Gecenin Güneşi (Düzenleniyor)

#5

Eylül'ün yanımıza koşmasıyla tamamlandık Bora bana döndü, küstük ama şuan küslüğü düşünemeyecek kadar şaşkındım "Siz benim arabamla gelin." Bora'nın önerisiyle Emir'e döndüm. Emir bana onaylar şekilde bakınca koştura koştura gitti.

Eylül arkaya Bora ve ben öne binince grup tamamlandı. Emir şuan hastahanenin yerini öğrenmiş ve hatta gitmiş olmalıydı.

EMİR'den

Hastahaneye geldiğimde annem ve babam denen o adamında orda olduğunu gördüm annem ağlıyordu. Az sonra Mira'larında geleceği aklıma geldi.

"Anne, bana bak bu sırrı Bora dışında kimse bilmiyor. Kimse de bilmeyecek."

Annem yeşil yaşlı gözlerini sildi. Yanına gidip ona sarıldım güven verircesine elini sıktım.

Mira Eylül ve Bora'yı gördüğümde kendimi toparladım. Mira annemin yanına çöktü onunla ilgilenmeye başladı. Onlara baktıktan sonra Bora'ya gel anlamında işaret yaptım. Yayvan yayvan yanıma geldi.

"Bu sırrı kimse bilmiyor. Sen dışında kimse de bilmeyecek."

"Ne yani Ece'nin-" derken elimle onu durdurdum Mira bizi karşı karşıya görünce şüphelenmiş bir tavır takındı.

Bora ona sorun yok anlamında bakınca Mira annemle ilgilenmeye devam etti.

"Sır, hepimizin sırları vardır Emir."

Sıkkınlıkla üfledikten sonra "Ne istiyorsun Bora." dedim.

"Mira'dan uzak durmanı, aklını karıştırmamanı istiyorum. Böylece sırrın bende güvende olacak."

Dişlerimi sıktım, en iyi arkadaşımın yüzüne yumruğu basmamak için kendimi zor tuttum. "Blöf yapıyorsun,böyle bir şey yapmayacağını hepimiz biliyoruz." diyerek ona diklendim. Yüzüne meydan okurcasına bir ifade yerleştirdi.

"Mira için yaparım."

MİRA'dan

"İyi misiniz?" ağlayan kadının yanına çöktüm elimdeki suyu kadına uzattım. Yeşil gözlü fizikli sarışın bir kadındı. Sanırım Ece'nin annesi diye geçirdim içimden. "Siz Ece'nin annesi olmalısınız." kadın tereddütle etrafına baktıktan sonra "Hayır Emir'in annesiyim." dedi, gözyaşını silerken. Peki bu kadının burada Ece için kahrolmasının sebebi neydi? Neden Ece'nin annesi burada yoktu.

Bunları düşünürken Emir sinirli bir şekilde yanımıza geldi. Yüzüme bile bakmamıştı. Hem sinirliydi hem de yüzüme bakmıyordu ben mi bir şey yapmıştım? Sormaya cesaret edememiştim göz ucuyla bana baktı daha sonra yanımızdan gitti.

Eylül'ün yanına gidip sarıldım. Eylül güçlü biriydi ben olsam şimdiye kendimi harap etmiştim. Ettimde. Hepimiz doktorun ağzından çıkacak iyi veya kötü sözü bekliyorduk. Ece'yi kısa zamandır tanısamda onu çok seviyordum.

Bizim yanımızda yıldızdı adeta Eylül ve ben sönükken o cıvıl cıvıldı, komikti, eğlenceliydi, heyecanlıydı. Şimdi onu kaybetme korkusu beni bitiriyordu.

Doktor ameliyathaneden çıktı hepimiz ona doğru koştuk. "Kan kaybetmiş acil pozitif kana ihtiyacımız var." benimki ve Eylül'ünki uymuyordu.

"Emir'inki uyuyor!" heyecanla konuşan Emir'in annesiydi. Eylül "Mira git Emir'i bul." dedi yüzüne bakınca "Lütfen." diye ekledi.

"Ben bulurum Emir'i." Bora'nın sözünü kestim.