopend dat zij me op kon halen en terug kon brengen. Ik strompelde terug. Hopend niemand wakker te maken. Eindelijk terug op de kamer zag ik dat Bush nog in slaap was. Ik haalde opgelucht adem. Ik zocht naar mijn tas en hakken. Toen ik ze had zocht ik mijn mobiel in mijn tas en toetste Andrea's nummer in. Ik liep naar het raam toe en bekeek het uitzicht. Het was zeker niet verkeerd wat ik zag. Ik draaide me om en keek naar bush. Het laken was een beetje van hem af gegleden. Wat zijn naakte strakke borst verhulde. Ik slikte. Ik wilde niet weten hoe hij er verder uit zag. Ik bloosde. Ik vloekte boos toen mijn telefoon melde dat Andrea's telefoon niet in gebruik was blablabla. Jammerend zakte ik neer op het bed. Ik wist echt niet waar ik naar toe moest. Ik voelde me miserabel, had een kater, en wilde naar huis. Ik staarde naar mijn mobiel. Wie moest ik nu ooit bellen? Alex... Ik typte mijn broers nummer in. Zijn schorre stem bereikte mijn oren. 'Met Alexander.' Zijn stem was zo bekend. 'Hey Alex, met mij...' 'Emma?!' zijn stem klonk opgelucht. 'Emma waag het nooit maar dan ook nooit meer om mij zo ongerust te laten worden! Ik heb doodsangsten uitgestaan. Je hebt veelste lang gewacht met mij te bellen!' Alexanders bezorgdheid raakte me. Ik besefte pas op dat moment dat ik hem te erg gemist had.

'Het spijt me Alexander maar...' Bush mompelde wat in zijn slaap. Ik verstijfde.

'Emma?'

Bush deed zijn ogen open, 'Emma?' Hij glimlachte naar me wat me trillende handen bezorgde. Ik stamelde wat.

'Emma! Verdomme! Praat tegen me, waar ben jij?! Wie is daar?' Alexanders stem klonk kwaad. Ik verstijfde. Kut wat moest ik zeggen? Het zweet brak me uit...