Μέσα από τα μάτια του

Κεφάλαιο 2:Το ξέσπασμα

"Τι ηλίθια που είμαι και περιμένω απάντηση;Αφού είσαι νεκρός Ορέστη!Εδώ και δύο χρόνια γαμώτο μου!Μου λείπεις πολύ,μακάρι να μπορούσα να είμαι μαζί σου!Συγγνώμη που κλαίω αλλά δε μπορώ να το ελέγξω,είσαι ο μόνος που μου έχει μείνει και ας είσαι νεκρός!Είδες τι καλά που είμαι λέω σε έναν πεθαμένο πως είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω!Πάει το έχω χάσει!"

Όχι πάλι ρε Σόφ,όχι πάλι,μην μου το κάνεις αυτό ματάκια μου!

Πόσο θα ήθελα να σε αγκαλιάσω τώρα,αλλά βλέπεις δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα για Ανάσταση Νεκρών!

Τώρα δεν μιλάει,απλά κλαίει με λυγμούς!

Για να είμαι ειλικρινής αυτό δεν γίνεται για πρώτη φορά,απλά σήμερα μου φαίνεται διαφορετικό απο τι άλλες,πιο έντονο.

"Εγώ φταίω που δε ζεις,εγώ που ήθελα να πάμε σε εκείνο το ηλίθιο πάρτι!Εσύ δεν δεν ήθελες,σε πίεσα πήγαμε και και δεν γύρισες ποτέ!"

Πω ρε πούστη μου,αυτό έλειπε!Όχι Δουκάκι της Βλακεντείας δεν φταις εσύ που ο άλλος ο παπάροβιτς είχε πιει τον πάτο του!Και αν θυμάμαι καλά,που θυμάμαι τέλεια μιας και εμείς οι νεκροί ποτέ δεν ξεχνάμε σε αντίθεση με τους ζωντανούς,είχα περάσει πολύ ωραία.Εκεί γνώρισα και την τελευταία μου κοπέλα,την Ελένη!Ακόμα πιστεύω ότι αν δεν είχα πεθάνει θα ήμασταν μαζί τώρα.Δε μπορώ να πω η τελευταία μου νύχτα ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου!

Μακάρι να μπορούσε να το μάθει αυτό το Δουκάκι!Δε μπορώ να τη βλέπω να υποφέρει έτσι τα τελευταία δύο χρόνια και να κατηγορεί τον εαυτό της για κάτι που δεν ευθύνεται!!Βέβαια η Σόφη έπαιρνε τις ευθύνες και τις ενοχές για όλα,πάνω της και πριν ακόμα πεθάνω.Ούτε και αυτό άλλαξε!Σόφη σταθερή αξία!Ίσως αυτή η σταθερότητα να οφείλεται στο ότι η παλιά Σοφ δεν διέφερε πολύ από αυτή που είναι σήμερα.Τώρα που το σκέφτομαι είχε πολλά προβλήματα και πριν το δυστύχημα!